[Nummer 4]
Redactioneel
De hedendaagse literatuur kenmerkt zich door een grote mate van rust. Opschudding veroorzaken in de literaire wereld doe je door het laten verschijnen van een ‘meesterwerk’. Zorgvuldig voorbereid door de schrijver, en niet minder de uitgever, ziet een literair werk pas het licht na maanden, zoniet jaren van koestering. Niet zelden verschijnt er zodoende wereldvreemd literair werk dat slechts de sporen draagt van een nabij verleden, in plaats van het rode vaandel van de literaire revolutie. Mocht een werkstuk beschouwd worden als een vooruitstrevend produkt, dan gebeurt dat pas na jaren, wanneer het, eenmaal in de tijd geplaatst, een afspiegeling blijkt te zijn van een tijdgeest.
Slechts bij hoge uitzondering wordt literair werk gezien, en aangekondigd als, de voorbode van een nieuwe tijd. Meestal bestaat de tijdgeest, de culturele kenschetsing van een tijdperk, al enige tijd voordat de literatuur haar integreert en eigen maakt. Pas dan is de literatuur in staat een spiegel te zijn die de tijd reflecteert. Het moment echter waarop het tijdbeeld tot stand komt wordt bepaald door de andere kunstvormen. De schilderkunst, de beeldhouwkunst maar in veel sterkere mate de muziek, zijn de voorboden van een nieuwe tijd geworden. De literatuur reflecteert deze uitingen en bestendigt daarmee een door de andere disciplines ingegeven vooruitgang.
Er zijn echter uitzonderingen te noemen. Telkens wanneer de literatuur een manifest uitbrengt volgens welke zij van plan is te gaan werken, ontstaat een impuls, voor met name nieuw talent, om de nieuwe tijd, de nieuwe tijdgeest te grondvesten.
De huidige vergaarbak van stromingen en impulsen die we post-modernisme noemen, impliceert een stilstand in de literaire wereld aangezien slechts het oude een nieuw jasje krijgt en een eenheid in vooruitgang ver te zoeken is. Kortom de tijd lijkt rijp voor een krachtige impuls, een vernieuwde stellingname die het literaire gebeuren op de rails zet, in de hoop dat zij de sneltrein van de moderne tijd voor kan blijven in plaats van er met de stoptrein achteraan te sukkelen.
Tenslotte is Oek de Jong al veel te oud en zitten we na 20 jaar zieleknijperij absoluut niet meer te wachten op schrijvers die gekweld worden door de vraag of hun moeder wel genoeg van hen gehouden heeft.
de redactie
Auteursrechtelijk beschermd