Logo DBNL
Voortgang. Jaargang 13 (1992)

Voortgang. Jaargang 13

(1992)– [tijdschrift] Voortgang–rechtenstatus Auteursrechtelijk beschermd

Vorige Volgende

‘Liever een’ Arent dan een' Kerkuil'
Over Den Adelaar (1735) van Jacob Campo Weyerman, De Hollandsche Spectator (1731-1735) van Justus van Effen en de geschiedenis van de ‘weekelyksche schriften’
Peter Altena

In de voorlaatste aflevering van zijn eerste satirische weekblad, de Rotterdamsche Hermes, liet Jacob Campo Weyerman zijn Hermes hardop fantaseren over een volgend leven:

Indien het Hermes geoorloft was om, volgens de Zielsverhuizing van Pythagoras, in de gepluimde machine van eenig gevogelt te verhuizen, verkoos hy liever die van een' Arent dan van een' Kerkuil.1

De bede van Weyerman, die op 28 augustus 1721 als Hermes naar het groots en meeslepend leven van een adelaar verlangde, werd niet onmiddellijk verhoord. Zijn ziel moest eerst andere stadia doorlopen, voor in 1735 de gewenste gedaante kon worden aangenomen.

De volgende levens werden Weyerman gegund door lezers. Met een hem kenmerkende wispelturigheid erkende Hermes zijn afhankelijkheid van lezers, die hij herhaaldelijk als zijn ‘Mecenaten’ aanduidde, en tegelijkertijd beknorde hij diezelfde lezers die zouden uitblinken in luiheid en traagheid van begrip. In nummer 24 van de Rotterdamsche Hermes, van 2 januari 1721, is Hermes' irritatie over de gebrekkige kennis van zijn lezers, ‘den niet al te belezenen’, onmiskenbaar.2 Zo voedde Weyerman zijn lezers op tot lezers van Weyerman. Het langdurig succes van zijn weekbladen getuigt van het welslagen van Weyerman's lezerseducatie.

 

Op maandag 28 februari 1735 verscheen dan de eerste aflevering van een nieuw weekblad: Den Adelaar.3 De Leydse Courant van diezelfde dag bevat een advertentie waarin de uitgave ‘op Heeden’ en ‘op de navolgende Maandagen’ wordt aangekondigd van

Een weekelyks Papier, getytelt den ADELAAR, vervattende te gelyk Zeedekundige en vroolyke Beschouwingen over den Mensch, en deszelfs Bedryven, in 4to.: de Prys is 2 Stuyv.4

Dat de ziel van de ‘gevederde machine’ die van Jacob Campo Weyerman was, werd niet onthuld in de advertentie. Voor een dubbeltje zaten zijn lezers op de eerste rang. De hand van de meester was echter herkenbaar en nog even virtuoos, maar de eerste rang was niet langer goed bezet. Vermoedelijk al na elf afleveringen verdween Den Adelaar uit zicht.

In deze bijdrage wil ik het korte leven van Den Adelaar aan een nadere beschouwing onderwerpen. Opmerkelijk is de tegenstelling tussen het moment waarop Weyerman wenste een adelaar te zijn en de weken waarin hij in Den Adelaar zijn wens vervuld zag: in 1721 was Weyerman een succesvolle debutant in de wereld van de ‘weekelyksche Papieren’, terwijl hij in 1735 als gereputeerd weekbladschrijver vergeefs zocht naar zijn verloren publiek. Het verloop van de lezersgunst vraagt om een verklaring. Zoals commercieel succes een belangwekkend literair-historisch fenomeen is, zo is ook het wegvallen daarvan dat. Uiteraard op voorwaarde dat het zo succesvolle of versmade werk literair interessant is. Interessant is Den Adelaar zeker. Met een nadere analyse hoop ik dat duidelijk te maken.

Als Den Adelaar enige bekendheid geniet, dan is het omdat Weyerman er het zo veel bekender blad van Justus van Effen, De Hollandsche Spectator, in hekelt. Weyerman's oordeel over het werk van zijn concurrent wordt in recente publikaties van P.J. Buijnsters over Van Effen en diens Hollandsche Spectator gememoreerd.5 Begrijpelijk genoeg vormen Weyerman's kritische woorden in Den Adelaar voor Buijnsters een aanleiding om beide auteurs met elkaar te confronteren. Weyerman en Van Effen zijn in de vroege Verlichting ontegenzeglijk de meest spraakmakende weekbladjournalisten en een confrontatie van beide giganten ligt dan ook voor de hand.

Ongelukkig genoeg is in het verleden die confrontatie vaak op een wedstrijd uitgelopen. Wie van beiden was de beste? In die strijd bezat Van Effen lange tijd de beste papieren. Weyerman had immers in het gevang gezeten om te boeten voor zijn dubieuze chantage en laster, bijgevolg konden zijn ‘schendblaadjes’ de moeite van nadere bestudering nauwelijks waard zijn. In de historiografie van de Nederlandse literatuur bestond Weyerman nagenoeg niet.

In deze eeuw werd Weyerman langzaam maar zeker weer in genade aangenomen: van groot belang zijn in dit verband de artikelen van C.M. Geerars.6 De Weyermanstudie kreeg met de oprichting van een Stichting Jacob Campo Weyerman - en de uitgave van aan Weyerman gewijde Mededelingen en de heruitgave van enige werken van Weyerman - een krachtige impuls.7 Dat de Weyerman-studie, met name in het begin, nogal eens een apologetisch karakter droeg, is licht te verklaren. Soms ontaardden goedbedoelde pogingen om de betekenis van Weyerman te bepalen in een wonderlijke ijver: in verwante literatuur werd naar equivalenten gezocht - Weyerman bleek de Nederlandse Swift, de eerste columnist, de achttiende-eeuwse Komrij - en de strijd met Van Effen werd aangegaan. Omdat een dergelijke strijd onzin is, wordt die in de kolommen van de Mededelingen al jaren niet meer gestreden.

