Vormen. Jaargang 4

[p. 1]

[Nummer 1]

Herfst

De kruinen schuiven nu uiteen als pluimen
en gulden arabesken weem'len aan den wand
van heem'len waarin wolken, blaren, blikken tuim'len
onstilbaar toom'loos in den morgenbrand.

Het is het laatste vuur, het zuiverste verlangen,
bij 't wachten op den dood het moedigste gelaat,
de weemoed van het uur in feestkleedij ontvangen
en geen versagen vóór het wonder óndergaat.

Of misschien ijdelheid, een schoon verloochening,
een niet meer willen weten, slechts vergeten...
een hand vol rozen en omtoovering

om met een glimlach in dàt land te treden,
dat wij vermoeden, maar niet weten
en dat ons insluit als een nevelring.

Paul DE VREE.