Logo DBNL
Voortgang. Jaargang 14 (1993 en 1994) (1994)

Voortgang. Jaargang 14 (1993 en 1994)

(1994)– [tijdschrift] Voortgang–rechtenstatus Auteursrechtelijk beschermd

Vorige Volgende

‘Elke bladzijde krioelt van onzin’
De kritiek van W.R. Hauff op Manhaves bewerking van de Van Dale
Ewoud Sanders *

Het is altijd een raadsel geweest waarom Jan Manhave na zijn bewerking van de Van Dale (1884) spoorloos van het lexicografisch toneel is verdwenen. De oplossing blijkt te moeten worden gezocht in de receptie van dit woordenboek. Dit artikel valt in vier delen uiteen. In de eerste plaats geeft het een overzicht van de lexicografische carrière van Jan Manhave. Vervolgens onderzoekt het de ontvangst van de derde druk van de Van Dale. Hierbij wordt veel plaats ingeruimd voor de ongemeen scherpe kritiek van W.R. Hauff. Na een uitvoerig opstel in het Handelsblad zette deze zijn aanval voort in een reeks brieven aan de uitgevers van de Van Dale. Hun reacties laten voor het eerst zien hoe zij over dit woordenboek dachten. De briefwisseling maakt bovendien duidelijk hoe de uitgevers reageerden op kritiek op dit belangrijke fondsartikel en op Hauffs plannen om een concurrerend werk op de markt te brengen. Vervolgens geef ik een overzicht van de besprekingen die verschenen nà Hauffs aanval en van de gevolgen van deze kritiek. Het artikel besluit met Manhaves indirecte reactie en een terugblik van een latere bewerker van de Van Dale op de kwaliteit van het werk van zijn voorgangers.

1.1. Manhave en de derde druk van de Van Dale

Op 16 januari 1883 meldde het Nieuwsblad voor den boekhandel de verschijning van de eerste aflevering van de derde druk van J.H. van Dales Nieuw Woordenboek der Nederlandsche taal, vermeerderd en verbeterd door Jan Manhave. Manhave was een leerling van Van Dale. Hij had letterlijk bij hem in de klas gezeten, op de openbare school in Sluis. Vervolgens had hij Van Dale als kwekeling terzijde gestaan.

Manhave was op 21 juni 1850 te Sluis geboren als zoon van Johannes Manhave, winkelier te Sluis, en Sara Ziervogel. Waarschijnlijk hielp hij Van Dale vanaf zijn zeventiende bij de herziening van het woordenboek dat de zwagers I.M. en N.S. Calisch in 1864 hadden voltooid en waarvan de rechten in maart 1867 op een veiling waren aangekocht door de Arnhemse uitgever D.A. Thieme.1

Aanvankelijk hielp Manhave alleen bij het corrigeren van de drukproeven van de tweede druk, maar later - naar eigen zeggen vanaf 8 februari 1869 - besteedde hij dagelijks een paar uur aan het bewerken van de kopij. Drie jaar lang werkten leerling en leermeester samen. ‘Dikwijls noemde [Van Dale] ons zijne rechterhand en bekende hij ons, dat hij zijn Woordenboek zonder die hulp nimmer zou hebben kunnen ten einde brengen’, zo schreef Manhave later in het Nabericht.2

Toen Van Dale op 19 mei 1872 onverwacht stierf aan de pokken, waren er nog maar vijf afleveringen van het woordenboek verschenen. Het was Van Dales laatste wens dat Manhave het boek zou voltooien. Die deed dat met voortvarendheid, hoewel

er nog onverwacht veel werk moest worden verzet. ‘Wel was de kopij tot de letter Z afgewerkt en moesten wij slechts aan deze laatste letter de laatste hand meer leggen,’ aldus Manhave, ‘bij de correctie der proeven evenwel viel nog zooveel te verbeteren en te veranderen, dat de eerste proeven zelfs nog op kopij geleken.’3 Desondanks slaagde Manhave erin al drie maanden later, in augustus 1872, de zesde aflevering uit te brengen, medio december gevolgd door de zevende aflevering en zo verder, tot het woordenboek in maart 1874 met elf afleveringen compleet was.

Manhave moet zich in deze jaren buitengewoon hebben ingespannen, want in dezelfde periode dat hij aan het woordenboek werkte, herzag hij nog twee leerboekjes die door Van Dale waren geschreven. Op 12 augustus 1872 voltooide hij de verbeterde herdruk van de Beknopte Nederlandsche spraakkunst, voorzien van een voorwoord dat vrijwel geheel is gewijd aan de grote verdiensten van zijn ‘ontslapen vriend en leermeester’. En op 9 oktober 1872 legde hij de laatste hand aan de correctie van de derde druk van Van Dales Zinsontleding. Een beknopt leerboekje voor de volksschool.

De inspanningen van Manhave bleven niet onopgemerkt. De bekende Rotterdamse taalkundige Arie de Jager haalde in 1874 met instemming Manhaves Nabericht aan in De Tijdspiegel,4 en toen de Oostenrijkse letterkundige Ferdinand von Hellwald begin 1875 in het Magazin für die Literatur des Auslandes een overzichtsartikel schreef over de ‘Holländische Lexikographie’, roemde hij Manhaves bijdrage aan Van Dales woordenboek. ‘Dank jedoch der Fürsorge eines ihm [Van Dale] befreundeten Stadtgenossen, des Herrn J. Manhave, erlitt die bereits bis zur Hälfte gediehene Publikazion keine Unterbrechung, sondern wurde auf Grundlache des von Van Dale hinterlassenen schriftlichen Materials glücklich zu Ende geführt, wobei der neue Herausgeber sogar noch manche dankenswerte Verbesserungen und Zusätze anbrachte.’5

Manhave bleef na de voltooiing van het woordenboek niet in Sluis. Op 15 mei 1874 - krap zes weken nadat de laatste aflevering was verschenen - verhuisde hij naar Den Haag, waar hij in eerste instantie werkzaam was als onderwijzer.6 Daarnaast zette hij zijn lexicografische werkzaamheden voort. Nog datzelfde jaar bezorgde hij de vierde druk van het Taalkundig handboekje, een lijst van woorden die spellingmoeilijkheden zouden kunnen opleveren. Eerdere edities hiervan waren bezorgd door Arie de Jager (in 1856) en door Van Dale (1867). Bovendien publiceerde Manhave in 1878 het Zakwoordenboekje voor de Nederlandsche taal. Dit werd uitgegeven door D.A. Thieme, die toentertijd samen met Martinus Nijhoff en A.W. Sijthoff verantwoordelijk was voor de uitgave van het woordenboek dat we inmiddels kennen als de Grote Van Dale. In maart 1881 bezorgde Manhave alweer de vijfde herdruk van het Taalkundig handboekje.

Manhave ontwikkelde zich met deze publikaties tot een volwaardig beheerder van Van Dales taalkundige erfenis. Het zal voor hem dus niet helemaal als een verrassing zijn gekomen dat hij op een gegeven moment werd gevraagd om de derde druk van Van Dales woordenboek te bezorgen. ‘Het gunstig onthaal, dat vooral na de voltooiing het Woordenboek te beurt viel,’ schreef hij later in zijn voorbericht, ‘heeft thans na ettelijke jaren een herdruk noodzakelijk gemaakt. Door de tegenwoordige uitgevers aangezocht mij opnieuw met die uitgave te belasten, heb ik gemeend mij aan die taak niet te mogen onttrekken. Wel ontveinsde ik mij de bezwaren niet, die aan dien ar-

beid onafscheidelijk verbonden waren en ik wist bij ervaring hoe verdrietig en lastig het samenstellen van een woordenboek is, maar de banden, die mij aan dit Woordenboek binden, hebben mij over dat alles heen doen stappen en met zelfvertrouwen heb ik de opdracht aanvaard.’

Andermaal ging Manhave doortastend te werk. In zijn voorbericht zette hij uiteen waaruit zijn bewerking had bestaan. Hij had een groot aantal onjuistheden en onnauwkeurigheden verbeterd en de letters A, G en O bijgewerkt op basis van de verschenen afleveringen van het Woordenboek der Nederlandsche Taal (WNT). Daarnaast had hij duizenden nieuwe woorden opgenomen. Geen eendagsvliegen, verduidelijkte hij, maar woorden die door gebruik burgerrecht hadden verkregen. Bovendien had hij een lijst van Nederlandse plaatsnamen toegevoegd, volgens de (nieuwe) spelling van de Koninklijke Nederlandsche Akademie van Wetenschappen.

Opvallend is het tempo waarin de afleveringen verschenen. Zoals gezegd verscheen de eerste aflevering in januari 1883. De afleveringen 2 en 3 werden in februari gepubliceerd, 4 en 5 in maart, 6 en 7 half mei, de fascikels 8 tot en met 11 begin juni en in dat ijzingwekkende tempo ging het door, tot het woordenboek half mei 1884 met 22 afleveringen - drie minder dan aanvankelijk geraamd - compleet was.7 ‘Zeker is nog nooit een herdruk van een woordenboek zoo vlug gereed geweest’, verzuchtte De Portefeuille bij die gelegenheid. Om hieraan toe te voegen: ‘Het is nu alles nog wèl nieuw, behalve... de lijst met plaatsnamen met gewijzigde spelling, die door latere besluiten plotseling weer oud is geworden.’8

Manhave had met Van Dales woordenboek het belangrijkste Nederlandse verklarende woordenboek bewerkt dat op dat moment voorhanden was. Van de vorige editie waren tienduizend exemplaren gedrukt die spoedig waren uitverkocht. Ook ditmaal waren er tienduizend exemplaren opgelegd, wat van de uitgevers een flinke investering moet hebben gevergd.9

Maar wat de kroon op Manhaves werk had kunnen worden, wellicht de opstap naar een redacteursplaats bij het WNT, blijkt zijn afscheid van de lexicografie te hebben ingeluid. Op het eerste gezicht lijkt het alsof Manhave na de voltooiing van de derde druk van Van Dales woordenboek de draad gewoon weer oppakte, maar zoals ik straks zal aantonen was dat niet het geval.

Waarom verdween Manhave zo plotseling van het lexicografische toneel? Om welke reden staakte hij zijn lexicografische werkzaamheden? Het antwoord op deze vragen moet worden gezocht in de ontvangst van de derde druk van Van Dales woordenboek en in de correspondentie die naar aanleiding hiervan op gang kwam.