In zijn recente Van Effen-biografie, maar ook in tal van andere publikaties over Van Effen en de spectatoriale geschriften, confronteert Buijnsters de journalisten Van Effen en Weyerman met elkaar.8 Dat de Van Effen-biograaf daarbij de zijde van Van Effen kiest, valt licht te begrijpen. Intussen bieden Buijnsters' publikaties een goede aanleidingom Weyermans betekenis voor de geschiedenis van de ‘weekelyksche Papieren’ in Nederland nader te bepalen.

Hoewel deze bijdrage hoofdzakelijk over Weyerman en Den Adelaar gaat, zal De Hollandsche Spectator tevens aan bod komen. Het ligt niet in de bedoeling Van Effen en Weyerman zo met elkaar te confronteren dat er nog slechts ruimte blijft voor één

van beiden. Deze beschouwing beoogt voor alles de schetskaart van de ‘Verlichting in afleveringen’ nader in te kleuren.9

 

Voordat een inhoudelijke analyse van Den Adelaar wordt geboden, zal een verklaring gezocht worden voor Weyerman's verlies van de lezersgunst. Het moment waarop de lezers Weyerman in de steek lieten is tamelijk exact te markeren. Zijn weekbladen waren tot en met 1730 succesvol, tot en met Den Vrolyke Tuchtheer: afleveringen moesten worden herdrukt, weekbladen bereikten een volledige jaargang en verschenen gebundeld, op het ene weekblad volgde het andere. Na Den Vrolyke Tuchtheer was er geen weekblad meer van Weyerman of de uitgave moest voortijdig, dat wil zeggen: binnen een jaar, gestaakt worden.

Opvallend genoeg valt het jaar waarin Weyerman's carrière in de weekbladjournalistiek een fatale wending nam vrijwel samen met het keerpunt in de carrière van Justus van Effen: in 1731 wendde de journalist die zich gedurende een tweetal decennia in het Frans tot een geletterd Europees publiek gericht had zich plotsklaps in het Nederlands tot een aanmerkelijk minder geleerd publiek. In de Van Effen-studie wordt deze abrupte overgang doorgaans als een probleem beschouwd. Ook Buijnsters besteedt aan deze kwestie de nodige aandacht.10 Het komt mij echter voor dat beide kwesties - het probleem-Van Effen en het probleem-Weyerman - meer met elkaar samenhangen dan in het verleden wel aangenomen is. Zoals het leven en werk van beide auteurs meer parallellie vertoont dan advocaten van Van Effen en Weyerman voor wenselijk hielden. Van coïncidentie kan bezwaarlijk gesproken worden. Weyerman's verlies van de lezersgunst is geen gevolg van het onweerstaanbare optreden van De Hollandsche Spectator, het ligt wat gecompliceerder.

Op het oog lijkt een financieel debâcle verantwoordelijk voor het verspelen van zijn ‘trouwe lezersschare’. Schulden, veroorzaakt door schade en ‘misfortuyn’ in de ‘negotie van boecken en het doen drucken van verscheyde wercken’, noodzaakten Weyerman in de eerste dagen van 1731 de wijk te nemen naar vrijplaats Vianen.11 Veel medelijden wekte Weyerman's haastige vertrek uit Amsterdam zeker niet: de man die tot groot genoegen van zijn lezers pechvogels in geschrifte had uitgejouwd, was nu zelf slachtoffer. Weyerman had zijn lezers geschoold in leedvermaak en hij plukte nu zelf de wrange vruchten van dat onderricht. Zijn lezers ontzegden hem het recht om nog als ‘ontleeder der gebreeken’ op te treden. Aan de satiricus schortte te veel om hem als moralist nog serieus te nemen.

De reden van Weyerman's vlucht kan gemakkelijk geïnterpreteerd worden als aanwijzing dat het verkoopsucces, jarenlang een vanzelfsprekende zaak, al ruim voor januari 1731 begon te slinken. Een dergelijke duiding zou onjuist zijn, tenminste ongenuanceerd. Een korte analyse van zijn carrière in de weekbladjournalistiek moge dat verduidelijken.

 

De uitgave van ‘weekelyksche Papieren’ - hier duidelijk te onderscheiden van de geleerdentijdschriften die doorgaans een andere periodiciteit kenden - gold in de zeventiende en achttiende eeuw niet bepaald als een eerbare broodwinning voor gearriveerde literatoren.12 Zoals de produktie van romans tot 1750 in handen was van vermakelijke

marginalen of anonieme onverlaten, zo was de uitgave van ‘weekelyksche Papieren’ voorbehouden aan avontuurlijke parvenu's en sociaal verdoemden. Weekbladen en romans waren onbekend aan de oude Grieken en Romeinen, het waren snode inventies van commerciële nieuwlichters die zich richtten op de geestelijke lichtgewichten onder de lezers: romans voedden de verbeelding en ze nodigden uit tot vluchtige lectuur, terwijl weekbladen tegemoet kwamen aan de kortademige lezer die in alle haast vermaak, lichte stichting en stof tot conversatie wenste.

Weyerman en Van Effen kunnen beiden beschouwd worden als ‘homo novus’, toegerust met een grote ambitie, maar in de verkeerde wieg gelegd. In Buijnsters' biografie komt dit aspect van Van Effen's carrière zeer precies tot uitdrukking: Justus van Effen had het hart van een prins en zocht vergeefs naar een passende omgeving. Met de uitgave van De Hollandsche Spectator verlaagde Van Effen zich tot vervaarlijk commercieel schrijven.

