Vormen. Jaargang 4

[p. 105]

Jacht

Het koper draagt doorheen het woud
de oude klank van het gevaar,
het jodelen van de dood.

Het roode blad toont de weg van de wind,
het opgejaagde dier verliest zich in zijn eigen sporen,
de boomen draaien en het dier staat stil.
De lucht verschuift en het stort neer.

Mijn dier, ik sterf met u dezelfde dood
hetzelfde eenzaam heengaan
en ik ben blij omdat het niemand ziet.

Mijn dier, ook ik bloed stilaan uit met u
maar ik moet langzaam verder leven.
Ik zie nog het blad op de wind
dat neerdwarrelt op uw bloed,
ik hoor nog het schot van de jager
plots en luid en onafwendbaar

Mijn dier, ik heb u voelen sterven
en toen verliet uw leven u, het mijne niet.
Ik huiver immer om uw dood
wanneer ik in de ruime morgen
de scheurklank van de jachthoorn in de bosschen hoor.

REMY DE MUYNCK.