Vormen. Jaargang 4

[p. 38]

Terzinen

Van schoonheid, die ik aan den hemel meet
en wedervind in water en in bloemen
en in de luttle woorden, die men nooit vergeet

zoek ik de teekens. O, het weten: hoe men
steeds verder afdrijft op den donkren stroom,
en het vertraagde lachen en het noemen

van schaarsche namen uit een droom
verleert in de aanwezigheid van vrinden -
den val van bloesems 's morgens uit den boom

niet weervindt in den avond - hoe de blinden
noch geur noch licht in het verlaten huis
meer binnenlaten, waar eens de beminden

sliepen in sterrenlicht en het gedruisch
van afgewaaide blaren in den regen.
Die sporen, soms te lezen van het kuisch

aandachtig aanschijn van een kind, genegen
in gebed tot in de oogen van
een oude vrouw, zijn langs dezelfde wegen

te vinden en in hetzelfde plan
beraamd; te duister soms, maar als het lacht
het kind en als de vrouw gaat schreien, dan

wordt het allengs duidlijk hoe de macht
van eenzaam schouwen aandrijft tot herkennen
van den eigen nood; beëindigt dus de jacht

naar ander weten dan 't langdurig wennen
aan wat gemis schijnt, maar het zeker bloeien
vooruitziet van het hemelsch kennen

als weerlicht in den nanacht. Wanneer groeien
de vruchten van dit jarig overleg?
De dag liep vol van stilten. Sedert lang bloeien
de leeggewaaide tuinen. Eenzaam is de weg.

J.W. HOFSTRA.