Vóór hem had Weyerman het met de uitgave van satirische weekbladen geprobeerd. De onvergankelijke roem was voor Weyerman als schilder niet weggelegd: in zijn literaire werk haalde hij pijnlijke herinneringen op aan ontmoetingen met vorstelijke opdrachtgevers die niet gehinderd werden door eerbied voor de schilderkunst in het algemeen, laat staan voor de schilder Weyerman in het bijzonder.13

In 1720 betrad Weyerman, die als schilder en kunsthandelaar enige bekendheid genoot, het toneel van de weekbladjournalistiek met de uitgave van de Rotterdamsche Hermes. Die entree verliep niet zonder slag of stoot: Weyerman bevocht zich een plaats op de markt, bestreed een bestaand blad en wekte rumoer en vijandschap.14

Rumoer was broodnodige reclame en het paste wonderwel bij de satirische ambities van Weyerman. In de Amsterdamsche Hermes, de opvolger van de Rotterdamsche Hermes, beweert hij dat satire vijandschap veronderstelt: ‘een Vijant is een oprecht Zedenberisper’.15 Weyerman zocht en vond zijn vijanden. Het succes van deze operatie was niet zonder risico. In de laatste aflevering van zijn Echo des Weerelds, Weyerman's vierde weekblad, overzag hij de intussen aangerichte schade:

Dat ik meerder Vijanden, als Zeeuwsche Ponden, Schellingen en Grooten heb gewoekert met de weekelyksche uitgave van dit blad papier, is eerder te bevatten als te herstellen.16

Het grote gevaar was dat de gecreëerde vijanden niet louter verbaal terugsloegen. Fysiek geweld was te duchten; steeds was er de dreiging van censuur en gevangenschap. Dat was geen theoretisch gevaar: in het werk van Weyerman wordt herhaaldelijk melding gemaakt van de droeve lotgevallen van vervolgde satirici. Bekende slachtoffers van gewelddadige wraak waren Dryden en Voltaire, maar ook Weyerman kreeg zijn rekening gepresenteerd. In 1723 werd een van zijn weekbladen in Rotterdam verboden en diverse vijanden spaarden hun wraakgevoelens op.17 Intussen namen nogal wat vijanden hun toevlucht tot pamfletjes, waarin afbreuk werd gedaan aan het gezag van de satiricus door diens nederige komaf en florissante levenswandel breed uit te meten.

De vijanden mochten dan de vergaarde penningen in aantal overtreffen, windeieren legde de ‘weekelyksche uitgave’ van ‘bladen papier’ de auteur intussen niet. Lezers

waardeerden Weyerman's satirische beschrijving van de feilen van de buurman en zij gunden de auteur financiële welstand en onafhankelijkheid. Die onafhankelijkheid was echter kwetsbaar, zij hing immers af van het krediet dat hij bij lezers had. Onafwendbaar was echter het moment dat de gekwetste buurmannen elkaar vonden en de satiricus te grazen namen. Waar de satiricus zijn moreel krediet verspeelt, verliest hij vanzelf zijn literaire krediet, zijn onafhankelijkheid en zijn onkwetsbaarheid. Zonder lezers staat de satiricus alleen en vindt de wraak een gemakkelijk doelwit.

Van de kwetsbare positie van de satiricus was Weyerman zich terdege bewust. Ook was hem bekend dat met de uitgave van ‘weekelyksche Papieren’ bij gevestigde literatoren weinig eer viel te behalen. In 1730 laat Weyerman in een van zijn weekbladen een oude vijand aan het woord: Frans Rijk, lid van het kunstgenootschap ‘In Magnis voluisse sat est’ en vertaler van het dramatisch werk van Pierre Corneille. Rijk zou over Weyerman gezegd hebben: ‘Die Man wort by ons niet geteld’.18 Die uitlating, die Weyerman gelegenheid biedt om de vijandschap te verversen, illustreert de verbanning van weekbladjouralisten en satirici uit het domein van de literaire elite. De verachting door de literaire elite wordt door Weyerman weliswaar retorisch uitgebuit, maar vormt voor hem ook een wezenlijk probleem. Zoals ook de gevaren die de satiricus bedreigden, op den duur Weyerman benauwden.

In zijn weekbladen speelde Weyerman regelmatig, en dan met name in het jaar 1730, met de gedachte het schrijven op te geven - ongetwijfeld het meest probate middel om gevrijwaard te blijven van vervolging. In een van zijn latere weekbladen, Den Vrolyke Tuchtheer, spreekt Weyerman het voornemen uit met schrijven op te houden en weer te gaan schilderen. Zijn motivering om de pen te verruilen voor het penseel is simpel: de pen schept vijanden, terwijl het penseel de vorstengunst wekt.19 Nu was vorstengunst bepaald zeldzaam in de Republiek en ervaringen met vorstelijke mecenen in het buitenland waren voor Weyerman niet onverdeeld gunstig geweest.20 Daarbij ging het plan om het schilderen weer op te vatten vergezeld van de mededeling dat de intekening op een nieuw vierdelig werk van Weyerman geopend was.21

Het heeft er alle schijn van dat Weyerman's klachten over vijandschap en zijn hopeloze verlangen naar vorstengunst andermaal een retorisch karakter dragen en vooral dienen om de gunst van zijn echte lezers te behouden. De schrijver, die maar al te bekend was met het riskante eenhoofdige maecenaat, zou zo zijn lezers uitdagen tot steun aan de benarde satiricus. De aangekondigde vierdelige publikatie lijkt immers in tegenspraak met het plan om het schrijven te staken. Weyerman's dreigement lijkt me echter welgemeend: uit advertenties voor het vierdelig werk krijgt men sterk de indruk dat het om een opruiming gaat, ‘oude’ stukken worden gebundeld en daarmee de schrijfportefeuille geleegd. Er zijn nog meer redenen om de klachten van Weyerman, die vooral in 1730 weerklinken, serieus te nemen.

Op tenminste twee manieren had Weyerman in zijn weekbladen getracht om de verachting, die de weekbladjouralist ten deel viel, en de gevaren, die de satiricus bedreigden, te ontlopen. In zijn weekbladen zien we Weyerman in twee vermommingen: hij poseert als autobiograaf en hij poseert als historicus. Deze poses zijn verwant: de autobiograaf kan gelden als de historicus van het eigen leven. In zijn weekbladen

putte Weyerman zo veelvuldig uit eigen ervaringen dat de satiricus het kleed aannam van de autobiograaf, dat het weekblad een autobiografie in afleveringen werd.

