Vormen. Jaargang 1

[p. 77]

De steenen dame
Door Paul de Vree

Met 't gracielijk gebaar der morgenlijke twijgen
dwingt zij het zoekend oog den wond'ren eerbied af,
waarbij een mond meer zegt als hij moet zwijgen,
een hart meer krijgt dan dat het gaf...

Wordt het verblijden wat in dit ontmoeten
aan warmte naar verweerde vormen straalt,
wat mij ontdubbelt, bij 't verborgen groeten
der levende gestalte die mij zacht onthaalt...?

Of is nog niet gedoofd, nog immer ongeschonden
't geloof in hooger waarden dan den mensch alleen
waar haar aanwezigheid, hervonden,
mij nadertreedt uit louter dooden steen?