Vormen. Jaargang 3

[p. 216]

Zinloos droomen

Terwijl om verre bosschen winden rukken
jaagt in mijn hart, op hard bevroren gronden,
de zwervende galop van veel verlaten kudden,
die, zoekend om wat rust haar nimmer vonden.
Zoo weet ik mij, die in den avond van de lente droom
en woorden van de liefste voor mijzelf herhaal,
in wilde vreemde tochten meegenomen
terwijl ik luister naar den wind en naar zijn wild verhaal.
Dit is het wat ons allen doet in God gelooven:
het zinloos droomen in zeer langen nacht,
dat, als de morgen aan de ramen klaart
de wrange pijn van dagen moet verdooven
die op het eind van elken tocht ons wacht.

P. PAUL