Vormen. Jaargang 3

[p. 262]

Aldous Huxley
Zang van populieren

Op gindsche hooge popels, herder, stem uw fluit:
laat scherp hun ijle gillen dringen
door 's heuvels trage, blauwe zingen;
laat het gras roepen in een angst van avondgoud
en de hemelen zijn zonder geluid.

Dan, luister hoe aan 't populierenhout
de knop, nog dicht en blind en klevend, zich ontvouwt
tot luchtig loof, aan onzen lust vertrouwd,
in zilv'ren fluisteringen rits'lend de verwante schalen
die niet verwelken, noch ook worden oud.

Fontein en populier en gij cypressennaald,
al donkre, stramme vlam, die opwaarts streeft,
zeg, zoekt gij iets, dat heeft
een naam? Of zeg: zijt gij te saam
opwaartsche agonie van drangen onbepaald?

Zijt gij gelukkig in den gouden tocht
van 't zonlicht al de dagen door?
Of hoedt gij het onzeker spoor
dat, dorrende, de maan op de bewolkte trappen
laat van 's hemels wijden bocht?

Is 't tegen smart of tegen vreugd
dat gij de scherpte beurt van uw beroerde speren?
Of zoekt gij, door de grauwe spleten henen,
die duisteren de lucht, in 't hart van 't triomfantlijk blauw,
een dieper, kalmer scheur?

Zoo heb ik mijn muziek op de boomen gestemd,
en stemmen waren er, beneden vaag
hun schrilheid, stemmen zwellend traag
in 't blauw geruisch der hemels, en een gouden gil
dan, aan de eindelooze stilten gestremd.

(‘Song of Poplars’ vertaald door Paul De Vree).