1.2. Eerste besprekingen

Van de besprekingen van de derde druk van Van Dale heb ik er negen kunnen opsporen, inhoudelijk variërend van korte aankondigingen tot uitvoerige beoordelingen.

De vroegste bespreking verscheen, voor zover ik heb kunnen nagaan, op 28 april 1883 in De Portefeuille, die indertijd onder redactie stond van Taco H. de Beer.10 ‘Het woordenboek van Van Dale heeft sedert jaren grooten bijval gevonden en ver-

kreeg in Manhave een bekwamen en ijverigen bewerker’, oordeelde dit tijdschrift op basis van de vijf afleveringen die tot dan toe waren verschenen. ‘Zoodra deze derde druk compleet is [...] zullen wij daarin het beste bezitten, dat van dien aard in onze taal gevonden wordt.’

Twee maanden later berichtte hetzelfde blad dat het woordenboek ‘in beknopten vorm en zonder veel omhaal [...] vertrouwde inlichtingen geeft aangaande de woorden en hunne beteekenissen’.11 Het rooms-katholieke dagblad De Tijd was op 13 juli 1883 een stuk minder enthousiast.

De tegenwoordige uitgevers [...] hebben bij den herdruk, in dit jaar ondernomen, niet voldaan aan al de eischen, die men omtrent een woordenboek het recht heeft te stellen. Ze hebben dien arbeid opgedragen aan één man - een bekwaam taalkundige, van wiens ervarenheid de reeds in het licht verschenen afleveringen de duidelijkste bewijzen geven - doch die omtrent de beteekenis van woorden en namen, den katholieken godsdienst betreffende, zijns ondanks, even weinig als de overigens zoo wakkere Van Dale toenmaals, op de noodzakelijke hoogte is.
Wij maken den heer Manhave, die zich op zijn voorganger blindelings maar te goeder trouw verlaten heeft, hiervan geen verwijt; doch hij had zich - al werd het hem door de uitgevers niet wijselijk ingegeven of als voorwaarde gesteld - uit eigen reden van voorzichtigheid, een katholieken taalkundigen raadsman ter zijde moeten kiezen, die, bekend met zijn catechismus, de noodzakelijke verbeteringen zou hebben aangebracht in de nu weder zoo klakkeloos teruggegeven verklaringen van woorden en namen, waarvan hij zelf de beteekenis niet kent en die, jammer genoeg, deze nieuwe uitgave weder ontsieren.12

Om deze kritiek te staven liet De Tijd een kleine bloemlezing volgen van onjuistheden, waaronder ‘biechtpenning, hetgeen men den priester voor het afnemen der biecht betaalt’, waar had moeten staan dat dit om een vrijwillige gift ging, een correctie die overigens pas in de vijfde druk (1914) van de Van Dale werd doorgevoerd.

2. Hauff: zijn kritiek en enkele reacties daarop

2.1. Persoonlijke aanval

Werd Manhave door de criticus van De Tijd persoonlijk ontzien, dat was niet het geval in een reeks van drie artikelen in het Algemeen Handelsblad / Nieuwe Amsterdamsche Courant. Deze uitvoerige bespreking is zo opmerkelijk en onthullend dat ik er hier ruim aandacht aan zal besteden.

Het eerste artikel verscheen op zaterdag 18 augustus 1883 onder de kop ‘Een Nederlandsch Woordenboek I’. Blijkbaar achtte de redactie van het Handelsblad het nodig de plaatsing van het artikel te verklaren, want het stuk begint met een korte inleiding:

Wij plaatsen het volgende opstel over het Nieuw Woordenboek van den heer J.H. Van Dale, omdat deze uitvoerige kritiek van nut kan zijn bij volgende edities. Het Woordenboek stellen wij op hoogen prijs, en in ons dagelijksch werk is het ons zoo telkens van grooten dienst, dat het ondankbaarheid ware indien wij iemand het woord gaven om op fouten te wijzen, zonder dat wij erkenden hoe het boek als een geheel tot groote eer strekt aan Van Dale's nagedachtenis. Er is een beminnelijk Arabisch spreekwoord dat zegt: ‘men moet geen steenen werpen in de bron die ons laaft’, en daarom wenschen we te voorkomen dat men ons verdenke van te kort te doen aan de groote verdiensten van wijlen J.H. Van Dale.

 

Het artikel is niet gesigneerd, maar dit berust naar alle waarschijnlijkheid op een vergissing. De overige artikelen zijn ondertekend door W.R. Hauff.

‘Van het Nederlandsch Woordenboek, dat een derden druk beleeft’, zo vangt Hauff zijn ‘opstel’ aan, ‘zijn thans elf afleveringen, bewerkt door den heer J. Manhave, verschenen. Dit betrekkelijk merkwaardig feit heeft tot nu in ons land weinig de aandacht getrokken. De pers volstond met het verschijnen van de afleveringen even te vermelden, en vooral de vakbladen bewaarden een opmerkelijk stilzwijgen omtrent het gehalte van 't werk. Toch is er nu al ruimschoots stof tot beschouwingen en, in 't belang van de vervolgafleveringen, wensch ik enkele opmerkingen ten beste te geven, die zoowel den bewerker als uitgevers en publiek ten goede zouden kunnen komen. Immers, de publieke zaak mag publiek behandeld worden en niet het minst, waar het geld [sic] een nationaal werk, waaraan drie geslachten hunnen tijd en hunne gaven gewijd hebben.’

Hauff geeft graag toe dat een woordenboek nooit volledig kan zijn, maar wat hij in het werk van Manhave heeft aangetroffen, of beter: wat hij daarin niet vond, dàt gaat hem echt te ver. ‘Volgens mijne eenvoudige aanteekeningen ontbreken ook in den derden, door den heer J. Manhave bewerkten druk, behalve vele bastaardwoorden, als het ten minste zoo voortgaat, ongeveer twintig duizend woorden, die in een Nederlandsch woordenboek niet gemist mogen worden. Het gaat niet aan, voor deze bewering in een dagblad bewijs te leveren, maar ik heb aan de redactie van dit blad eene extract-opgave gedaan van ontbrekende woorden, die alleen onder de letter B thuishooren en het achtenswaardig cijfer van meer dan 1275 - zegge twaalfhonderd vijf en zeventig - bedragen.’

Hauff geeft een verklaring waarom hij nu pas met deze kritiek komt. ‘Toen de tweede druk verscheen, was de bewerker, de heer Van Dale, reeds overleden, zoodat het niet aanging, iemand ter verantwoording te roepen, die er niet meer toe in staat was. Voorts had Van Dale het werk in elk geval vermeerderd en verbeterd, en eindelijk: 't was het beste van dien aard, dat er tot dusver bestond. Nu evenwel de derde druk met dezelfde schromelijke gebreken behept blijkt te zijn en de bewerker nog in de gelegenheid is, zich te komen verdedigen, wensch ik in groote vrijmoedigheid, met nadruk de aandacht te vestigen op de uitgaaf, door den heer J. Manhave bezorgd. Het is mij toch gebleken, dat bekwame letterkundigen de handen van verbazing ineensloegen, toen ik hen op enkele punten eener zeer bezwarende aanklacht tegen het

Woordenboek wees, terwijl vele leeken de stoutmoedigheid hadden te beweren, dat ze er nog nooit tevergeefs een woord in zochten.’

Hauffs kritiek blijft niet beperkt tot de onvolledigheid van het woordenboek. Hij vindt ook dat het woordenboek te veel omschrijft; vele ‘allervermakelijkste bijzonderheden’ hadden wat hem betreft gerust achterwege kunnen blijven. Bovendien vindt Hauff de omschrijvingen vaak onjuist of incompleet. Hij geeft daarvan een reeks voorbeelden, die hij opvallend ironisch uitserveert. Zo schrijft hij: ‘Gevleugeld beteekent volgens Van Dale, en Manhave zegt het hem na, “van vleugelen voorzien, een - dier, een vogel...” en nu weet men precies wat een “gevleugeld woord” zeggen wil. Zoo komt men er zoetjes aan achter!’

Een ander punt waar Hauff zich aan gestoord had, zijn de vele historische onvolledigheden en onjuistheden. Zo ontdekte hij bij koning de omschrijving ‘alleen-regeerend vorst, beheerscher van een koninkrijk’, terwijl Manhave volgens hem toch had behoren te weten dat Siam door drie koningen werd geregeerd.

‘Op strafrechterlijk en juridiek terrein is het woordenboek uitmuntend ingelicht’, vervolgt Hauff, maar hij blijkt dit cynisch te bedoelen. Als voorbeelden van het tegendeel noemt hij het ontbreken van de woorden drankwet, kinderarbeid en klauwengang en de gebrekkige omschrijving van bijvoorbeeld hechtenis, eerloos en consignatie. Onbegrijpelijke omissies, aldus Hauff, omdat er niet lang daarvoor een nieuw Wetboek van Strafrecht is verschenen.

Bovendien heeft Hauff het woordenboek op een ongelukkige vorm van naschrijverij weten te betrappen. De definitie van alternatief zou volgens hem uit de Kunstwoordentolk van Kramers zijn nagepend, maar helaas incompleet. ‘Was Kramers geheel nageschreven, dan zou het Wbk. gelijk hebben’, zo besluit Hauff de eerste aflevering van zijn recensie.13

 

De volgende dag vervolgt Hauff zijn kritiek met ‘een klein uitstapje op muzikaal terrein’. Andermaal is zijn toon ironisch. Zo schrijft hij: ‘Ik zou wel eens een fuge willen zien naar het systeem Calisch-Van Dale-Manhave.’ Bovendien mist hij talloze gangbare muzikale termen, zoals concertvleugel en akoustiek.

Hauff vindt dat het woordenboek niet alleen op muzikaal terrein achterloopt. ‘Kerk en school zijn ook al niet bijgehouden’, klaagt hij. ‘Niets van Fröbelmethode, Fröbelinrichting enz. Verscheidene Protestantsche kerkelijke benamingen komen in 't geheel niet of gebrekkig voor.’

Nog erger vindt Hauff het gesteld met de zoölogie: ‘Schier alle exotische vogelsoorten [blijven] onvermeld, al telt men er tegenwoordig wellicht 730 en meer, die uitgevoerd worden’. En als een vogelnaam is opgenomen, dan word je niet veel wijzer van de omschrijving. ‘Lorretje, noemen Calisch, v. Dale en... dus ook Manhave “een papegaai”, dat is zoo ongeveer: Jan, een mensch!’

