redactioneel
‘I will bite my thumb at them, which is a disgrace to them if they bear it’. Deze uitspraak uit Shakespeares Romeo and Juliet gold indertijd als een standaard-uitdaging. In Baz Lurhmanns eigenzinnige bewerking van het canonieke toneelstuk, laat hij enerzijds de oude Engelse taal intact, anderzijds verstoort hij de traditionele setting door de toepassing van moderne elementen als popmuziek en filmtechnieken. Door te laveren tussen klassiek en modern, daagt Luhrmann de lezer uit om op een andere manier naar het tragische liefdesverhaal te kijken en slaagt er zo in de tijdloosheid van het verhaal extra te benadrukken.
De uitdaging om anders te kijken staat centraal in deze Vooys. Met een beetje kwade wil kan worden gesteld dat de (literaire) canon voortborduurt op de waardering die zij ooit oogstte en dat deze nu in stand wordt gehouden door een kleine groep academici. Door middel van ‘andere’ interpretaties kan de waarde van een werk zichtbaar worden. Zo gebruikt Geerke Berghuis een filosofisch interpretatiekader voor een verguisde roman als American Psycho. De lezer wordt uitgedaagd om onder de laag van geweld en perversiteit de literaire waarde van de roman te ontdekken. Dafne Jansen betoogt in haar bijdrage dat magisch realistische auteurs ontstaan vanuit de visie van de westerse critici, die hen plaatsen onder de noemer magisch realisme. Een andere blik levert een ander beeld op.
Ook de historische Unvollundeten vormen materiaal om op een andere manier naar het werk te kijken. Rijk Schipper richt zijn oog op het gemankeerde meesterwerk van Friedrich Hölderlin en laat zien dat een toneelstuk niet afgerond hoeft te zijn om groots te zijn.
Auteursrechtelijk beschermd
