Vormen. Jaargang 4

[p. 55]

De geliefde van den dood!

Een stoeiend kind heeft hem gevonden
de armen nederhangend in een sloot,
met open mond, bebloede wonden,
de geliefde van den dood.

Hij droomde vaak van goede dingen,
zag de zon het koren warmen op het veld,
maar niets dat den weemoed kon verdringen
die hem besprong met stil geweld.

Hij wist zijn weg door al de dorpen
en ieder pad was hem bekend,
hij zocht de zon en vond de menschen
maar was hun taal ontwend.

Hij zag de vrouw, een bloemenhof met rozen,
de distels groeien in het gras,
hij liet zich nog liefkozen
maar geen een die de wond genas.

Zijn handen waren mild en schoon zijn leden
maar ongenaakbaar bleef zijn smart,
wijl zijn lippen zonbeleden
lag de pijn te branden in zijn hart.

Hij dronk zich zat aan 't spel der driften,
bezat de sletten naakt en grof,
men zag hem 't kaf uit 't koren ziften
maar hij koos het kaf en 't stof.

Tot de eenzaamheid hem in zijn roes bezocht,
hij schreide wàt en sloeg voor 't laatst
't gelaat dat als een wangedrocht
de spiegel had weerkaatst.

Hij doolde dagen lang en zocht de wouden
waardoor de nachtegaal zijn zangen sloeg,
leefde met de feeën en de bosschengoden
maar had geen zon genoeg.

[p. 56]

 

Geen eenzaamheid die hem bevredigd had,

 

geen spel, geen drift die hem omvatten kon,

 

geen god die hij aanbad,

 

geen storm die hem verwon.

 

 

 

Hij zag den schemer door de boomen schrijden

 

wijl de beelden tuimelden door 't woud,

 

hij wou van de hoogten glijden

 

een donkre vlek in 't zinkend avondgoud.

 

 

 

En voelde nog den weemoed groeien,

 

wist de nachten nooit zoo wijd,

 

hij zou als nacht der nachten bloeien

 

in de eeuwigheid.

 

 

 

Maar suisde door de bergen vlug en licht

 

en plofte op de rotsen zwaar als lood.

 

Hij droomde van een zongezicht

 

maar werd de geliefde van den dood.

 

 

 

Franz ZONNEBERG.