Vormen. Jaargang 4

[p. 44]

[De jonge liederen zijn ons ver]

De jonge liederen zijn ons ver
Ach, aan ons hart zoo ver -
Zij ruischten als een heimweewind
vanaf een vreemde ster,
zij waren zalig bronnenkoel
als frissche dauw gesproeid
en geurden van den rozenstam
die overal nog bloeit...

Zoo'n jonge liederen zingen wij
ach, zingen wij niet meer.
Wij dansten eens bij eigen zang
ons lijf drukt ons nu neer.
Wij zoeken de bedwongen maat
die zulke wijsjes draagt.
En voelen bitter hoe het hart
te langzaam daarvoor slaat.

J. TRUYTS
naar Ina Seidel.