Vormen. Jaargang 1

[p. 19]

De jonge god
Door Paul de Vree

Een jonge God is uit mij ópgerezen,
van alle zwakten vrij van vormen gaaf en slank,
't gezwiep der winden wekt in hem geen vreezen
noch overstemt den lustgeworden klank

die van zijn paarsen mond 't gekrijsch gelijkt der meeuwen
wier blauwe vlucht omheen zijn stijgen scheert,
tot waar het licht uiteenvalt in een schittrend sneeuwen
en wat der Aarde is hem niet meer deert.

Zijn voeten zet hij vast op 't witte veld der wolken
hij skiet de dalen af, de heuvelen op,
rijdt met zijn roode lenden om den rand der kolken
en staat weer stralend op een blanken top,

waar hij een oogenblik bezint over de diepten boven
de diepten onder zijn opnieuw gespannen voet -
o eenmaal in dit evenwicht verdooven
der wilde krachten van het stroomend bloed.

Zoo heeft nog nooit zijn jeugd den wederstand gebroken,
nog nooit zijn hart de milde rust gevoeld
als angst en vleesch van vlammen zijn doorstoken
en heel zijn wezen uit de drift is losgewoeld.

De lijn der hoogten lokt tot grootscher avonturen
door het onzeglijk geluk der heemlen zonder grens,
waar middenin hij vaart, in vlammen en in vuren,
waar hij de volheid wordt van mijn ontvloden wensch.