Vormen. Jaargang 4

[p. 103]

Gestalten I.

O zij wier lichaam een vlam is, zoodat verbranden
moet hij die dit lichaam nadert. En de man, jaren nadien nog
dooven moet in zijne oogen de gensters van dezen brand, wanneer hij eenzaam
de wilde nachten bedenkt met deze doorleefd en zijne handen
zoeken gaan opnieuw naar elke herinnering aan zulke gave pijn.
Maar er zijn er die zoo eenzaam in hun schoonheid zijn
dat elke fluistering rond hen een stilte groeien doet
die hén doet bidden die in wankelmoed en immer-groeiende aarzeling
hun leven hunkerend richten willen naar de kalme schoonheid
van deze wier lichaam als een stille vlam is die inwendig
opbrandt in een heiligen gloed, voor God misschien of voor zich zelve alleen.
Zacht gloeiend. Zij zijn zoo wit en rein en zoo verlaten
soms dat hunne aangezichten zijn een eeuwig-durende
zoen die zij zich zelve geven. En hun leven brandt in een eenzaam
zelf beminnen tot zacht-dovende asch. Maar zij zijn schoon.
Maar ieder naderend begeeren wordt een zeker keeren naar de stilte
en naar de eenzelvige geslotenheid van veel te mooie bloemen
die alle pracht slechts voor zich zelve weten, zoo ze eenzaam zijn.
En zij, die hare hoofden dragen op schouders van teederheid
en wier albasten schoonheid uitvloeit in één lijn van hoofd
tot voet, maar wier hart te stil toch is om alle weelde van dit
lichaam sterk te dragen, schreien in een Lente of een Herfst
verlaten soms en in een niet begrijpen, want ook zij begeeren
de vele nachten van ondragelijk geluk dat zwijgen doet [steeds
voor immer de verlangens van het vleesch dat hun voortaan
zou worden tot een kleed dat veler waan en koudheid
en verlangens zal omvangen met een warmen gloed
van vreugden-harmoniën tusschen geest en bloed...
Zij wachten gansch hun leven echter om zich zoo te geven. Want
zij weten niet dat in het land dat zij bewonen
slechts dichters en slechts enkele kinderen wonen
die hunne armoe dragen willen of die spelen met den wind
of met de hunkering naar wat toch nooit voor hen zal in
in eenzaamheid, of met hun zachten waan... [vervulling gaan,
J.L. DE BELDER.