Nog altijd is Hauff niet klaar met zijn klaagzang. ‘Op entomologisch gebied heerscht doodsche stilte; zelfs de colorado-kever ontbreekt. Alles is weggevlogen of weggekropen’; ‘Van de flora had men ten minste wat meer kunnen verwachten. [...] Met uitzondering van een heel enkele zal men naar de nieuwere en nieuwste plantensoorten tevergeefs zoeken en een enkel exemplaar vergoedt niet het gebrekkige van

't geheel’; ‘Landbouw, uitvindingen, technologie, wetenschappen en dergelijke staan ook bij den derden druk van het woordenboek in kwaden reuk. Denk aan woorden als graanmaaiwerktuigen, grasdroger, groenvoedersysteem, met de daarop betrekking hebbende woorden, aan breimachine, breifabriek, meelfabriek [...]’ en zo nog een hele reeks.

Hauff ziet ook zelf wel in dat zijn opsomming erg lang is. ‘Ik zou nu liefst over de vele inconsequenties, die men in het Wdb. aantreft, willen heenstappen, maar geheel kan ik er niet van zwijgen.’ Zo vond hij wel emigratie, niet immigratie, wel hooikaas, niet graskaas, wel champagnewijn maar niet Bordeauxwijn.

Ook wat betreft de mythologie vindt Hauff Van Dales woordenboek erg inconsequent. Hij vond ‘noodeloos veel namen’ uit de Romeinse mythologie, maar waar bleven de Egyptische, Griekse en Noordse mythologische namen? De spreekwoorden bleken inconsequent te zijn behandeld, net als de inhouds- en lengtematen, terwijl de verkleinwoorden ‘allerdroevigst’ vertegenwoordigd bleken te zijn.

‘Maar genoeg om te doen zien,’ besloot Hauff zijn tweede opstel, ‘hoe het Wdb. der Ned. taal in 1883 op de hoogte des tijds is.’

 

Een dag later, op 21 augustus, krijgt Hauff nog eens anderhalve kolom om zijn opstel over het door de redactie van het Handelsblad zo geprezen woordenboek af te ronden. Zijn openingsalinea maakt en passant duidelijk hoeveel gezag Van Dale in 1883 al had. ‘Of het Woordenboek eene autoriteit is op het gebied van woordverklaring, durf ik niet beslist toestemmen. Uit enkele boven reeds medegedeelde staaltjes blijkt, dat men dit niet zonder eenig voorbehoud kan beamen. Maar nu zoowel gemeenteraadsleden het Woordenboek in de openbare vergadering laten brengen, als advocaten voor de balie het Woordenboek ten gerieve van hunne posita14 aanhalen, vlei ik mij, dergelijke vereerders een weinig wakker te schudden.’

Hauff doet dit door een afsluitende bloemlezing van onvolledige en foute definities, met als sterkste voorbeeld middelvinger, dat blijkt te zijn omschreven als ‘wijsvinger’ - een definitie die overigens al voorkomt in de editie van 1864 en ook door Van Dale in 1872 over het hoofd was gezien.

In deze bloemlezing richt Hauff sterker dan voorheen zijn pijlen rechtstreeks op Manhave. Zo schrijft hij: ‘Ik heb [...] wel eens gehoord, dat v. Dale zeer sterk was op het gebied der taal en in dát opzicht zal de heer Manhave ons dus zeker niet beschamen. Men kan verschillen in de opvatting omtrent sommige schrijfwijzen [...], maar als het heet, dat émaux, meerv. van émail niet bestaat, vind ik dat wat heel kras.’ Hauff vindt dat Manhave ‘vreemd’ met zijn toelichtingen omspringt en dat er bij boekweiten niet staat dat dit ook als werkwoord voorkomt, noemt hij ronduit ‘onnoozel’.

Hauff besluit zijn driedelige litanie met de woorden: ‘Nadrukkelijk verklaar ik, niet te hebben gezocht, om aanmerkingen te kunnen maken, maar dat mij bij 't gebruik vele dwaasheden voorkwamen, terwijl ik duizenden woorden miste en eindelijk: dat het bovenstaande slechts een vrij onbeduidend uittreksel is uit de door mij opgemaakte, zeer lijvige akte van beschuldiging.’

2.2. Reacties op Hauffs kritiek

Aan de lezers van het Handelsblad was dit onbeduidend uittreksel ondertussen niet onopgemerkt voorbijgegaan. Gelijktijdig met de derde aflevering van Hauffs kritiek, op 21 augustus, plaatste de redactie een ingezonden brief onder het kopje ‘Kritiek op de kritiek op het woordenboek’. Een zekere H.T. uit Leiden nam aanstoot aan Hauffs aanval op de definitie van consignatie. ‘Om nu op zoo'n meesterachtigen toon deze omschrijving af te keuren, vind ik nog al kras.’

Hauff reageerde per omgaande. ‘Als T. mijne beschouwingen nog eens nagaat, zal hij bespeuren, dat ik van rubrieken gebruik maakte en zoo kwam ik ook op juridiek terrein. Op dàt gebied, heb ik verklaard, is de omschrijving van consignatie volkomen onjuist en ik blijf er bij. [...] Ik moet T., en met hem, ieder het recht ontzeggen, om mijn opstel te verminken en er uit te lezen, wat er niet staat. Wij moeten eerlijk zijn. Heb ik mij vergist, ik wil gaarne overtuigd worden, want dwalen is menschelijk, maar ik verzoek critiek van medemenschen, die verstaan hetgeen ze lezen. Overigens zal ik niet meer letten op ongeteekende stukjes’, besloot Hauff. ‘Ik heb het mijne onderteekend en mag van een flinken bestrijder dan ook verwachten, dat hij met open vizier zich tegen mij stelt.’15

De inzender van het tweede ingezonden stuk trok zich niets van deze laatste woorden aan en ondertekende zijn brief met ‘Credo’. Hij begon met een versje, een variatie op het bekende rijmpje van J.J. Scaliger dat men zo dikwijls in voorwoorden van oude woordenboeken aantreft:16

 
Zoo iemand schuldig is aan gruwelijke euveldaden,
 
De goden lasterde, of zijn vader heeft verraden; -
 
Hem stelle men tot straf: hij make een woordenboek,
 
Ik mag gekielhaald zijn weet men nog grooter vloek.

‘Dit versje, vrij naar het Fransch gevolgd’, aldus Credo, ‘kwam mij in de gedachte toen ik de akte van beschuldiging las, dezer dagen in dit blad gesteld tegen de nieuwe uitgave van Van Dale's Woordenboek. Wel worden er in den aanhef van dat stuk eenige welwillende woorden ingelascht; spoedig blijkt dat de heer Manhave, zoo hij al niet aan lastering der goden of verraad zijns vaders schuldig is, dan toch wel moet worden aangeklaagd wegens het op zich nemen eener taak boven zijn krachten, en waarin op een enorm deficit zoo in quantiteit als in qualiteit te wijzen valt. Deze critiek is onbillijk en, komt te vroeg of te laat, dus niet op haar tijd; hare juistheid in het midden gelaten en zelfs aannemende.’

Credo blijkt Van Dales woordenboek veel te gebruiken en hoog te achten. Hij greep wel eens mis, maar daar had hij aantekeningen van bijgehouden die hij aan Manhave had doorgestuurd. ‘Ze waren ongeveer tachtig in getal, die ik hoopte in de woordenlijst alsnog opgenomen te zien. Ongelukkig was het afdrukken reeds tot de O gevorderd, zooals de heer Manhave mij op heusche wijs en met dankzegging mededeelde, terwijl hij gebruik zou maken van mijn opmerkingen voor het overblijvende deel van zijnen lastigen arbeid. Tevens vernam ik dat de moeielijkheid daarvan

niet geringer werd gemaakt, door de beperking waaraan hij door den vastgestelden omvang van het geheel ook door den uitgever gebonden werd’.

Credo besloot zijn ingezonden brief met een oproep. Als ook anderen lijsten met ontbrekende woorden zouden aanleveren, zou hierdoor ‘eene schoone collectie bouwstoffen’ ontstaan. Hij betwijfelde echter wel of één persoon dit materiaal zou kunnen bewerken. ‘Ook zelfs nu gaat die taak het werkvermogen van één mensch te boven, althans wanneer men zijne eischen zoo hoog stelt als de heer Hauff. De veel betreurde primitieve auteur van het woordenboek was er evenmin voor opgewassen.’

Mocht men dit werk toch aan slechts een schrijver willen overlaten, zo besloot Credo, dan moest de omvang beperkt blijven. ‘Minder uitvoerigheid is alsdan een eerste vereischte; en deze ware in dit woordenboek wel raadzaam geweest. In sommige woorden is eene kwistigheid, die natuurlijk de opname van vele andere, thans ontbrekende woorden in den weg staat. [...] Wil men echter bij behoud dier uitvoerigheid ook zooveel mogelijk naar volledigheid streven, men drage den reuzenarbeid aan een vereeniging van taalkundigen op, waarbij in de eerste plaats de heer Manhave, die voor bijna 10 jaren den taaien arbeid van zijn onvergetelijken vriend Van Dale voltooide en inleidde.’

