Vormen. Jaargang 1

[p. 33]

[Nummer 2]

Het bergmeer
Door Paul de Vree

Mij lokte 't wit ontvouwen uwer zijden leden,
hun traag en acht'loos kringen in het groene licht
der bergen, die geruischloos onder water gleden
en koel zich vlijden aan uw warme aangezicht.

Zooals gij daar, vervuld en in genoegen,
doorheen het rillend watervlak gevlochten waart,
raadde ik de krachten die ons leven droegen
en dragen moeten wil de diepe zin bewaard,

die tot het verste einde ons toe kan drijven.
Hoe ook het steile dal belemmert en benauwt
met dit gebaar, o vrouw, bevrijd en veilig blijven
in weerwil van 't gevaar dat om uw lichaam blauwt.

Zo lag in u, bedwelmend, het verlangen
en klare witte rust van roek'loosheid doortrild...
Ik sprong... om 't schoone raadsel in mijn greep te vangen
en streek naast u ontroerd en wild.