Toen Weyerman als schrijver van ‘weekelyksche Schriften’ debuteerde, was hij 43 en had hij een turbulent leven achter de rug. Aan de voorwaarden voor de autobiograaf - rijpe leeftijd en een rijk leven - voldeed hij met gemak. De vele verhalen uit het eigen leven gegrepen geven de satire de schijn van onontkoombaarheid, van authenticiteit. De suggestie van authenticiteit is evident en al die avonturen, waarin Weyerman als hoofdpersoon of als ooggetuige optrad, wekken de indruk dat het niet in de eerste plaats om de satirische beschouwing van medemens en wereld gaat, maar om de vertellingen van een kosmopoliet bij de haard.22

De pose als historicus is belangrijker: in zijn satirische weekbladen presenteert Weyerman zich als historicus van de eigen tijd. De historiografische taak bracht vanzelf met zich mee dat hij als een satiricus de ondeugden van eigen volk en tijd moest aanwijzen. De beroemde historicus Tacitus had in zijn beschrijving van de Germanen toch niet geaarzeld om de buitensporige drankzucht van dat volk te hekelen. In zijn weekblad Den Ontleeder der Gebreeken ontvangt Weyerman een brief, waarin hij wordt toegesproken ‘als een onzydig Historie-Schryver’. De correspondent verbindt aan die kwalificatie de volgende conclusie: ‘bij gevolg zo is het zowel uw Plicht van de Verdiensten te verheffen, als van de Gebreeken te kastyden’.23 In deze visie was satire een onvervreemdbaar onderdeel van geschiedschrijving. Er hoeft niet aan getwijfeld te worden dat de briefschrijver, die Weyerman wees op zijn hoge roeping en bijbehorende verplichtingen, Weyerman zelf was.24

Satire gaat vermomd als geschiedschrijving, ook de uitgave van weekbladen wordt gemaskeerd als historiografie. In een van zijn weekbladen verwijst hij naar de gebundelde jaargangen als ‘myne jaarboeken’.25 Weyerman portretteerde zich graag als kritisch historicus van de eigen tijd. Daarmee beoogde hij zijn status te verhogen en zijn onaantastbaarheid te vergroten. Aan de geschiedschrijving werd immers een hoge rang toegekend: de geschiedenis weerspiegelde de historische waarheid en onderwees de komende geslachten.

Of Weyerman ook geloofde in zijn historische roeping staat hier niet ter discussie. Zoiets is vrijwel onbewijsbaar. Even onoplosbaar is de vraag of lezers Weyerman's historiografische pretenties serieus namen. Wanneer we zijn vijanden - zoals Frans Rijk - mogen geloven, dan was Weyerman in het geheel niet in tel. Vijanden mogen dan ‘oprechte Zedenberispers’ zijn, maar of ze altijd betrouwbaar of representatief zijn, dat dient ernstig betwijfeld te worden. Interessant is hier slechts dat Weyerman probeerde als historicus van de eigen tijd achting te verwerven.26

De historicus dient over wetenschappelijk gezag te beschikken, zijn onpartijdigheid en kennis van zaken mogen niet discutabel zijn. Dat gezag meet Weyerman zich in zijn weekbladen op verschillende manieren aan: door kritiek op de krant en kritiek op historici.

De kritiek op de krant past in de mercuren-traditie van het weekblad. Het onbenul van de krant wordt aan de kaak gesteld, wonderlijke berichten worden becommentarieerd, de actualiteit wordt gerelativeerd door bepaalde gebeurtenissen in een ruimer

kader te plaatsen. Dit alles gebeurt met een vrijmoedigheid die in kranten van die tijd vergeefs gezocht wordt.

In een opmerkelijke bewerking van de Dissertation en forme de Lettre sur les Gazettes van Vigneul-Marville zegt Weyerman aan welke eisen een goed courantier moet voldoen. Hij erkent het probleem van de courantier, die gebonden is aan strenge stedelijke keuren: de courantier is ‘geen Meester over zyn Pen’, hij is afhankelijk van de ‘Orders zyns Overigheids’; ‘hy kan, nog hy mag, alles niet gemeen maaken, volgens de Gedisinteresseerde Oprechtheid van een geschigtschryver’. Als de courantier een meester over zijn pen zou zijn, dan zou de krant in de plaats kunnen treden van jaarboeken.27 Aan zijn afhankelijkheid kan de courantier misschien weinig doen - ‘Het moest een baas zyn, die, die Hekken zou verhangen’, meent Weyerman bitter -, anders ligt het met de stijl en de waarheidsliefde.28 Courantiers liegen zo vaak en schrijven zo vaak krakkemikkig Nederlands dat Weyerman moe wordt van al zijn corrigeerwerk.

Ook verschillende historici moeten het bij Weyerman ontgelden. Vooral buitenlandse, in de Republiek werkzame historici krijgen zware kritiek te verwerken: Leti, Janiçon en De Limiers.29 Dat de twee laatsten ook als redacteur van de Gazette d'Utrecht hadden gewerkt, strekte bij Weyerman niet tot aanbeveling.30 Leti, ‘den Italiaansche blaasbalg’, wordt verweten dat hij zijn pen verkocht heeft, zoals blijken zou uit zijn biografie van paus Sixtus V. De Limiers, biograaf van Lodewijk XIV, treft een soortgelijk verwijt. In Den Vrolyke Tuchtheer maakt Weyerman zich vrolijk en kwaad over het onbenul van Janiçon, die in zogenaamde geschiedschrijving onzin had beweerd over het standaardvoedsel in de Republiek. Richard Steele, door Weyerman bewonderd om zijn Tatler en zijn satirische geest, wordt gewaarschuwd om niet de ‘Hof-Historicus’ van John Churchill, 1st Duke of Marlborough te worden.31 Weyerman betreurt dat sommige historici afstand doen van hun onafhankelijkheid en dingen naar vorstengunst. Als de historicus zich verkoopt, zijn partijdigheid en leugens het voorspelbare gevolg.

Van de historici komen alleen Tacitus en Hooft, de Nederlandse Tacitus, er genadig af, maar de meeste historici maken zich schuldig aan partijdigheid. Opmerkelijk is dat Weyerman historici vorstengunst misgunt, terwijl hij zelf dat vorstelijk maecenaat - getuige uitlatingen in Den Vrolyke Tuchtheer - als schilder nastreeft.