3. Hauffs correspondentie met Nijhoff

3.1. Pseudoniem?

De vraag die zich bij dit alles als eerste opdringt is: wie is W.R. Hauff? Het ligt niet voor de hand dat het Handelsblad zijn kolommen drie dagen lang openstelde voor de eerste de beste. Toch is Hauff niet de geschiedenis ingegaan als een vooraanstaand lexicograaf of een bekende 19de-eeuwse letterkundige. Sterker nog: de lijst van naslagwerken waarin zijn naam ontbreekt is zo lang dat bij mij op een gegeven moment het vermoeden rees dat Hauff slechts een pseudoniem was, wellicht genoemd naar de beroemde Duitse sprookjesschrijver Wilhelm Hauff (1802-1827), door iemand die wist dat een van diens boeken in het Nederlands was vertaald door de bekende Zutphense lexicograaf Derk Bomhoff (1792-1860).17

Dit bleek echter niet het geval. Hauff heeft bestaan, al is hij inmiddels geheel in vergetelheid geraakt. Een eerste spoor van hem vond ik bij het Centraal Bureau voor Genealogie in Den Haag, waar in een envelopje met familie-advertenties een krantebericht uit 1870 wordt bewaard, dat luidt:

Uit Kampen schrijft men aan het Dagblad18 voor dd. 5 Juli: Gisteren heeft hier een stout feit plaats gehad. De heer Hauff, uitgever der Nieuwe Kamper Ct., bekleedt tevens de betrekking van klokkenist en bespeelt als zoodanig o.a. des Maandags het carillon. Toen hij gisteren op den Nieuwen toren kwam, trof hij daar een persoon aan die zich het aangezicht moet onkenbaar gemaakt hebben en hem, Hauff, op eene ontzettende wijze hebben mishandeld en toegetakeld. Dat de betrekking van uitgever der Nieuwe Kamper Ct., waardoor H. zich vele vijanden heeft berokkend, aan dit feit niet vreemd is, hieraan twijfelt niemand; toch is het in het belang der persoonlijke vrijheid van ieder staatsburger wenschelijk, dat de dader ontdekt worde. Het verschaffen

van eigen recht verdient in eene welgeordende maatschappij de strengste afkeuring.

 

Weet men eenmaal dat Hauff musicus was en in Kampen woonde, dan blijkt er meer te vinden. Naspeuringen in het Gemeentearchief in Kampen leren dat Wilhelm Reinier Hauff op 7 februari 1833 werd geboren in Groningen. Volgens het Wetenschappelijk en biographisch woordenboek der toonkunst (1890) van E.A. Melchior werd hij al op 13-jarige leeftijd organist aan het Heiligen Geest-gasthuis te Groningen. In 1858 vestigde Hauff zich in Kampen, waar hij in 1867 de Nieuwe Kamper Courant oprichtte, als concurrent van de al sinds 1836 bestaande Kamper Courant. In de Kamper Almanak van 1967 neemt H. Overweg de harde concurrentiestrijd tussen deze kranten onder de loep. Hij omschrijft Hauff als ‘een merkwaardig man, die altijd in de oppositie was en spreekbuis werd voor de niet-liberale Kampenaren (en dat waren er veel).’19

In 1875 verstrekte Hauff in De Navorscher enkele biografische gegevens over zijn muzikale voorgeslacht. Tot besluit schrijft hij, vanuit Kampen: ‘Ik voor mij, heb het muzikaal gebied om verschillende redenen verlaten, en mijn betrekkingen van organist en klokkenist alhier neêrgelegd.’20

Hauff blijft twaalf jaar leiding geven aan de Nieuwe Kamper Courant. Op 24 juli 1879 plaatst hij een advertentie in de krant waar hij al die tijd tegen concurreerde: ‘Wie iets van mij te vorderen heeft en nog geen opgaaf zond, gelieve die opgaaf alsnog te doen voor den 1sten Augustus. Maar wie mij iets verschuldigd is, betale dat ook vóór dien datum.’21 Precies twee weken later pakt hij zijn biezen en vertrekt hij naar Amsterdam, waar hij een eenvoudige woning betrekt in de Romolensteeg. Hoe hij daarna de kost verdiende, is mij niet bekend.

3.2. De correspondentie

Wat het Handelsblad betreft was de kritiek op de derde druk van Van Dales woordenboek afgedaan met het opstel van Hauff en de paar ingezonden stukken. Hauff zelf was zijn offensief nog maar net begonnen. Dit blijkt uit zijn correspondentie met de uitgevers van de Van Dale, Martinus Nijhoff en A.W. Sijthoff, zoals bekend tevens de uitgevers van het WNT. In het vooralsnog onontsloten Nijhoff-archief in de Koninklijke Bibliotheek zijn negen brieven en een briefkaart van Hauff bewaard gebleven, geschreven in de laatste twee maanden van 1883.

De eerste brief is gericht aan Sijthoff, de overige aan Nijhoff. Op de achterzijde van twee brieven is in potlood een minuut van antwoord gekrabbeld, in een uiterst moeilijk leesbaar handschrift.22 Het is mijns inziens zeer de moeite waard deze correspondentie nader te bekijken, niet het minst omdat hieruit blijkt welke strategie Nijhoff en Sijthoff ontwikkelden ten aanzien van kritiek op dit belangrijke fondsartikel. De brieven maken bovendien duidelijk hoe de uitgevers indertijd dachten over de kwaliteit van Van Dales woordenboek.

De laatste aflevering van Hauffs kritiek verscheen in het Handelsblad van dinsdag 21 augustus 1883. In zijn eerste brief, gedateerd 1 november, doet Hauff Sijthoff uit de doeken hoe hij hiertoe is gekomen. Net als Credo zond Hauff zijn aanmerkingen ter uitgeverij, zij het slechts een kleine portie. Hij kreeg echter te horen dat het werk reeds was afgedrukt tot on. ‘Met belangstelling verbeidde ik de achtereenvolgens verschijnende afleveringen, maar hoe meer ik ze naging, hoe grooter mijn teleurstelling werd. Het met niet weinig gebreken behepte werk is, naar mijn bescheiden meening, er bij de nieuwe omwerking volstrekt niet beter op geworden.’

Hauff schrijft veel reacties te hebben gekregen op zijn artikelen in het Handelsblad. ‘Nauwelijks waren de artikelen voltooid, of de letterkundigen van allerlei kleur en gehalte gaven mij instemming te kennen en gaandeweg kwam het pratende en beschouwende tot het denkbeeld een nieuw woordenboek der Nederl. taal te bewerken. - Ik heb de noodige bouwstoffen verzameld en denk binnen kort geregeld aan 't werk te kunnen gaan.’

‘Er komt zooveel verkeerds in het Wbk voor, dat met uwe medewerking verschijnt’, besluit hij, ‘dat men haast het geld en den tijd moet bejammeren, die met de vrij kostbare uitgaaf gemoeid zijn.’

 

Kennelijk stuurde Sijthoff de brief van Hauff door aan zijn Haagse partner Martinus Nijhoff, want in het vervolg richt Hauff zich tot hèm. Op de achterzijde van Hauffs eerste brief is een minuut van antwoord gekrabbeld, die helaas midden in een zin begint, te weten: ‘die niet direct op streng wetenschappelijke behandeling aanspraak maken’. Wat daarop volgt geeft duidelijk weer hoe Nijhoff dacht over Van Dales woordenboek.23

Want wat toch is het geval? Het w[oordenboe]k v. Dale is niets anders als een vermeerd[erde] & verb. [eterde] uitgave van het wk. van Calisch en kan alleen gezegd worden goed te zijn, voor zoover [het] nog gebruik heeft kunnen maken van de verschenen afl[everingen] van het Groote wk. [WNT]. Ieder ander wk. zal op dezelfde klip stuiten omdat het niet aan te nemen is dat een bewerker zich dezelfde uitgebreide studie zal getroosten als de bewerkers v.h. wk [WNT] en zooals voor de samenstelling van zulk een werk verwacht wordt. Zoolang dus het Groote wk. niet compleet is, blijft ieder ander wk., het eene meer het andere minder, maar altijd toch gebrekkig. En wat de onvolledigheid aangaat, dat is ook een quaestie van opvatting, zooals u zelf zeer juist opmerkt. Een wk kan het dubbele van dat van V[an] D[ale] bevatten, & toch nog verre van volledig zijn. Dr. de Jager gaf in der tijd een lijst van eenige honderden woorden door de Vries en te Winkel niet opgenomen; van de honderden achtte deze de niet opname van slechts een paar woorden een echt verzuim.24 Zoo zal het altijd gaan waar een strijd gevoerd wordt tusschen wetenschap & dilettantisme, - & daarbij blijft alles menschenwerk. Zooals ik u reeds vroeger schreef zijn de bevoegde autoriteiten, onze eerste taalgeleerden, de prof. de Vries, Cosijn, Verdam zeer welwillend tegenover het werk van v.D[ale]-M[anhave] gestemd, omdat zij bekend zijn met de moeielijkheden aan een dergelijke arbeid verbonden, zij waardeeren daarbij het goede wat er in voorkomt & maken er zelfs een dankbaar gebruik van, en kennen daarbij,
beter dan ieder ander, de gebreken. ‘Alleen aan dilettanten kan het invallen de gebreken breed uit te meten,’ zoo oordeelen zij.
Dit alles evenwel in parenthesi. Is het u ernst met uw taalstudie, wendt u dan tot de redactie v.h. wk. en u zult voldoening vinden voor uw wetenschappelijken zin, zeker meer dan in het opzoeken der fouten van anderen, die men, zooals de geleerden zeggen, aan dilettanten, die behoefte aan Schadenfreude hebben, moet overlaten.

Tot zover Nijhoffs schriftelijke reactie. Hij moet ook hebben aangestuurd op een persoonlijke ontmoeting met Hauff. Hauff is daar wel toe bereid, zo antwoordt hij op 2 november, hoewel hij twijfelt aan het nut. ‘Het afgewerkte gedeelte, voor zoover 't verscheen, is niet meer te verbeteren. Een aanhangsel zou minstens even dik worden als het hoofdwerk.’ Hauff gaat ook nader in op zijn motieven.

Ik heb niet de eer, den heer Manhave te kennen. Financieel ben ik onafhankelijk. Mijn beoordeling had dan ook geen persoonlijke quaestie op het oog en evenmin hoopte ik ‘wat te verdienen’. 't Was mij te doen, om het werk-zelf, zooals het daar ligt. [...] Dat het Wbk een standaardwerk had kunnen en moeten worden, doch bewerkers krachten te boven ging, kan niet geloochend worden.
De redactie van de Portefeuille schreef mij dan ook op 15 september: ‘Ik heb een mijner medewerkers vD. woordenboek laten beoordeelen en inderdaad, bij nader inzien acht ik zijn oordeel te gunstig’ enz. Eergisteren sprak ik nog met den redacteur, den heer T.H. de Beer, over de bewerking door den heer M.[anhave] en we moesten beide erkennen, dat ze treurig is.

