Vooys. Jaargang 3

[p. 22]

[p. 23]

Roofdruk

Er wordt gefluisterd in de wandelgangen: Jacky F., de sinds kort beroemde roofdrukker van enige teksten van Gerard Reve, is dat iemand die aan het Instituut de Vooys studeert? Hebben wij een literatuurbandiet in ons midden? VOOYS zocht, en ontdekte dat deze Jacky F. inderdaad onder de naam Feenstra op ons instituut rondwaart.

De VPRO zocht ook, wilde Feenstra strikken voor een interview, maar kreeg nul op het rekest: VOOYS was hen voor. Wij spraken met een misnoegde Feenstra.

Twee jaar geleden verzamelde Marcel Feenstra enkele nog niet gebundelde teksten van Gerard Reve, eerder gepubliceerd in het tijdschrift Hollands Diep, kocht een IBM-schrijfmachine en gaf de teksten, zonder auteursrechten, uit onder de titel Een vieze kale oude man, uitgegeven door Dompers (op de vreugde).

De domper kwam toen onze grootste Volksschrijver een hele tijd later besloot de zaak bij de strafrechter aanhangig te maken. Feenstra werd op een nacht door de recherche van zijn bed en uit zijn rovershol gelicht, en bracht enige tijd door in een kille cel.

Inmiddels is de zaak voor de rechter gekomen. De eis was: verbeurdverklaring van de bewuste schrijfmachine, en een boete van vijfhonderd florijnen. Tegen André S., die vijftien boekwerkjes van F. had overgenomen en doorverkocht, werd een boete van f 1500, - geëist.

Op 26 oktober jl. deed de rechter uitspraak: De IBM-schrijfmachine vervalt aan de Staat der Nederlanden, evenals de laatste twee exemplaren van de gewraakte roofdruk. Partner in crime S. hoorde een boete van f 1000, - tegen zich uitspreken.

DV: Je hebt gezegd tot het drukken van de teksten te zijn gekomen uit bewondering voor Reve. Vervolgens heb je, uit berouw, je zonden opgebiecht. Daarmee heb je natuurlijk het Noodlot wel opgezocht! Of was het je daar juist om te doen?

F.: Nee hoor, ik had echt spijt van mijn daad. Maar Reve toonde zich aanvankelijk heel vergevingsgezind. We hebben er zelfs nog op gedronken, waarbij hij mij verzekerd heeft geen verdere stappen te zullen ondernemen.

DV: Toch heb ik eens gehoord dat je door middel van die roofdruk beroemd hoopte te worden.

F: Nou ja, beroemd; vergeleken bij andere activiteiten die ik ontplooi en waarop ik trotser ben, is dit boekje een mug waarvan Reve en zijn discipel Schafthuizen een olifant hebben gemaakt. Zo heb ik een computerprogramma

[p. 24]

ontwikkeld dat op een IQ-test een score maakt van 160. Ik heb daar ook een artikel over geschreven, maar in Nederland had men daar weer geen belangstelling voor. Dus staat het nu in een Amerikaans vaktijdschrift.

Ik ben ook lid van een internationale organisatie ESPI voor buitengewoon intelligente mensen. Zelf heb ik ooit een IQ van 195 (? DV.) gescoord.

Verder komt er waarschijnlijk een uitgave van mij bij Penguin, waarin ik puzzels en vraagstukken verzameld heb van hele intelligente mensen. En dan ben ik ook nog bezig een tijdschrift op te richten onder de welluidende naam ‘Excalibur’. Nee, dat is allemaal veel belangrijker dan die flauwe roofdruk-affaire.

Trouwens, Reve is me achteraf ontzettend tegengevallen. Ik had een grote bewondering voor persoon en werk van deze man. Maar laten we wel zijn: Reve heeft zich wel buitengewoon kinderachtig gedragen voor een man van 60 jaar. Afgezien van de notie ‘kaal’ vind ik de titel van mijn boekje nu best op hem van toepassing, en die zaakwaarnemer van hem, die Schafthuizen, laten we daar maar over ophouden. Dat is op z'n zachtst gezegd een dubieus figuur. Ik ben bij hem op bezoek geweest om de zaak te regelen. Zijn huis hing vol met portretjes van naakte jongetjes in allerlei standen. Een aantal had hij er zelf geschilderd. Ja, hij is kunstschilder geloof ik, in het ACCU hangt ook nog zo'n ding van hem. Kunstschilder, daar kun je gerust twee letters uit weglaten! En bovendien moet hij met zijn handen van mij afblijven, ook bij hem thuis.

Maar ach, de zaak hangt me goed de keel uit, ik wil er eigenlijk niet meer over praten. Ik zou je nog kunnen zeggen dat er op ons Instituut heel wat helers rondlopen van studenten tot stafmedewerkers. Ik zal maar geen namen noemen, maar je herkent ze eraan dat ze mij hoog blozend en kwasi verdiept voorbijlopen. (De bandiet heeft dus zijn handlangers. DV)

Tot slot volgt het einde van de pleitrede die Feenstra tijdens de rechtzitting had willen uitspreken, maar de moed ontbrak hem. Alsnog dus:

‘Hier sta ik dan. Ik, een vrijwel machteloze... Met Bloem zou ik kunnen verzuchten dat mij niets anders rest dan het onaanvaardbare te aanvaarden en het zwijgen ertoe te doen. Doch liever zou ik, en ik vertrouw erop dat Reve daarmee accoord zal gaan, de beslissing in zake mijn schuld of onschuld in handen leggen van de Hoogste Instantie. Ik nodig Reve hierbij dan ook uit tot een Godsgericht, een ongewapend blootshands vuistgevecht op Leven en Dood.’

N.A. de Voore.