Met zijn kritiek op courantiers en historici tracht Weyerman als historicus gezag te verwerven. De suggestie is onontkoombaar dat Weyerman als historicus een onafhankelijke pen voerde, dankzij zijn ‘Mecenaten’. Omdat hij onafhankelijk was, hoefde hij niet te liegen en kon hij gispen wie of wat hij wilde. Zo ging de satiricus vermomd als historicus.

Met beide afleidingsmanoeuvres - de geschiedschrijving en de autobiografie - was het Weyerman ernst. Beide wegen, die afleidden van de aantrekkelijke, maar noodlottige carrière als satiricus, werden door Weyerman ook buiten zijn weekbladen bewandeld. Vooral de historiografische ambitie was hem dierbaar. Als historicus trad Weyerman op in zijn Historie des Pausdoms en in De Levensbeschryvingen der Nederlandsche konstschilders.32 In dat laatste werk is ook een autobiografie opgenomen. Uit dit werk blijkt hoe zeer Weyerman wilde ontsnappen aan de efemere wereld van de weekbladjournalistiek en het gevaarlijke domein van de satire, om toe te treden

tot de rijen van de historici. Aan deze ‘historische’ uitgaven was Weyerman veel gelegen: in beide ondernemingen stak hij veel geld en hij ontzag zich niet om in De Brakke Grond in Amsterdam zijn eigen werk te verkopen. Met deze ‘signeersessie’ hoopte hij de verkoop van zijn ambitieuze werk te stimuleren. De uitgave van zijn Historie des Pausdoms start in 1725, op het moment dat zijn ‘weekelyksche Schriften’ zo succesvol zijn dat hij in Breukelen de ‘grand seigneur’ kan uithangen.33 In 1728 komt het derde deel uit. Het werk wordt gedrukt voor Weyerman's rekening. In geleerdentijdschriften is de Historie des Pausdoms geheel genegeerd, dit tot grote woede van Weyerman.34 In 1729 verschijnen drie delen van De Levensbeschryvingen. Het lijkt erop dat het succes van zijn satirische weekbladen Weyerman verleidde tot de ambitie een echte geschiedschrijver - en dan niet langer als de samensteller van ‘jaarboeken’ in afleveringen - te worden. Het succes, zo meende hij, zou hem in staat stellen te ontgroeien aan het gevaarlijke en efemere schrijven van satirische weekbladen. Met die ambitie liep het verkeerd af. Zijn historisch werk werd geen succes - het is aannemelijk dat De Levensbeschryvingen pas veel later een ‘collector's item’ werden - en zijn gezag als historicus bleek vrijwel nihil: met zijn ‘weekelyksche Schriften’ had hij zoveel wind gezaaid dat hij nu storm kon oogsten. Weyerman had te hoog ingezet en hoewel hij in 1730, met een lawine aan hier en daar nogal dubieuze publikaties, trachtte de schulden ongedaan te maken, zat er aan het eind van 1730 weinig anders op of hij moest zich voorbereiden op een reisje naar Vianen. Toen de pose als historicus was doorzien, was de betovering die van de satiricus uitging ook snel verbroken. De wanhopige toon die in Den Vrolyke Tuchtheer te beluisteren valt - zijn plannetjes om de pen te verruilen voor het penseel - is bij nader inzien pijnlijk gerechtvaardigd. Als het retorisch is, dan toch zeker de retorica van een hoogmoedige die de diepte peilt.

 

Op 20 augustus 1731, enige maanden na Weyerman's val, verscheen de eerste aflevering van De Hollandsche Spectator. De schrijver van dit weekblad was Mr. Justus van Effen, die zich tot die tijd uitsluitend in het Frans tot het lezend publiek gewend had, maar zijn naam werd in De Hollandsche Spectator niet prijsgegeven. Volgens zijn biograaf viel Van Effen ‘het twijfelachtige geluk’ ten deel tot twee literaturen te behoren: de Franse en de Nederlandse.35 De abrupte overstap naar de Nederlandse literatuur vormt in de Van Effen-studie een traditioneel probleem. Buijnsters weet in zijn biografie niet echt bevredigend te antwoorden op de vraag waarom Van Effen pas in 1731 koos voor het Nederlands. Vragenderwijs wordt gesuggereerd dat Van Effen's omgang met Nederlandstalige literatoren of de kennismaking met uitgever Uytwerf een rol gespeeld kan hebben. Erg overtuigend is dat niet. Buijnsters tracht het belang van de hele kwestie te relativeren door het abrupte karakter van de overgang te bestrijden: Van Effen's standpunten zijn in de loop van de tijd niet echt gewijzigd. Dat laatste is juist: in De Hollandsche Spectator komt men opmerkingen tegen die vertaald lijken uit het Journal Littéraire. Intussen blijft de keuze voor het Nederlands op zijn minst opmerkelijk. De enige verandering die Buijnsters voor geldig houdt, is Van Effen's toegenomen ‘fiducie in het Nederlandse publiek’: ‘Aanvankelijk meende hij dat er hier voor schrijvers in de landstaal geen droog brood te verdienen viel. Tot-

dat het succes van zijn Hollandsche Spectator hem anders leerde.’36 Deze verklaring lijkt me in beginsel juist, maar in de uitwerking niet. Van Effen's vertrouwen in het Nederlandstalige publiek zal ongetwijfeld gesterkt zijn door het succes van zijn weekblad, maar van een commercieel ingesteld journalist en een dito uitgever kan niet wel verwacht worden dat zij dat vertrouwen op 20 augustus 1731, toen de eerste aflevering van De Hollandsche Spectator verscheen, misten. Het ligt voor de hand te veronderstellen dat het kolossale succes, door Weyerman met de ‘weekelyksche uitgave’ van ‘bladen Papier’ behaald in de voorafgaande periode, Van Effen en Uytwerf niet ontgaan was. Met de val van Weyerman lag er een lucratieve markt braak. Overigens had de ‘déconfiture’ van Weyerman in zekere zin ook zijn type satirische weekbladjournalistiek in diskrediet gebracht: wie zo schreef, zo wist men nu, kon niet deugen.

