Vormen. Jaargang 4

[p. 4]

Schoonheid

De zachte waanzin
van Hölderlin
en het vereenzaamd gedicht van Rainer Maria Rilke,
de teere illusies van Willem von Hardenbergh
die zich Novalis noemde -
dat waren naast de visioenen van Hadewych
en enkele Chineesche dichters
de stille droomen die eens mijn jeugd verinnigden tot een zwaarmoedig lied.
Maar dan zijt gij gekomen met uw vlechten haar en uwe stille handen
en met het schoone leven uwer leden toen in ons de vreugde
opsteeg tot het visioen, dat overrompeld ons kwam omspoelen.
Maar gij waart de schoone illusie die ik verliezen
zou. Zoodat alleen ik bleef in zachten waanzin achter
om dit alleen zijn en ik weer Rilke opzocht, den stillen man in zijn slot
van Walis en de Chineezen met Li Taï Po dronken
aan het hoofd van hunnen stoet.
En sindsdien woon ik weer in d'eenzaamheid van hunne klare woorden
die alle oproepen in mij de herinnering van uwe zachte leden
die voor mij zijn als verzen die zich statig-schoon bewegen
op 't bevend rhythme mijner witte handen. En die branden
voort de dagen door in mijnen moeden geest; totdat verloren ik
ergens neer zal tuimelen midden een veld van bloemen misschien
of in de teederheid van een of anderen avond in den Herfst
als alle woorden dronken door mijn hoofd gaan spoelen
en ik geen oplossing meer vinden zal voor hunne zware pracht.
Want ik... Ben ik dan een bezetene van schoonheid of van armoe
of van onwetendheid misschien maar ook van vrees
dat ik nooit uit zal kunnen spreken wat zoo diep nu in mij
leeft en in het rhythme van mijn bloed en in het jagen
van mijn hart? Misschien waart gij het toch...
Maar neen. Ik weet het. Maar ik weet het nu niet meer...
En ik zwerf verder in mijn woorden en ik zie het einde niet
van deze zachte pracht van dezen laten Herfst.

J.L. DE BELDER.