Vormen. Jaargang 3

[p. 173]

[Nummer 6-7]

Ophelia

Wat blijft er over van uw zwerfdrift en uw vrees,
uw vreemde weemoed en de wondere verhalen
van een die koninklik door deze dalen reed
en die ons heeft gewekt uit droom en vlees...?
en van Ophelia die stralend door de bossen schreed
door bloemen, bronnen, vlammen en kristallen,
door 't suizend schuimen van de watervallen
die stromend stortten over haar albasten vlees?

Zij droeg in 't bloed de dorst naar avonturen,
- de mannen die zij liefhad in het kreupelhout
en die zich warmen kwamen aan de heldre vuren
van hare handen die nog geurden van het bijtend zout
der zeeën en der paradijzen die zij had aanschouwd.

Zij kende de geheimen van het water,
de zoete fluisteringen van het oeverriet,
van wilde kruiden, vreemde toverzaden
die haar vervulden met een diep verdriet.

Soms stond zij, zonderling, haast wenend uit te staren
door 't jonge hout dat van de sappen kraakt.
Dan droomde zij van ruiters en gevaren
en van een zachte hand die haar heeft aangeraakt
en haar doorzinderde met vreugden en met zonden
en met de zoete pijn die niemand weet
dan God en die haar heeft geschonden
in 't morgenlicht dat langs de bossen gleed.

..................
O bronzen kind dat schreiend door de bossen schreed...
o schreiend vuur waaruit ik zingende vergleed.

Pieter G. BUCKINX