Dat Van Effen's bekering tot de Nederlandse taal nooit eerder in verband gebracht is met Weyerman's ‘grandeur et décadence’ is gemakkelijk verklaarbaar. Van Effen zelf zweeg over dat verband, dat hem vermoedelijk weinig eer had aangedaan. Ook literatuur-historici miskenden dit verband: zij beklemtoonden liever het grote verschil tussen de spectatoriale bladen van Van Effen en de ‘dubieuze roddelkrantjes’, zoals voor het gemak de weekbladen van Weyerman genoemd werden. In het voetspoor van Van Effen's polemische visie werden de overeenkomsten tussen de bladen van Weyerman en Van Effen gebagatelliseerd en de verschillen opgeblazen. Dat de schetskaart van de ‘Verlichting in afleveringen’ zo eerder de aanblik van een doolhof biedt, behoeft dan nauwelijks nog betoog.

In de eerste aflevering van De Hollandsche Spectator bakende de Heer Spectator de traditie af, waarin zijn weekblad zich voegen zou. In die traditie is plaats voor buitenlandse voorgangers - onder andere Van Effen's eigen Franstalige spectatoriale bladen - en het spectatoriale blad, De Mensch Ontmaskert van Joan Duncan.37 Over die andere traditie, die van ‘mercuur’ (Doedyns) tot satirisch weekblad (Weyerman), zweeg Van Effen in de eerste aflevering van De Hollandsche Spectator, terwijl hij in november 1718 daar nog wel oog voor had. Toen besprak hij in het tijdschrift L'Europe Savante een Franse vertaling van The Spectator en in dat kader noemde hij enkele navolgers in de Republiek, enkele Franstalige (o.a. zijn eigen Misantrope en Bagatelle), maar ook drie Nederlandstalige. Behalve twee evident spectatoriale bladen - De Mensch Ontmaskert en De Examinator - noemde hij nog De Amsterdamsche Argus als loot van de spectatoriale stam.38 In de geschiedschrijving van de tijdschriften in de Republiek wordt dat laatste blad, een blad van Hermanus van den Burg, doorgaans beschouwd als een ‘mercuur’ in de traditie van Doedyns en verwant geacht met de satirische weekbladen van Jacob Campo Weyerman. De grenzen tussen mercuren en satirische bladen aan de ene kant en spectatoriale bladen aan de andere kant waren voor Van Effen in 1718 zo vaag dat hij ze niet eens zag. In 1731 lag dat anders: Weyerman had zich in zijn weekbladen zo duidelijk satirisch geprofileerd dat Van Effen het opportuun achtte om zich van de verwante traditie te distantiëren, ja zelfs door een stilzwijgen de verwantschap te loochenen. Associatie met de satirische traditie van Doedyns en Weyerman was niet ongevaarlijk en derhalve onwenselijk.

Een principieel onderscheid tussen de bladen van Addison en Steele en die van navolgers van Doedyns was in 1718 voor het blote oog niet waarneembaar, maar zo'n

onderscheid werd in 1731 in het leven geroepen in De Hollandsche Spectator. Dat zo'n principieel verschil voor 1731 niet bestond, bewijst ook het geval van de Rotterdamsche Hermes. In veel opzichten gehoorzaamde het eerste weekblad van Weyerman aan de eisen van de mercuur, maar er zijn ook vele afleveringen waarin ‘de bedryven van de mensch’ beschreven worden en van satirisch nieuwscommentaar niets te merken is. Verwantschap met de spectatoriale bladen kan voorts worden aangenomen op grond van de vertalingen van The Tatler, die een plaats vonden in de Rotterdamsche Hermes en daarin niet detoneren. Stukken uit een spectatoriaal blad pasten moeiteloos in het weekblad van Weyerman.39

Dat hangt voor een belangrijk deel samen met de formule van mercuren die grote gelijkenis vertoont met de formule die vaak voor het wezenskenmerk van de spectatoriale bladen gehouden is. De afleveringen van mercuren worden met elkaar verbonden door een min of meer mythologisch personage, dat oud en wijs en zeer bereisd is. De Heer Spectator, die als verbindingsman in de spectatoriale bladen optreedt, is de burgerlijke uitvoering van de grijze Hermes, die in Weyerman's Rotterdamsche Hermes de scepter zwaait. Het koffiehuis dat wel beschouwd is als de natuurlijke omgeving van het spectatoriale leven en lezen, was in werkelijkheid de plaats waar de krant gelezen werd en waar lezers en omstanders luid commentaar gaven op passages en gebeurtenissen, de plaats waar de mercuur leefde en las. Toen Karel Lodewijk, baron van Pollnitz volgens diens Gedenkschriften een Amsterdams koffiehuis bezocht, werd zijn balorigheid gewekt door ‘gekke Verklaringen over de Courant’.40 De mercuur was een gedrukte gesprekspartner in het koffiehuis. Veel van datgene wat kenmerkend geacht is voor de spectatoriale bladen geldt evenzeer voor de zogenaamde mercuren en satirische bladen.41 Een scheiding werd geforceerd door Justus van Effen.

Weyerman bijvoorbeeld verzette zich tegen de kunstmatige scheiding. In Den Adelaar, waarover aanstonds belangrijk meer, laat Weyerman alle ‘Merkuriussen, Hermessen, Spektators, Argussen, ende Examinators’ op één hoop vegen door zijn gesprekspartner van dat moment. Met een breed gebaar relativeert dezelfde spreker het belang van een naam:

Zyt onbekommert aangaande den tytel, want alhoewel den tytel iets behoort te belooven, echter is het den inhoud die de leezers moet voldoen: ook geeven de hedendaagsche schryvers doorgaans schoonschynende tytels, doch beuzelachtige vertoogen.42

De wezenlijke tegenstelling was die tussen het ‘tydelyk’ en de ‘eeuwigheyt’, dat wil zeggen tussen de auteurs van weekbladen en de groten van de vaderlandse Parnas: Hugo de Groot, Hooft, Huygens, Dousa en Vondel. In de Amsterdamsche Hermes formuleerde Weyerman dezelfde tegenstelling tussen grote geletterde geesten en de ‘weekelyksche Schryvers’.43 In de Amsterdamsche Hermes en in Den Adelaar rangschikte Weyerman zich met andere weekbladjournalisten onder de schrijvers die zich moesten vergenoegen ‘met het tydelyk’. Bescheiden diende de weekbladjournalist te buigen voor de eeuwigheid.

