Vormen. Jaargang 1

[p. 107]

Kleine ode aan vergankelijkheid
Door René Verbeeck

Iets wensch ik in eeuwen der eeuwen
niet t' ontberen: iets breekbaars
dat in muziek hing, om de bloemen,
het gelaat van jonge menschen
en, toen ik aan mijn lief lag,
in de geruischlooze vlucht der vogels
die men uren noemt;
het joeg onz' harten op als herten
van weenenden herfst tot herfst,
het bliksem de uit den sprong der forel,
uit een oogopslag, een nieuwgeboren woord,
zóo heerlijk en kortstondig,
dat iedere vreugd van weemoed
stond doorschoten; - maar in die pijn
werd elk bezit zoo dierbaar.
een kind, een vezel van ons hart,
dat wij te jagen leerden hartstochtelijk,
te zoeken, veroveren en dichten,
wij leerden lijf en geest slank en snel te zijn,
rap en raak den greep, diep den beet
en den dronk, - zoo fel was de smaak
van de dingen des levens opgedreven,
zoo frisch bleef steeds de mond,
dat ik bid in eeuwen der eeuwen
niet t' ontberen deze broze toover,
verganklijkheid, o zout des levens.