Vormen. Jaargang 3

[p. 261]

[Nummer 9]

Het graf

De naakte kinderen die op de heuvels dansen
vervullen mij met vreugden en met pijn
en zij betovren mij met geuren en met glanzen
en met de zoete raadsels die de dromen zijn
waarvan dit bloed zich nooit meer kan bevrijden.

Ach, konden wij nog eenmaal samen rijden
op jonge paarden door dit stralend land,
de steile wegen langs die van de heuvels glijden
naar koeler dalen en naar zoeter vaderland.

Blonde ridders togen hier voorbij...
bronzen paarden sloegen hunne hoeven in het rood
en diep-groen veld waarin de jachtpartijen
en het hoorngeschal de laatste lovers
van den Herfst gewogen. Gij kende de verhalen
van hun dronken levens en hun dood
en van de zwarte burchten in de vlammende vallei.

Wat blijft er over nu van u en mij?
van hen die gij gezien hebt in uw dromen
in wijde mantels en met zwaarden aan hun zij...?

De grijze stenen noemen hunne namen
en uwen naam spreekt uit den witten steen
waarin gij slaapt in uw albasten kleed...

O klei waaruit ik werd gekneed,
o zout en zand, o vuur en vlammenwind
waarin ik, koninklijk, u wedervind.

Pieter G. BUCKINX.