Hoe het ook zij, een principieel onderscheid tussen de diverse weekbladen werd in 1718 niet getroffen, zo'n onderscheid bestond in 1720 niet, maar het onderscheid

werd ‘uitgevonden’ door Justus van Effen, die het - zeer begrijpelijk, overigens - opportuun achtte om zich in de eerste aflevering van De Hollandsche Spectator te distantiëren van de sterk door Weyerman's satire gekleurde weekbladentraditie. Dat was niet alleen begrijpelijk en opportuun, maar nog slim bovendien. Vanaf 1731 is er een verschil tussen spectatoriale en satirische bladen, de gemeenschappelijke traditie wordt daarbij geloochend. Het is schrijvers van weekbladen moeilijk euvel te duiden dat zij niet aan historisch weekbladenonderzoek doen. Verwonderlijk is wel dat nadien aan Van Effen's polemisch bepaalde scheiding van de weekbladen in een spectatoriaal en een satirische compartiment zoveel gezag toegekend is: in de tijdschriftenstudie werden met welhaast vanzelfsprekende stelligheid spectatoriale en satirische bladen als verschijnselen van geheel onderscheiden orde beschouwd. In de historiografie van de weekbladen dringt weliswaar nu langzaam het besef door dat spectatoriale en satirische weekbladen opvallend veel gemeenschappelijk hebben. De panelen verschuiven, maar uiterst langzaam. Nog steeds wordt de meeste ruimte gewijd aan de verschillen. In zijn bijdrage aan Nederlandse Literatuur, een geschiedenis schrijft Buijnsters dat de satirische weekbladen in hun uiterlijke verschijningsvorm sterk op de moraliserende tijdschriften leken. In beide typen manifesteerde zich ‘een geamuseerd, wereldwijs waarnemer met zijn berichten uit de samenleving’. Toegegeven wordt dat men ‘zelfs’ zou kunnen twisten over de vraag of de term ‘spectator’ niet evenzeer van toepassing is op bijvoorbeeld Weyerman's Amsterdamsche Hermes als op van Effen's Misantrope. Uit het vervolg blijkt dat Buijnsters een dergelijke twist niet erg vruchtbaar acht: de verschillen zouden te groot zijn. ‘Want terwijl Weyerman vooral gedreven lijkt door stilistisch vernuft en spotlust, woog voor Van Effen de morele boodschap het zwaarst’, aldus Buijnsters. Later herhaalt Buijnsters deze karakteristiek waar hij Weyerman met ‘stilistisch vuurwerk’ ‘soms, geestrijk amusement’ laat bieden, maar Van Effen ‘zijn kritische en soms satirische pen ten dienste van de hele Nederlandse samenleving’ laat stellen.44 Deze confrontatie van het werk van Van Effen en Weyerman mist diepgang: allereerst is de geconstrueerde tegenstelling a-historisch, daarnaast is de tegenstelling al te zeer gebaseerd op vermoede intenties van beide auteurs, tenslotte worden onvergelijkbare kwaliteiten - stijl, moraal - tegenover elkaar geplaatst. Ten onrechte wordt van Weyerman een a-morele ‘entertainer’ gemaakt. Net zoals in het werk van Van Effen herleeft in het werk van Weyerman de ‘Bataafse mythe’: de propaganda voor vaderlandse normen en waarden. Dat dat bij Weyerman hardhandig, vermakelijk en ‘duister’ geschiedt, doet niets af aan het feit dat het ‘vaderlands réveil’ al in het werk van Weyerman weerklinkt.45 Het is een vertekening van Weyerman's betekenis voor de geschiedenis van de weekbladjournalistiek om hem te portretteren als een ‘briljant stilist’ zonder thema, of, zoals elders gebeurd is, in zijn werk ‘de eigenaardige paradox van superieure stilistiek en triviale thematiek’ te postuleren.46 Niet graag zou ik ‘leven en dood’, ‘schijn en waarachtigheid’ - in het werk van Weyerman belangrijke motieven - ‘triviale thematiek’ noemen.

Dat er verschillen zijn tussen het werk van Weyerman en dat van Van Effen kan moeilijk ontkend worden, maar die verschillen moeten niet overdreven worden. In elk geval maken hun weekbladen deel uit van dezelfde traditie. Inzicht in die gemeenschappelijke traditie scherpt het oog voor de verschillende manieren waarop Weyer-

man en Van Effen de traditie vorm gaven. Daarbij gaat het niet aan om in de geschiedschrijving van weekbladen - net zoals Weyerman verondersteld werd te doen - op de man te spelen en het werk goeddeels buiten beschouwing te laten. Met kwalificaties als ‘de brave conformistische schoolmeester Van Effen’ of ‘de alternatieve rebel Weyerman’ wordt weinig gewonnen. Evenmin zinvol is het Van Effen te beschouwen als de gewetensvolle dienaar van het vaderland en Weyerman, die immers in de gevangenis zijn laatste jaren sleet, af te doen als een roddeljournalist of een ‘broodschrijver’.47 Van Effen en Weyerman, zij schreven beiden voor geld, zij poseerden beiden als het geweten van de Nederlandse samenleving en beiden gaven zij nu en dan toe aan de verleiding om in een verrukkelijke zin schandaal te maken. Dat de moraal bij Weyerman soms impliciet blijft en vaak ‘verduisterd’ wordt door beeldspraak is onloochenbaar, maar nog geen bewijs voor het ontbreken van een morele strekking.

