Vormen. Jaargang 1

[p. 165]

[Nummer 6]

Liefde
Door Paul de Vree

Ik wist, ik was allang niet meer alleen.
Was het de wind, die door het duingras liep?
Was het de meeuw, die mij van verre riep
over den spiegel der hemelen heen?

Niets vult natuur zoozeer dan wat, verwacht,
mijn hart gestalte geeft,
gevleugeld over witte waterkragen zweeft
en tot mij wederglijdt als ijle klacht.

Want binden is 't bewogen zijn van wind
aan wolken, vlerk en vloed,
van 't duistere verlangen, van geheimen gloed,
ook voor die eenzaam is, bemint.