Vormen. Jaargang 4

[p. 2]

Verleiding

Hij mat haar met zijn oogen,
waaraan den weemoed
gezonken was en zijne lippen bogen,
over 't rozig bloed,
dat aan hare wangen klom.

Zijne handen hebben hare borsten,
welig dons, niet eens beroerd,
toch hebben wilde dorsten,
haar vreemd ontroerd,
als haar hart in 't lichten glom.

Hij zag haar schoonheid,
tot zijn denken komen
en wist nooit zoo wijd,
de droefenis der dromen
en de belofte van de vrouw.

Zij droeg den weemoed aan zijn mond
en hare kussen leeken
bloemenbotten zacht en rond,
waaruit de tranen leken,
om den onbegrepen rouw.

Hij, wat bloed en droomen,
zij, een milden leest,
voelden de verleiding komen
en leden elk het meest,
om het vuur dat blaakt.

De pijn ligt niet in het begeren,
maar in begeerd te zijn.
De vreugde is het stille weren
van den val, den wijn,
die dronken maakt.

[p. 3]

 

Maar de verleiding blijft,

 

in de jonge korenaren

 

en tot 't gele rijpen drijft,

 

dat geen stormen kan bedaren,

 

omdat het leven openbloeit.

 

 

 

't Geluk ligt niet in de zonde,

 

maar in 't scharlaken kleuren

 

van de pijn tot wonde,

 

waarover late rozen geuren

 

en den droom ontvloeit.

 

 

 

Franz ZONNEBERG.