Van de ingezonden brieven in het Handelsblad zegt Hauff niet onder de indruk te zijn. ‘Gaarne had ik mijn artikelen van bevoegde zijde zien tegengesproken met gegronde aanmerkingen; want, wèl beschouwd, zijn we kinderen, die altoos moeten leeren en ik zou niet gaarne willen dat men mij voor zoo eigenlievend hield, om niet nog steeds onderwezen te willen worden.’ Het speet hem dan ook dat het tijdschrift Ons Recht zijn kritiek klakkeloos had overgenomen.25 ‘Voorts moet ik opmerken, dat het Hbld. zeer welwillend tegenover het werk gehandeld heeft, want mijn critiek was nog veel uitvoeriger. Wat ik op delfstoffelijk en ander gebied had aan te merken, heeft men weggelaten.’

Alsof hij inmiddels nog niet voldoende heeft aangetoond dat Manhaves bewerking in zijn ogen niet deugt, besluit Hauff zijn brief met een reeks voorbeelden van inconsequenties. ‘En zoo zou ik kunnen voortgaan. Maar 't aangehaalde zal, dunkt mij, genoeg zijn, om aan te toonen dat - zachtst genomen - het heele Wbk. tamelijk stelselloos in elkander zit. - Nog eens: 't Spijt mij om het werk en meest... om de taal zelve.’

3.3. Artikelen en een brochure

De volgende dag, op 3 november, laat Hauff Nijhoff weten dat hij ruim een week daarvoor bij een Amsterdamse krant een artikel heeft ingeleverd ‘om te toonen, welke

Latinisten het Wbk bewerken’. Hij vervolgt met een lijst van ‘aardigheden van den bewerker’ op dit gebied, bijvoorbeeld musica domestica als de wetenschappelijke naam voor de huisvlieg, waar had moeten staan musca domestica, een voorbeeld dat vooral aantoont dat Hauff ook spijkers op laag water zoekt. ‘Ik begrijp niet’, vervolgt hij, ‘hoe mannen van beteekenis, naar U mij meedeelde, 't boek in loftuiting noemen. Elke bladzijde krioelt van onzin. [...] Is eene omschrijving van het woord loodgieter krankzinnigenwerk of niet?26 En dan de definitie van kriebelmuggetje: een stijl om er den kriebel van te krijgen.’27

Nijhoff moet direct hebben geantwoord. Uit Hauffs reactie blijkt dat de Haagse uitgever Hauff moet hebben verzocht af te zien van verdere publikaties. In eerste instantie wil Hauff hier niet van weten. ‘Ik mag mij niet in 't gevaar begeven’, schrijft hij op 5 november, ‘dat de dagbladen naderhand mijn artikelen wellicht zouden weigeren, als ik ze [woord onleesbaar] wensch te laten liggen zonder opgaaf van motieven. Maar wel heb ik last gegeven’, vervolgt hij, ‘om het zetten eener brochure over de zaak in quaestie te staken tot na mijn terugkomst’.

Bij nader inzien blijkt Hauff echter toch aan het verzoek van Nijhoff te hebben voldaan. Nadat hij zijn vrouw in een kuuroord in Davos heeft bezocht, schrijft hij op 15 november:

Gisteravond teruggekomen, merkte ik dat aan mijn verzoek, nog in der haast aan een paar bladen gedaan, om ingezonden artikelen tot nader order op te houden, voldaan is; maar dat het Nieuws [van den Dag, ES] een klein stukje heeft geplaatst. Ook een antwoord las ik, waarop evenwel door mij niet gerepliceerd wordt.28 't Is zeer opmerkelijk, dat niet één voorvechter zijn artikel ten gunste van 't Woordenboek met volle naam durft onderteekenen. Tot heden ten minste was dit het geval en naamlooze repliek heeft voor mij geen beteekenis. Waar het een strijd op leven en dood geldt, als in dezen, dient men open tegen den even open gedanen aanval op te komen.

 

Hauff besluit zijn brief aan Nijhoff met:

Ik stel er nu hoogen prijs op van Ued. te mogen vernemen wanneer eene persoonlijke ontmoeting verlangd wordt, omdat zoowel dagblad-artikelen als eene brochure tot zoolang zouden blijven rusten en er mijnerzijds geen enkele reden bestaat tot langer stilzitten; - tenzij 't misschien wenschelijker ware, dat ik Uwe mededeelingen schriftelijk ontving. Wenschelijker daarom, wijl de gesprekken met de heeren prof. Verdam en dr. Rogge op de Universiteitsbibliotheek mij [...] nu juist niet zoo erg prettig gestemd hebben.

 

Hoe de ontmoeting precies tot stand is gekomen bleek niet te achterhalen, maar met de Leidse hoogleraar Jacob Verdam (1845-1922) en dr. H.C. Rogge (1831-1905), indertijd bibliothecaris van de Universiteitsbibliotheek te Amsterdam, had Nijhoff twee wetenschappelijke zwaargewichten op Hauff afgestuurd. In zijn antwoord aan de voormalige journalist en beiaardier uit Kampen gaat hij echter nog een flinke stap verder. Zijn concept-antwoord luidt:

Gaarne voldoe ik aan uw wens, u mijn gedachten schriftelijk mede te deelen. [...] Uit vorige brieven meen ik alle reden te mogen hebben optemaken, dat u alleen uit liefde voor de wetenschappelijke taalbeoefening de pen hebt opgevat, en het plan hebt onze letterkunde met een nieuw boek te verrijken. Daar ik nu door mijn zeer gewaardeerde omgang met prof. de Vries, Cosijn en Verdam, vroeger ook met Dr Te Winkel en Dr Verwijs, die allen hun leven gewijd hebben aan het maken van W[oordenboe]ken, eenige ondervinding op dit gebied heb opgedaan, achtte ik het een groot voorrecht, weêr iemand te ontmoeten die van liefde blaakt voor de taalwetenschap, en zelfs de strijd daarvoor op leven en dood wil aanvaarden. Terstond kwam de gedachte bij mij op of u niet de aangewezen persoon zoudt zijn toe te treden tot de redactie van het Groote W[oordenboe]k [bedoeld wordt natuurlijk het WNT, ES]. Zooals u bekend is, is gebrek aan medewerkers de eenige oorzaak van de vertraging van deze belangrijke uitgave en zoudt u dus een belangrijke dienst kunnen bewijzen aan het Nederl. volk indien u zich met de tegenwoordige redactie dienaangaande zoudt kunnen verstaan. Geheel overeenkomstig uw zin, zoudt u zich dan op het door u geliefkoosde gebied kunnen bewegen en daarbij gelegenheid vinden uw kennis ten beste te geven, en zoo mogelijk nog te vermeerderen. Ik stel mij voor dat zulk een werkkring zeker door u verkozen wordt boven het opzoeken van fouten bij anderen en het corrigeren van W[oordenboe]k[e]n.

3.4. Concurrerend woordenboek

Hauff moet onder de indruk zijn geweest van dit voorstel. Het lijkt hem echter ook te hebben gesterkt in de gedachte dat hij in staat zou zijn een concurrerend woordenboek samen te stellen. ‘Uw op zichzelf belangrijk voorstel’, antwoordt hij op 17 november, ‘heeft in geen geval mijne belangstelling kunnen wekken en wordt daarom ook onmiddellijk van de hand gewezen onder dankbetuiging voor de betoonde beleefheid.’

Hauff schrijft te beseffen ‘dat een concurreerend werk met grote bezwaren te kampen zal hebben’. ‘Daarop sloeg mijne uitdrukking “een strijd op leven en dood”. Want voor twee woordenboeken voor het Nederl. volk is m.i. geen plaats. 't Een zal het ander moeten verdringen. Niet alleen de prijs, maar ook, en vooral, de wijze van bewerking, die aan de volledigheid ten goede komt, zullen blijken van invloed te zijn.’

Hoe Nijhoff reageerde op Hauffs afwijzing is niet bekend, maar het had een zeer opmerkelijk voorstel van Hauff tot gevolg. ‘Wanneer er nog een stoot noodig ware geweest’, schrijft hij op 24 november, ‘om nader tot het doel te komen, zou ik dien ontvangen hebben door uw laatste schrijven, dat mij en beide heeren, die mij bij de bewerking hun hulp hebben toegezegd, bevestigde in de overtuiging, dat uitvoering van mijn plan wenschelijk is. Slechts een punt is op dezen oogenblik nog niet beslist. Zal de uitgaaf door mij en een paar particulieren geschieden of door den boekhandel. Ik ontveins mij geenszins de bezwaren, aan particuliere exploitatie verbonden, schoon ze niet onoverkomelijk zijn [...]. Maar van de andere kant zou 't mij gemakkelijker

zijn, als de boekhandel de onderneming steunde; een uitgever deed mij evenwel een te dwaas voorstel en een ander wil mij in mijn écrit beknibbelen.’

‘Nu is de vraag’, vervolgt Hauff, en Nijhoff moet bij het lezen rood zijn aangelopen, ‘of U de concurreerende uitgaaf wilt ondernemen? Bij den eersten oogopslag vreemd, is de vraag niet zoo erg zonderling bij de herinnering aan een buitenlandschen uitgever die, enkele jaren geleden, een concurreerend scheikundig werk uitgaf, om later te besluiten, welk der beide boeken herdrukt zou worden.’

Nijhoff wees Hauffs voorstel niet onmiddellijk van de hand. Hij moet de Kampense journalist hebben gevraagd om een proeve van zijn woordenboek toe te sturen zodat hij dit kon voorleggen aan zijn adviseurs. Maar Hauff moet de indruk hebben gehad dat hij aan het lijntje werd gehouden. Op 27 november liet hij weten dat hij een en ander meteen met zijn medewerkers had besproken. Op een advies van Nijhoffs adviseurs zaten ze niet te wachten, want, aldus Hauff, ‘wanneer zij hem soms geraden hebben, de uitgave van v.D's Wbk. aan den heer M[anhave] toe te vertrouwen, bedoelde adviseurs blijk gaven, al heel weinig doorzicht te hebben’. Bovendien vond hij het ‘tamelijk gevaarlijk’ een proeve van zijn woordenboek toe te sturen.

Na rijp beraad had Hauff daarom besloten zijn eigen weg te gaan. Omdat hij verwachtte dat het ‘program’ van zijn woordenboek binnenkort in een van de letterkundige bladen zou worden afgedrukt, wilde hij Nijhoff daarover van te voren wel iets mededelen, zij het confidentieel. ‘Ik heb mij niet, zooals U schrijft, voorgesteld een werk te geven, “eens zo groot in omvang als v.D's Wbk”. Dit zou de dwaasheid gekroond zijn. Nooit heb ik mij dan ook in dien zin uitgelaten. [...] Integendeel... het werk zal ongeveer 130 vel groot worden (formaat als Kramers Fr. Holl. Woordenboek, bij de Goudsche firma opnieuw uitgegeven).29 [...] Met weglating van vermakelijke of noodelooze en bovendien al te breedvoerige omschrijving wint men veel plaats, die beter gebruikt kan worden; want bij beknoptheid en juistheid hoop ik de klippen van onwaarheid en inconsequenties te vermijden, waarop inderdaad het werk van v.D. verzeild is.’

