Vormen. Jaargang 3

[p. 274]

Verzen voor een doode.

Late namiddag.

In het nabije huis speelt eenzaam de piano.
Het ruischt doorheen de wanden van haar kamer door
zoodat zij in de zachte kussens weggedoken
nog in haar eenzaamheid de verre klanken hoort.

Zij was te zwak om een der witte bloemen nog te dragen
die bij het voeteind van het bed te bloeien staan.
Zij wou noog teeder om wat liefde en vergeving vragen
maar iedere poging werd een stillen waan.

En toen zij hare handen op de lakens strekte
daar waar de weeke last van hare borsten woog
toen is haar mond - die blijde vreugden wekte -
gaan openstaan in eenen halven boog.

Fluistering.

‘Konden mijn moede handen
nog langs uw voorhoofd gaan
om daar een wijl te branden
hun koudsten waan.

Mijn bleeke lippen pogen -
maar tevergeefs - uw hart
nog eenmaal te bereiken
omdat de smart

het zoo heeft uitgezogen...

Maar mijne handen liggen stil en trouw
aan een vreemd leven.

Help, lieveling! Ik wou
een oogenblik slechts weer léven.’

[p. 275]

Uitvaart.

Een klare dag
tusschen regendagen
dat ik volgen mag
uw doodenwagen

langs vele straten
naar het kerkhof toe -
ik: alleen gelaten,
gij: wit en moe.

Gij: koud en stil
in den gouden wagen.
Ik: volg maar en wil
u niets meer vragen.

Wij gaan getwee
naar het kerkhof toe.
Gij: arm en gedwee -
Ik: niet wetend hoe

ik verder moet klagen.

Hulde.

De kleine kist nu
diep in den grond.
En de wind van den Herfst
die u
nog wat bladeren zond...

Pijn om het leven.

Liefde, begeerte, vreugden
of kommer en zorgen groot.
Klachten, vergeten deugden.
Liederen, stilten en dood.

[p. 276]

 

Dagen die schoon zijn en nachten

 

waarin verlangen rijpt.

 

Uren die eenzaam wachten.

 

Een mensch die niemand begrijpt.

 

 

 

Onrust of kalme gebaren

 

die vrede verwekken of een zang.

 

Pijnen die langzaam bedaren.

 

Maar de avond duurt veel te lang...

 

 

 

Heimwee niet meer te stillen.

 

Een schouder waar een hoofd zich op vleit

 

om samen den droom te willen

 

zoo lang reeds en eenzaam verbeid.

 

 

 

Dagen brandend en gloeiend

 

of koud als een ijsveld alleen

 

in den winter als de smart weer bloeiend

 

en herinnering zacht verscheen.

 

 

 

Nachten en dagen en nachten

 

treurend om een eender leed

 

dat droevig moest zijn en betrachten

 

wat nimmermeer men vergeet.

Winter.

Maar thans kunnen wij alles dragen
wat vroeger ons heeft gesmart.
Want alle vreemde vragen
versteenden in ons hart.

Want allen vrede vonden
wij in ons zelf bijna
zoodat de oude wonden
genezen zijn weldra.

Slechts enkele rozen bloeien
nog boven wat vroegen sneeuw
terwijl de uren groeien
naar een toekomende Eeuw...

J.L. DE BELDER.