Vormen. Jaargang 3

[p. 328]

Een avond met Lady Macbeth

Men noemt haar Lady Macbeth. Dat is eigenlijk niet haar naam. Maar wat heeft een naam te beteekenen; iedereen kent haar immers. Iedereen, ik bedoel: de trouwe bezoekers van de Casino.

Lady Macbeth is een rijzige vrouw, zonder ouderdom. Wraakzuchtig, fluisteren de kroepiers dat ze tafelpooten heeft.

Van avond draagt ze een japon van zwarte zijde met kantafwerking, waarop een gouden lamé-jasje. De iets te groote voeten geprengd in gouden muiltjes. Knijpt men de oogen half toe, dan lijkt ze tooverachtig mooi als een droomkoningin. Maar kijkt men haar aan met kroepiersoogen, dan is ze geschminkt, en brutaal.

Toen te drie uur klokslag de lakeien aan den ingang in haar dure Cotyparfum bleven droomen, kreeg de kroepier van de laatste roulettetafel het visioen van een kameel. Maar tevens maakte hij de opmerking, dat ze stipt was, als iederen dag, klaar voor haar werk. Hier hoort ze thuis, dacht hij. Buiten in de andere wereld, is ze onbenullig, telt ze eenvoudig niet mee. Maar in deze Casino is ze de koningin van al wat leeft van spel en losbandigheid.

Dogless heeft heel wat beleefd in zijn lang kroepiersleven. Hij is er grijs bij geworden, zijn vingeren en oogen vlugger. Hij heeft dagelijks den langen stoet zien voorbijschuiven van al wat menschen in zich hebben van passie en losbandigheid, en dat ze trachten te verbergen onder het mom van mooie kleeren, geld en goede manieren.

Nu is er nog niemand aan zijn speeltafel, maar Passoir daarentegen heeft zijn handen vol. Daar zit immers die mooie Lou. Een pracht van een ronde schouders en gewelfde borst, en een dikke, blozende man ernaast, die Hollandsch spreekt en met biljetten van duizend werpt. Lou's beenen zijn niet volmaakt, en Dogless denkt er aan dat ware schoonheid enkel harmonische verhoudingen duldt. Even rust zijn blik uit op het rood in de roulette en blijft dan onbewogen hangen op het kleine, mooie joodje met zijn blonde maîtresse, die zich inspant om de balken onder haar oogen weg te schminken. Maar dat juist is het

[p. 329]

eenige wat ze niet kan koopen. Dogless' blik zoekt verpoozing, verder, bij... Mister James Doherty is er natuurlijk. Die bewijst dat geluk enkel een geestestoestand is. Zijn prachtige professorenkop met het eerbiedwekkende grijze haar glimlacht. Het is een lust te kijken naar zijn hand, zooals die met rustigen gang telkens vijf frank zet op een serie getallen, zich langzaam terugtrekt rond de sigaar en... er een wolk rook uitknijpt. Dan kantelt de glimlach naar de zoldering en de oogen komen eerst terug naar het zilveren rouletteballetje, als het tijd is om de winst op te strijken. Want winnen doet Mister Doherty altijd, al keert hij naar huis met enkel eenige honderden frank. Hij moet een systeem hebben gevonden dat werkt voor kleine bedragen, of, wellicht is hij een wijs man. Hij is geen speler, denkt Dogless en knikt onderwijl naar verschillende bekende gezichten, menschen die te vriend te houden zijn. Haaien van de speelzaal. Twee Joden, een Brusselaar en een Franschman. Ze klampen nieuwelingen aan en spelen voor hen. Ze gaan altijd gekleed volgens de laatste mode, hebben nooit gebrek aan geld en... vrouwen.

Dogless is moe. Vanmorgen verhief hij zich van deze tafel om zes uur en nu is het vier in den namiddag en hij zit hier wederom. Het is er fel toegegaan, vannacht. Een Engelsch vlieger kwam met zijn privaat tuig over en 25 biljetten van duizend ritselden over de groene tafel naar den kroepier, toen het nummer niet uitkwam. Dertig maal honderd duizend ritselden rond dien nacht, op de tafel van Dogless. Of waren het ‘fiches’... wat geeft dat. Als hij omstreeks vijf uur in den morgen zijn bank had gesloten, betaste hij even zijn uitpuilende zakken. Kroepiers worden niet betaald en leven van de fooien van winnende spelers. Op dat oogenblik, zag Dogless nerveuze gouden muiltjes. Natuurlijk, Lady Macbeth en een oude man. Maar de bank is gesloten, Madame, mille excuses. Wij openen terug om drie uur. Lady Macbeth's geluid werd scheller, de woorden scherper, sloegen om in een heesch geschreeuw en een scheldpartij. Dogless is grijs, zijn oogen en vingers zijn vlugger geworden, veel heeft hij beleefd, gezien en geleerd. Maar zoo'n duivelin!... Toen van achter een zuil, de buik van de baas,