3.5. Einde van de briefwisseling

De correspondentie was nu op een dood spoor gekomen. Hauff was niet gevoelig gebleken voor de suggestie dat hij redacteur van het WNT zou kunnen worden. Het gesprek met prof. Verdam en dr. Rogge had niets opgeleverd. Hauff had dan weliswaar enkele artikelen teruggetrokken en het drukken van een brochure tegen Van Dales woordenboek voorlopig stopgezet, hij leek niet af te brengen van het plan een concurrerend woordenboek op de markt te brengen. Wat Nijhoff op 4 december 1883 aan Hauff schreef is niet bekend, want zijn brief bleek onvindbaar. Hij lijkt in ieder geval in twijfel te hebben getrokken of Hauff over de bronnen zou kunnen beschikken voor het maken van een goed woordenboek. Bovendien lijkt hij openlijk te hebben getwijfeld aan Hauffs persoonlijke capaciteiten. Hoe het ook zij, bij Hauff viel de brief verkeerd.

Hij reageerde op 5 december:

Heb ik het goed gezien, dan komt het mij beter voor, de verdere en nuttelooze correspondentie over de zaak in quaestie af te breken. Ik vrees, dat het ons beiden minder aangenaam zal stemmen, nog meer op dit onderwerp in te gaan. Ten minste, Uw brief van gisteren was niet erg vredelievend. Mij dunkt, dat de openbare meening maar oordeelen moet, wanneer van mijn kant een of meer afl. aan het publiek zijn aangeboden. - Of mij de bronnen ontbroken hebben, om een goed woordenboek te leveren, kan dan mede beslist worden. Laat ik U echter opmerken, dat de heer Rogge schriftelijk erkend heeft, met U over mij en mijn plan gesproken te hebben. Wat ZEd U over ‘etymologische studiën’ mijnerzijds kon mededelen, was mager; want toen ik vroeg naar de bronnen, in de bibliotheek aanwezig en de heer Rogge mij die zeer welwillend noemde, was ik voor goed genezen, om hier heil op dit gebied te zoeken.
Als geboren Groninger, die de (destijds) Latijnsche-school heb [sic] bezocht, met het voornemen, in de letteren te studeren, wat wijlen mijn vader, een beroemd organist, niet verkoos, wijl hij verlangde, dat ik aan muziek zou doen, heb ik toch bij mijn muzikale studiën, als hospitant de philologische colleges te Groningen bijgewoond; was tevens in de gelegenheid kennis te maken met oude en nieuwe boekhandel [...] en had vrijheid, om op de Academische bibliotheek te zoeken, wat ik verlangde. En als ik nu bronnen heb te raadplegen, wel, dan ga ik naar Groningen; mijn zwager [...] is er predikant bij de hervormde gemeente, zoodat ik geen andere dan reiskosten heb. - Ook in Utrecht heb ik overvloedige gelegenheid tot introductie ter Academische bibliotheek en vroeg ik te Leiden toegang, wellicht zou men mij daar ook niet afwijzen... om van andere particuliere bronnen niet te gewagen.

 

Blijkbaar had Nijhoff nog een vraag gesteld over de prijs van Hauffs woordenboek. Met aandoenlijke eerlijkheid antwoordt Hauff: ‘Over den prijs wil ik liever niet verder spreken. Dat betreft een handelszaak en ik beken eerlijk, op handelsgebied vreemdeling te zijn. Voor mij is hoofdzaak: de uitgave van een geschikt Woordenboek der Ned. taal naar mijn idée; bijzaak: dat deze uitgave, zoowel geen baten, geen schaden oplevert, al ben ik er financieel persoonlijk weinig in betrokken.’

De correspondentie eindigt op 15 december met een kort briefje van Hauff. Eerder had hij beloofd ‘het program’ van zijn woordenboek te sturen, zodra dit was gepubliceerd. Hij voegt hieraan toe:

Moge de tijd leeren, welk van de beide concurreerende woordenboeken der Ned. Taal de overhand behoudt, zonder dat dit tusschen ons kwaad bloed zet. De publieke meening oordeele voorts over uwe uitgave, nadat de brochure zal zijn uitgekomen, die ik voornemens ben in 't licht te geven nà de verschijning der laatste afl. van V.D.'s werk, door Manhave herzien. Niet alleen schoolmeesters en dilettanten - zooals U ze onlangs rangschikte - maar het Ned. volk kan dan beslissen, of het woordenboek voor goed dood is, ja dan neen!
Wanneer ik met de bewerking van mijn Ned. wbk. gereed ben en U uit den inhoud mocht gebleken zijn, dat ik op dit gebied vertrouwen verdien, wil ik gaarne, bij leven en welzijn, met u onderhandelen over de uitgave van een Woordenboek, zooals in Nederland nog niet geschreven is en dat toch wel degelijk reden van bestaan heeft.

3.6. Astronomische feuilletons

Het ‘program’ van Hauffs woordenboek werd op 15 december 1883 gepubliceerd in De Portefeuille van Taco H. de Beer. Het complete bericht luidt:

De Heer W.R. Hauff te Amsterdam, is bezig aan een groot Woordenboek der Nederlandsche Taal, waarvan de 1e afl. vermoedelijk vroeg in 't voorjaar zal verschijnen, en vervolgens in dier voege dat binnen vier jaar 't heele werk compleet zal zijn. Lexikon-formaat. Ongeveer 130 vel groot. Het werk zal nagenoeg twintig-duizend Ned. woorden meer bevatten dan 't werk van Van Dale. De prijs zal in geen geval tien gulden te boven gaan. Program: Hollandsche woorden, met de meest gebruikelijke samenstellingen of wel, die moeilijkheden opleveren. Bastaardwoorden. Vreemde woorden voor zoover ze met kunst en wetenschap in verband staan of in 't spraakgebruik voorkomen. Ned. eigennamen van mannen en vrouwen met - zoo veel mogelijk - de beteekenis. Geslacht, meervoud, verkleiningsuitgangen, woordsoort. Afleiding van het woord, voor zoover dat voor het grooter publiek van beteekenis kan zijn. Vaste uitdrukkingen waarin het woord voorkomt, door voorbeelden opgehelderd. Verbuigingen wanneer die moeilijkheden opleveren. Verklaring van sommige woorden. Overdrachtelijke beteekenis. Ongeveer gelijktijdig verschijnt een kleinere, minder uitvoerige editie voor f.4 à f.5.

 

Dat De Portefeuille het program van Hauffs woordenboek plaatste zonder de naam van een uitgever te vermelden, bleek een teken aan de wand. Zoals te verwachten was verscheen er in het voorjaar van 1884 geen eerste aflevering en ook in de vier jaar daarna vernam men in lexicografisch opzicht niets meer van de voormalige journalist. Of zijn brochure tegen de Van Dale ooit is verschenen, is niet bekend. Ik heb er in ieder geval geen spoor van kunnen vinden en ik betwijfel sterk of het ooit zover is gekomen. Wel verscheen er begin 1885 een vertaling van zijn hand van de ‘astronomische feuilletons’ van de Zwitserse astronoom M. Wilhelm Meijer, getiteld Wandelingen door het gebied der sterren, uitgegeven door F.C. Bührmann te Amsterdam. De universiteitsbibliotheek van Amsterdam beschikt over een exemplaar dat, getuige een etiket aan de binnenzijde, in 1886 door Hauff zelf aan de bibliotheek werd geschonken. Datzelfde jaar voltooide Hauff een ‘oorspronkelijke en geschiedkundige roman’, getiteld Vorsten en volken, uitgegeven bij Akkeringa in Amsterdam, een curieus verhaal dat niets met woordenboeken te maken heeft, maar dat handelt over de diefstal van Duitse kroonjuwelen aan het begin van de 19de eeuw.

4. Kritiek nà Hauff

Wat waren nu de consequenties van Hauffs aanval? In de eerste plaats hebben de uitgevers inhoudelijk zeer goede nota genomen van zijn kritiek. Dit is het duidelijkst op woordniveau. Vrijwel alle foutieve en onvolledige definities die Hauff hekelde in het Handelsblad en in zijn brieven, zijn verbeterd in de volgende druk van de Van Dale. Bovendien zijn vrijwel alle woorden die Hauff zo nadrukkelijk miste -

zoals concertvleugel, akoustiek, grasdroger en tientallen andere - aan deze druk toegevoegd.

Kort samengevat komt de rest van Hauffs kritiek hierop neer: hij vond de Van Dale onvolledig, vooral op allerlei vakgebieden, hij vond de omschrijvingen te wijdlopig, het boek bevatte te veel onvolledige definities en het woordenboek was erg inconsequent. Nader onderzoek zou moeten uitwijzen hoezeer de derde en vierde druk in al deze opzichten van elkaar verschillen, maar ik heb in ieder geval sterk de indruk dat men z'n best heeft gedaan om de wijdlopigheid van de omschrijvingen terug te dringen. De uitvoerige samenvattingen van discussies die Van Dale en Manhave in hun trefwoorden verwerkten, met verwijzingen naar allerlei bronnen, zijn in ieder geval sterk in aantal verminderd, zo niet geheel verdwenen. Dit is bijvoorbeeld te zien aan een trefwoord als achterlader. Van Dale beschreef dit in 1872 met een opstel van maar liefst 92 regels, dat Manhave in 1884 integraal overnam, terwijl de omschrijving in 1898 beperkt bleef tot twee regels30. Cichorei telde in de edities van 1872 en 1884 een uitweiding van 59 regels, die in 1898 geheel ontbreekt. Tot slot werd ook in het trefwoord hadik het mes gezet: de in 1884 door Manhave toegevoegde uitweiding van 17 regels werd in 1898 helemaal geschrapt.

