Vormen. Jaargang 4

[p. 39]

De villa

Het park, de tuin, het witte huis
en in de lanen ligt geen enkel blad.
Den wind vertragen lage struiken tot geruisch
op d'uitgegraven vijver langs het kiezelpad.

't Is hier heel stil en zoo onwerklijk rustig
dat men zich afvraagt of de zwarte zwaan,
aan Andersen ontsnapt en hier voortvluchtig,
den goudvisch mist; nu op de waterbaan

vanaf zijn eiland onder door de brug,
teleurgesteld, zijn snebbe onder 't kroos,
vergeefs wat waterlelies lostrekt en terug-
vaart zonder bloem en rillend na een poos

aan land klimt. - De gordijnen zijn gesloten,
't lancaster is vergeeld en op 't kozijn
waggelt een houtduif. Zou het kunnen zijn
dat in dit park een vogel nimmer heeft gefloten,

dat in dit witte huis een mensch geen raad wist,
vertrokken is en in een ander land
denkt aan de zwaan, de duif en aan den mist
in gindsche boomen aan den overkant?

J.W. HOFSTRA.