Vormen. Jaargang 3

[p. 152]

Vrees

Wie onzer wou nog zingen van het leven der millioenen engelen
die zijn als bloemenkransen rond het hoofd van den geliefden Vader
en ruikers op de stille wegen waar zijn voeten wandelen
langs de effen paden van den hemel en de zware, donkere aarde,
en van het zachte zijn van alle jonge dooden die begraven
rond ons toch steeds hun verder leven droomen onder groene wilgen
en in ons hart dat rijk is van hun trouwe woorden en hunne blikken
die van het weggedreven leven alles nog verwachtten,
of van het kleine pogen der ontelbaar-kleine dieren die vergeten
of ongeweten in de zomermaanden bouwen voor de jaren die nog komen
en hunne dagen snoeren tot een feest van kleine daden
of hunne klare oogen blind zien naar den blauwen hemel,
of van de groote liefde en den stillen dood die met dezelfde
vreugde de wenschen onzer moede harten komen storen;
wie vindt nog woorden om te zeggen hoe verlangen en betrachten
bij blinden, zieken of in jonge meisjesharten
in blijde teederheid steeds naar vervulling zoeken
die misschien komen zou moest al het levende gebeuren
weer gaan getooid in purperen gewaden en in gouden kleedren,
om uit te spreken wat nog leeft in deze jonge harten
en deze kalme leden? De vlinders en de kleine muggen
paren in de reven van de zon. En de wonderbare visschen
in het water deelen van de vreugde om dit streven in de diepte.
Er zijn herinneringen aan verre wegen die door bergen gaan
en aan een blauwe zee die niemand heeft geweten,
aan zachte glooingen van armen en aan het teere beven

[p. 153]

 

van ons leven in de zomermaanden als de vruchten vallen

 

op den grond. Och! Waar is de muziek van de oude en ommuurde tuinen,

 

van den met gras begroeiden boomgaard waar er netels groeien

 

en waar des avonds, als de sterren en de engelen komen

 

de stille liefdewoorden door de duisternis rond onze hoofden gaan.

 

En handen: melodieën van zuiverheid rond uwe stille borsten

 

die zacht begeeren zijn in 't moe en dolend leven naar het vele

 

dat misschien komen zou indien we ongeweten achterbleven

 

in de jaren die voorbij zijn met hun vele dagen en hun nachten

 

van zilveren geluk. Maar het leven gaat steeds verder en

 

het leven eindigt nooit. Er zijn vlakten die men nooit betreden

 

dierf omdat het einde steeds zoo ver verwijderd ligt van elk aarzelend beginnen...

 

 

 

J.L. DE BELDER