De aanval van Hauff had echter nog meer gevolgen. Het lijkt erop dat met zijn opstel in het Handelsblad het hek van de dam was. Van Dale had samengewerkt met de meest vooraanstaande taalkundigen; hij had in de meest gezaghebbende taalkundige vaktijdschriften gepubliceerd; hij had allerlei verdienstelijke onderwijsboekjes samengesteld en zijn vroege dood was indertijd alom betreurd. Nu iemand hardop had durven zeggen dat er aan zijn woordenboek van alles niet deugde, en al helemaal niet aan de wijze waarop dit woordenboek door zijn leerling was bewerkt, was er opeens meer kritiek te horen.

4.1. Kritiek van De Beer en Bom

Om deze kritiek op waarde te kunnen schatten is het noodzakelijk eerst even stil te staan bij de ontvangst van de door Van Dale zelf bewerkte tweede druk van het Nieuw Woordenboek der Nederlandsche taal, gepubliceerd tussen 1872 en 1874. Ook van dit woordenboek heb ik negen besprekingen kunnen achterhalen. Vrijwel al deze besprekingen waren lovend tot zeer lovend. De negatieve kritiek bleef meestal beperkt tot kleinigheden. Zo miste de recensent van De Wekker verschillende woorden en uitdrukkingen en vond het Vlaamse tijdschrift De Toekomst dat Van Dale te veel bastaardwoorden had opgenomen. Iets fundamenteler was de kritiek van Carel Vosmaer in De Nederlandsche Spectator: hij was van mening dat Van Dale betere definities had kunnen geven voor termen op het gebied van rechtskunde, bouw- en schilderkunst. De kritiek van Arie de Jager was het belangrijkst: hij oordeelde dat Van Dale, door zijn excerpten uit het WNT, het woordenboek had voorzien van een lexicografisch waterhoofd; zou het hele boek zo worden bewerkt dan zou dit ten koste gaan van de voornaamste voordelen, te weten beknoptheid en bruikbaarheid. Maar ook Vosmaer en De Jager verpakten deze kritiek in loftuitingen.31

Ook Manhave kreeg voor zijn derde druk enkele positieve besprekingen, zelfs nog na de litanie van Hauff. Het onderwijstijdschrift De Wekker sprak op 17 mei 1884 van ‘een hoogst nuttige uitgave, die voor allen, welke belang stellen in het zuiver schrijven onzer taal, een uitnemende wegwijzer zijn kan’. En ook Het Leeskabinet liet zich in 1885 in gunstige bewoordingen uit, hoewel men in dit geval nauwelijks van een recensie kan spreken.32 Maar in ten minste twee bladen verschenen besprekingen die uitvoerig stilstonden bij de tekortkomingen van het woordenboek - veel uitvoeriger en negatiever dan bij de tweede druk.

Dat Taco H. de Beer vond dat de Van Dale in het door hem geredigeerde tijdschrift De Portefeuille te gunstig besproken was, weten we uit de correspondentie van Hauff. Maar De Beer voerde tevens de eindredactie over Noord en Zuid, een invloedrijk ‘Taalkundig Tijdschrift voor de beide Nederlanden, ten behoeve van onderwijzers’, zoals de ondertitel luidt. Begin 1884 kwam De Beer in dit tijdschrift als het ware terug op het gunstige onthaal van Manhaves bewerking, hoewel ook hij zijn kritiek begon met enkele positieve woorden:33

De vraag, welk [woordenboek] het beste is, is spoedig beantwoord: behalve de Woordenlijst is er niets anders dan Van Dale. De Woordenlijst is onmisbaar, voor spelling en enkele regels en toelichtingen, maar de woorden worden niet verklaard; dat doet alleen van Dale. [...] In het welbegrepen belang van den onderwijzer, kunnen we niet anders dan dringend aanhouden, dat men het boek koope.

 

Maar, zo vervolgde hij: ‘Indien we dus in het algemeen het gebruik van woordenboeken ten sterkste aanraden en in het bijzonder - bij gebrek aan concurrentie - van Dale, dan mogen we echter niet nalaten te getuigen, dat dit werk bij een volgenden (d.i. vierden) druk toch nog in menig opzicht verbeterd kan worden.’ Zo was het boek volgens De Beer in de eerste plaats veel te dik geworden: ‘... 2000 bladzijden zeer compressen druk in twee kolommen, een schrik voor iemand, die wat op te zoeken heeft, althans wanneer hij nog moet leeren, een woordenboek te gebruiken’. De prijs van het boek, tien gulden, vond hij ‘reeds te veel’.

Van Dales woordenboek was volgens De Beer niet zonder reden veel te dik geworden: ‘De samenstellingen zijn in onrustbarende menigte gegeven, terwijl het voldoende zou geweest zijn, alleen die samenstellingen op te teekenen, die óf om het geslacht, óf om de verbindingsletter, óf om de beteekenis opgaaf of verklaring noodzakelijk maakten. Hoewel dus natuurlijk toch lang niet alle samenstellingen zijn opgegeven, staan er zeer vele in, die nooit door iemand zullen gezocht worden.’ Nog erger vond De Beer dat Manhave allerlei onbestaande samenstellingen had laten staan, zoals loskunnen, loshebben, loszijn, losmogen, losmoeten en loszullen.34 ‘Dat er een werkwoord herkussen bestaat, zal zeker niemand vermoed hebben. Het ligt voor de hand, dat de schrijver deze woorden niet alle bij goede schrijvers heeft gevonden, maar dat hij een zeer groot gedeelte dezer woorden zelf heeft gemaakt.’35

Ook vond De Beer dat in het woordenboek te veel gewestelijke en verouderde woorden waren opgenomen en te veel bastaardwoorden. Bovendien: ‘De technische benamingen uit de wiskunde, de scheikunde, de sterrenkunde en andere weten-

schappen worden niet zóo verklaard, dat een oningewijde er iets aan heeft en de man van het vak zal ze niet zoeken.’ Daarnaast is er nogal wat aan te merken op de omschrijvingen:

De definities loopen ook zeer uiteen. Naar deskundigen ons verzekeren zijn die, welke betrekking hebben op geneeskunde, natuurlijke historie en rechtsgeleerdheid hier en daar vrij gebrekkig, maar juist daarom ware het beter geweest een groot deel dier woorden wegtelaten. Bij de overdreven beknoptheid van enkele steekt de groote uitvoerigheid van andere af [...]. Evenmin was het noodig, verschillende voorbeelden te geven, daar waar een woord in de gewone beteekenis voorkomt, nog daargelaten, dat niet alle voorbeelden aan goede schrijvers ontleend zijn, of althans zóo zijn gekozen, dat ze iets bewijzen.
In het kort ons oordeel samenvattende, zij gezegd, dat dit woordenboek inderdaad in een groote behoefte voorziet, maar dat eene volgende uitgave óf de helft óf het dubbele van den omvang behoort te hebben, zal er eenparigheid zijn tusschen de verschillende wenschen, die de Schr. wilde bevredigen. De helft is voldoende voor datgene, wat de gebruiker inderdaad ooit zal zoeken, het dubbele is nauwelijks voldoende als het woordenboek werkelijk geheel de taal van Noord- en Zuid-Nederland zal weergeven. Ongetwijfeld echter is dit woordenboek het beste en volledigste, wat tot dusverre verscheen; maar de bewerker zal handen vol werks hebben en jaren arbeids moeten geven om het woordenboek eenmaal aan alle rechtmatige eischen te doen beantwoorden.

 

Omkleedde De Beer zijn nieuwe inzichten in de kwaliteit van Van Dales woordenboek nog met complimenten, het stuk dat P.J. Bom in juni 1884 publiceerde in School en Studie was veel minder mild van toon: ‘Met blijdschap werd door mij de verschijning der eerste aflevering van bovengenoemd woordenboek begroet, maar tot mijn spijt werd ik in mijn goede verwachtingen grootendeels teleurgesteld.’ Bom heeft een forse reeks klachten: hij vindt het werk inconsequent en buitensporig onvolledig. ‘Het is mij namelijk gebleken’, schrijft hij, ‘dat vele woorden en uitdrukkingen, die zuiver Nederlandsch zijn en die men zelfs in een minder uitgebreid woordenboek met recht zou willen aantreffen, hier alle schitteren door hunne afwezigheid.’ En, dendert Bom verder:

Allerstiefmoederlijkst is verder dat gedeelte behandeld, ‘twelk betrekking heeft op den Katholieken eeredienst. Wanneer ook in andere opzichten, waarover ik niet kan oordeelen, dit Woordenboek zoo onvolledig en vooral zoo onjuist is, dan ware deze uitgave beter geheel achterwege gebleven. Gaat een niet-Katholiek aan 't zoeken naar godslamp - communiceeren (R.K.) - communiebank - elevatie (R.K.) - teerspijs enz, hij zal geen enkel dier woorden vermeld vinden.
En dit is goed!
Waren zij aangegeven, dan zou men misschien verklaringen krijgen in den geest van de volgende:
Altaar = o.a. een steenen tafel in een kerk, voor welke het avondmaal wordt uitgedeeld.
Bedienen = eenen stervende het laatste vormsel toedienen.


Vormsel = laatste oliesel.
Misdienaar = ondergeestelijke - enz. enz.
't Is inderdaad onbegrijpelijk, dat iemand, die zoo slecht op de hoogte blijkt te zijn, geen inlichtingen is gaan inwinnen bij den eersten Katholiek den besten, dien hij op de wandeling tegenkomt.’36

4.2. Manhaves indirecte reactie

Hoe reageerde Jan Manhave nu op dit alles? En in het bijzonder: hoe reageerde hij op de aanval van Hauff?

Het is zeker dat Manhave kennisnam van de artikelen in het Handelsblad. Hauff stuurde ze namelijk zelf aan hem toe ‘ten einde geen verraderlijke aanval te doen vermoeden’, zo liet hij A.W. Sijthoff op 1 november 1883 weten.