[p. 330]

en vervolgens diens vriendelijk gelaat naar de Lady en den man, en de dwingende harde oogen naar hem, Dogless. Hij kreeg het warm aan de slapen, zijn oogen vertroebelden, zijn kiezen deden hem pijn van de klemming. Hij heropende de bank, en ze speelden met zijn tweeën, tot zes uur.

Nu staart Dogless naar de Lady. Ze zit in een hoek, heeft waarschijnlijk geen geld en wacht af. Toen tegen zes uur een tros nieuwe spelers binnengulpt, kijken Dogless en Lady Macbeth scherp toe. Dogless of ze naar zijn tafel zouden komen, en de Lady of er ook iets te halen viel. Maar de lui bleven in groep en richtten zich naar de baccaratafel, en dat was niets voor haar. Baccara is lastig om spelen, de roulette is gemakkelijker en opwindender. Ze kon nachten doorbrengen met staren op het zilveren balletje, in bange verwachting welk nummer uitkomen zou. Het leven is niets voor haar zonder die opwinding. Ze zet vijf, twintig, honderd frank op een nummer, en het zilveren tooverding bliksemt rond, rolt rond, langzamer tot stilstand. Die laatste tergende ronden doen iets samenknijpen in de hartstreek. En ze wint of verliest; wint ze, dan alles op een ander nummer zetten, verliest ze, ach, er is zooveel geld in de wereld.

Langs de witte kousenbeenen van de lakeien ziet ze twee mooizame voeten voortbewegen, met een stok ernaast, een gummisteun aan de punt. Dan stijgt haar blik tot de roodgeverfde nagels van de hand met het losse vel en de vele aders, die de kruk van den stok omknellen. En plots, schichtig als ruikt ze de prooi, kijkt ze naar de ‘maneschijn’ gekleurde haren, de afgeschoren en bijgeteekende wenkbrauwen van de oude vrouw. Zestig, ruw geschat. Veel geld, vingers met diamantringen. Gemakkelijk, er is vuur van verlangen in de oogen. Nu begint het spel voor Lady Macbeth. Een toevallig wedertreffen. U herinnert zich niet mij ontmoet te hebben? Maar wat is de wereld toch klein, nietwaar! Madame herinnert zich niet. Maar, U ziet er nog altijd prachtig uit.

Het eerste wantrouwen doen wijken, wat gezellig keuvelen in een hoek. Ginds lokt de roulette, beider hart

[p. 331]

is daar. Nu bewegen de handen zich streelend over de groene tafel. Dogless werkt. Lady Macbeth ook. De vier kontroleurs aan de tafel werken, de bestuurder van de Casino werkt voor zijn kwart miljoen salaris. Er hangt een dikke rook in de zaal en er kan geen zon door de roodfluweelen gordijnen. De zon is daarbuiten, hier is het zilveren balletje. Madame verliest, Lady Macbeth verliest voor haar. Door zijn oogharen loert Dogless naar haar, de kaken opeen. De Lady en Madame verliezen, verliezen alles. De Lady leent geld aan enkele omstaande mannen, speelt en verliest. Dogless ziet het. De Lady verpand een ring aan een Jood, speelt... en verliest. Dogless ziet het. Toen... wel de Lady wendt zich in haar onmacht tot een borst met lintjes van decoraties. Maar het hoofd met de all-weatherhuid schudt van neen. Nu, zeg mij, is er iets dat een vrouw zoozeer kwetst als onverschilligheid? De Lady schreeuwt en scheldt, roept dat men het leven moet genieten terwijl men kan, dat een man van eer aan een vrouw niets mag weigeren. Maar de borst met decoraties zwelt, de oogen kijken koel en het hoofd draait weg. Dogless glimlacht als Lady Macbeth plots in een leegte op haar roodgelakte nagels staat te bijten. Maar het zilveren balletje bliksemt weer rond en zijn hoofd moet er bij zijn.

Hier in de Casino kan hij niet tegen de Lady op. Dus... Adieu, Lady mio.

ERIC DE ZWETH.