Maar voor zover bekend reageerde Manhave helemaal niet, althans niet direct. In maart 1884 voltooide hij zijn Voorbericht, dat kennelijk met een van de laatste afleveringen van het woordenboek werd meegezonden. Een scherp punt van kritiek van Hauff - en na hem van anderen - was dat de Van Dale zo onvolledig was, dat er minstens twintigduizend woorden ontbraken. Zonder zelfs maar de schijn te wekken dat hij reageert op kritiek, herhaalt Manhave in zijn inleiding dat hij veel aanvullingen en verbeteringen heeft aangebracht. En verder:

Intusschen meene men niet, thans een woordenboek voor zich te zien, dat alle woorden, zegswijzen, spreekwoorden enz. der Nederlandsche taal bevat en alzoo eene afspiegeling is van den rijkdom en de weelde onzer moedertaal. Voor zulk een arbeid - het behoeft zeker wel niet gezegd - zouden mijn krachten verre te kort schieten, terwijl zulk een werk ook niet in het korte tijdsbestek te volbrengen zou zijn, dat aan dezen herdruk kon en mocht worden besteed. Dit Woordenboek maakt slechts aanspraak op den bescheiden naam van Handwoordenboek. In uitgebreiden zin moet het al die woorden omvatten, die in de spreek- en schrijftaal algemeen gebruikt worden en òf om hunne beteekenis eene opzettelijke verklaring behoeven, òf om hunne schrijfwijze vermelding verdienen.

 

Manhave zet vervolgens uiteen dat dit tot gevolg heeft gehad dat hij ‘vele samenstellingen’ heeft uitgesloten. Daarnaast heeft hij alleen die vakwoorden opgenomen die algemeen in gebruik zijn.

Al de benamingen van de gereedschappen b.v. bij timmerman, metselaar, smid enz. in gebruik, of van de werktuigen, waarvan landman of fabrikant zich bedient, in alphabetische orde te rangschikken en te beschrijven, moge men een nog zoo nuttig en vruchtbaar werk achten, het zou m.i. eene dwaasheid zijn daarmede een handwoordenboek te vullen. Door die bonte mengeling van woorden zou zulk een woordenboek een doolhof worden, waarin men niet dan met moeite den weg zou vinden.

Men zal zich herinneren dat Hauff Van Dales woordenboek niet alleen onvolledig vond, maar ook erg inconsequent. Manhave schrijft:

Hoe onnoemelijk rijk onze taal is, ondervindt men eerst bij het opteekenen der woorden onzer levende volksspraak. Een lexicograaf ontbreekt het dan ook allerminst aan stof en niets is gemakkelijker dan een woordenboek in omvang te doen uitdijen. Maar m.i. komt het bij een woordenboek, voor de practijk bestemd, niet zoo zeer op de quantiteit, dan wel op de qualiteit der woorden aan. Telkens dient gewikt en gewogen te worden, wat wel en wat niet eene plaats verdient. Voorwaar, gansch geen gemakkelijke taak. Dat men zich daarbij vaak aan inconsequentie schuldig maakt, zal zeker niemand verwonderen; Alberdingk Thijm heeft toch naar waarheid verklaard, ‘dat elk woordenboek per se inconsequent is’. [...] Een volstrekt volledig woordenboek is een ideaal, dat nimmer te bereiken is.

 

Het slot van zijn voorbericht doet vermoeden dat Manhave niet alle besprekingen onder ogen had gekregen, hoewel ze vrijwel allemaal waren verschenen voor hij zijn inleiding voltooide. Hij schrijft:

Leemten en gebreken zullen alzoo ook deze uitgave aankleven. Maar in weerwil van die leemten zal men in dit Woordenboek veel opgeteekend vinden, dat nog nooit in een woordenboek eene plaats heeft gevonden. Het moge niet op alles een antwoord geven, ja, het moge zelfs eene enkele maal den gebruiker teleurstellen, toch vertrouw ik, dat het voor velen eene bron zal zijn, waaruit zij voortdurend putten kunnen. Mocht nu deze uitgave even welwillend ontvangen worden als de vorige, dan zal het mij de streelendste voldoening zijn voor de inspannende uren, die ik daaraan heb besteed.

4.3. Gevolgen voor Manhave en voor het woordenboek

Hoe Manhave meer privé reageerde op alle kritiek die zijn bewerking van de Van Dale had opgeroepen, valt helaas niet te achterhalen. In openbare collecties zijn geen brieven van hem bewaard gebleven. Navraag bij een verre nazaat leerde dat Manhave bij zijn dood in 1927 twee grote hutkoffers met papieren naliet. Decennialang bleef dit archief bewaard, maar omstreeks 1960 werden de koffers aan de straat gezet.

Het zou mij echter niet verbazen als Manhave een deel van de kritiek onterecht vond. Inderdaad is het opvallend dat Manhave verwijten naar het hoofd geslingerd kreeg die thuishoorden op het bord van Van Dale, omdat hij die fouten had gemaakt. Martinus Nijhoff moet iets vergelijkbaars hebben geschreven aan Hauff. De repliek van Hauff was zeer terecht: ‘Ik weet natuurlijk niet of [die foute omschrijvingen] [...] weer overgenomen zijn, als in den vorigen druk; maar, zoo ja, zijn die omschrijvingen dan géén dwaasheden?’37

Men kan Manhave verwijten dat hij Van Dale slaafs heeft nagevolgd, dat hij - hoewel er tussen de tweede en derde druk tien jaren waren verstreken - onvoldoende afstand heeft kunnen nemen van het werk van zijn bewonderde leermeester. Manhave

betoonde zich eerder een ijverige beheerder van de lexicografische erfenis van Van Dale, dan een zelfstandige bewerker hiervan.

Door de vele negatieve recensies moet dit ook zijn doorgedrongen tot Nijhoff en Sijthoff, hoewel je even moet spitten om dit te ontdekken. Op het eerste gezicht lijkt het dat Manhave na voltooiing van Van Dales woordenboek gewoon doorging met zijn lexicografische werk. In 1892 publiceerden Sijthoff en Nijhoff namelijk het Beknopt Woordenboek der Nederlandsche taal, dat blijkens de ondertitel de ‘Tweede omgewerkte, veel verbeterde en vermeerderde druk van Manhave's zakwoordenboekje’ is. In 1899 verscheen van dit werk een derde druk.

Nu is het in de eerste plaats zo dat de tweede en derde druk van dit woordenboek met geen letter van elkaar verschillen, maar belangrijker is nog dat Manhave geen bemoeienis lijkt te hebben gehad met de samenstelling ervan. Althans, in het voorwoord heet het: ‘De bewerkers van dezen druk, door hunne betrekking in de maatschappij, met de behoefte volkomen bekend, hebben er zich op toegelegd, zoowel in de keuze der woorden als in de beschrijving, grondigheid aan beknoptheid te paren.’ Het voorwoord is niet door Manhave gesigneerd en ook in de prospectus wordt hij slechts genoemd als de samensteller van het oorspronkelijke zakwoordenboek.

Hoe het ook zij, zeker is dat Manhave niet betrokken was bij de vierde druk van de Grote Van Dale. Die werd verzorgd door H. Kuiper jr., dr. A. Opprel en P.J. van Malssen jr., terwijl ook dr. G.J. Boekenoogen nog een tijdje meewerkte. Kuiper stierf toen hij tot de G was gekomen, Opprel moest tijdens het bewerken van de O om gezondheidsredenen afhaken en Boekenoogen stopte al snel omdat hij medewerker werd van het WNT. Maar de Haagse hoofdonderwijzer P.J. van Malssen, die al met Kuiper had samengewerkt, zette door.

In het Nijhoff-archief in de KB in Den Haag is een ongedateerde brief van Van Malssen bewaard gebleven waarin hij reageert op kritiek van WNT-redacteur dr. A. Beets op de zesde druk van de Grote Van Dale, die Van Malssen in 1924 in zijn eentje had voltooid.38 In deze brief blikt hij terug op de kwaliteit van het werk van Van Dale en Manhave.

Dr. Beets schijnt zijn hart verpand te hebben aan den ouden, stemmigen Van Dale. Dat moet dan de 2e of 3e druk zijn. Ongeveer 40 jaar geleden werd dit Wdb. met eerbied genoemd, inz. door hen die het niet bezaten. Wij, aankomende onderwijzers, maakten ons hierover vrolijk, omdat het aantal onvolledigheden en onjuistheden legio was. Wel vonden wij de daarin opgenomen excerpten uit het Leidsch Wdb. mooi, maar al heel gauw begrepen wij, dat daardoor Van Dale zeer onevenwichtig was: belangrijke woorden waren met eenige regels afgedaan, een woord als oele kreeg een halve kolom. Ook vonden wij de daarin opgenomen Nederl. flora onevenredig met het geheel. Daar was dus geen eenheid van bewerking; die onevenwichtigheid deed het boek rammelen [...].
Toen de heer H. Kuiper ongeveer 30 jaar geleden mij vertelde, dat hij op zich genomen had den 4den druk van Van Dale te bewerken, kon ik hem honderdtallen van aanvullingen en verbeteringen geven, benevens een werkplan ontwikkelen, dat nagenoeg onveranderd gevolgd is. Vandaar dat de 4den druk, hoewel door vier verschillende personen, elk maar een gedeelte, be-
werkt, een vrij grote mate van eenheid vertoont. In denzelfden geest heb ik den 5den en 6den druk bewerkt. Hadden Kuiper, Boekenoogen, Opprel en ik niet onze beste krachten ingespannen om Van Dale om en bij te werken naar de eischen van deze tijd, dan zou Van Dales Wdb. reeds een kwart eeuw geleden verdrongen zijn door een ander; zijn naam ware thans vergeten en van een huldiging zou zoo goed als zeker niet gedroomd zijn.

Met dit laatste doelt Van Malssen op het standbeeld van Van Dale dat op 3 september 1924 in Sluis werd onthuld. Het ere-comité dat zich voor de oprichting van dit standbeeld had ingespannen, telt precies vijftig leden, in beroep variërend van hoogleraar tot schoolhoofd. Jan Manhave, die zijn werkend leven afsloot als corrector en redacteur van Het Vaderland, ontbreekt echter op deze lijst. Ook bij de feestelijke onthulling van het standbeeld was hij niet aanwezig, zo blijkt uit de gedetailleerde beschrijvingen van deze gebeurtenis.39 De samensteller van de derde druk van het Nieuw Woordenboek der Nederlandsche taal had definitief het veld geruimd. Alleen bij zijn overlijden werd zijn werk nog even genoemd. Het Vaderland berichtte op 3 mei 1927:

In allen eenvoud is hedenmiddag op Oud Eik en Duinen ter aarde besteld het stoffelijk overschot van den Heer J. Manhave, die bekend geworden is als medewerker aan het woordenboek van Van Dale.


Vorige Volgende

Over dit hoofdstuk/artikel

auteurs