 

In 1735 waagde Jacob Campo Weyerman een nieuwe poging om het terrein dat hij aan Van Effen had moeten laten te herwinnen. Twee jaar daarvoor was hij een grootscheeps offensief gestart, tot herstel van aanzien en commercieel succes had dat niet mogen leiden.48 De kansen oogden in 1735 wat beter. De Hollandsche Spectator, vanaf 1731 zo'n allesverslindende concurrent, leek in 1734 en in de eerste weken van 1735 aan het eind van zijn krachten. Aan weerklank ontbrak het niet, maar wel aan vitaliteit. Sommige lezers namen het gesteun van Heer Spectator - in zekere zin hoorden klachten over de gezondheid bij zijn rol als oude heer - letterlijk, zij zonden geneesmiddelen. Weyerman zal gehoopt hebben dat de jeremiaden aan Van Effen zelf ontsnapten: wie weet kon hij de klagende strompelaar definitief ten val brengen en zijn eigen rijk herstellen.

In de voorbije periode - 1731-1735 - was de wereld van de tijdschriften gedomineerd door De Hollandsche Spectator en door het recenserend tijdschrift De Maandelyke Uittreksels. Het laatste had zich van het algemene geleerdentijdschrift, dat het in 1715 was, ontwikkeld tot een tijdschrift dat zich steeds sterker op theologische literatuur oriënteerde, zich steeds nauwer verbond met ‘onze Hervormde Nederlandsche kerk’ en in 1735 voorredes besloot met ‘Amen’. De nieuwjaarsboodschap, waarmee deel 40 van de Maandelyke Uittreksels in januari 1735 opende, was een preek van twaalf pagina's. Daarin werd gewag gemaakt van de snelheid van de tijd en de vergankelijkheid van het ondermaanse:

't Leven van den menschen is maar als een droom, en een' voorbygaande schaduwe; zyne heerlykheit als het gras, en als ene bloeme des Velts; zyn geluk vliegt dikwyls weg als met Arentsvleugelen, en laat niet anders dan een bittere geheugenis van het genotene na.49

Gekweld door de kater van het voorbije geluk, gevlogen ‘als met Arentsvleugelen’, liet de redactie weten dat de enige zekerheid in God was. In de redactie van het tijdschrift was die zekerheid niet te vinden: in juni 1735 liet men weten dat in drie besprekingen - over een Tatler-vertaling, het Vertelsel van de ton van Jonathan Swift en de Gedenkschriften van Pollnitz - ‘onrechtzinnige gevoelens en aanstootelyke uitdrukkingen’, ‘strydig tegens de goede leer en Zeden’, hadden gestaan. De drukker

adviseerde de lezers net te doen alsof die besprekingen niet in het tijdschrift hadden gestaan.50 Dat was de stemming in 1735: in hun nieuwjaarsboodschap zagen de Maandelyke Uittreksels de vleugels van de adelaar al uit het zicht verdwijnen toen de eerste aflevering van Den Adelaar nog verschijnen moest.

 

Met de naam van zijn weekblad vervulde Weyerman een oude wens. Grote moed, zelfs overmoed, sprak uit de naamgeving. De adelaar - of arend - had als embleem vele functies, maar dominant waren kwaliteiten als heerszucht, superioriteit en nobelheid. De adelaar werd gebruikt als embleem voor iemand ‘die den luister en adel van zyn geslacht beantwoort met zyne eigene deugt en braefheit’. Dat alles omdat ‘Natuurkundigen’ over ‘deze koning der vogelen’ het volgende weten te vertellen:

dat hy zyne jongen draeit met het gezigt tegen de zon, en die hy ziet dat hunne oogen tegen des zelfs stralen onbeweeglyk houden, spaert hy, als niet ontaerdende van hunnen voortteeler, die tegen de zon kan opstaren met open ogen; maer de jongen die hiervoor de oogen moeten sluiten, werpt hy uit het nest, als ongelyk zynde aan de edelheit van hun geslacht.51

Dezelfde geschiedenis wordt met kleine varianten verteld om de adelaar te kronen als symbool van de ‘eenhoofdige regering’, als monarch bij uitstek.52 Hardhandigheid lijkt een andere eigenschap van de zegevierende en ‘scherpziende’ vorst van het heelal.

In de Adagia van Erasmus vertegenwoordigt de adelaar het hoogste. Wie zich met de adelaar vereenzelvigde, rechtvaardigde daarmee zijn verachting van de wereld. In de paragraaf ‘Contemptas et Vilitates’ van Erasmus' Adagia treedt de adelaar driemaal op. Van Erasmus zelf stamt de bekende spreuk: ‘Aquila non captat muscas’ - een adelaar jaagt niet op vliegen; wat zoveel wil zeggen als: een verheven geest ziet neer op onbetekenende zaken. In dezelfde categorie van spreekwoordelijke verachting huizen ‘Aquila thripas aspiciens’ - een arend kijkt naar houtwormen - en ‘Aquilam cornix provocat’ - een kraai daagt een arend uit.53 Dat Weyerman en zijn lezers hun Erasmus, en dan speciaal de Adagia, kenden, behoeft nauwelijks betoog.

De adelaar voelde zich ver verheven boven het kleinzielige gepruts van de mensheid. In het weekblad Den Adelaar werd de superioriteit van de in het blad heersende adelaar niet gedemonstreerd door de voortreffelijke eigenschappen van deze vorst breed uit te meten. In de eerste aflevering werd de naam van het weekblad zelfs schoorvoetend gepresenteerd - namen deden er immers niet zo toe. In het vervolg heette de ikverteller ‘den Adelaar’, hij bleek te beschikken over ‘doordringende oogen’ en een ‘gryzen bol’: die scherpe blik en grijze haren deelde ‘de adelaar’ met collega's als Hermes en Heer Spectator. Vreemd voor een adelaar waren diens ‘schertsent accent’, goede geheugen en de vertellerscapaciteiten. Om de adelaarsfictie niet te ver te voeren, werd het woord geregeld aan ‘den Adelaar’ ontnomen door ‘den Schryver van den Adelaar’.54

De superioriteit van de adelaar kwam in Den Adelaar niet rechtstreeks tot uitdrukking, maar bleek indirekt - uit de beschrijving van de inferioriteit van de platvloerse mensheid. De minachting, waarmee ‘den Mensch en deszelfs Bedryven’ waargenomen en afgebeeld werden, deden als vanzelf besluiten tot de verheven positie van de ade-

laar, de hooghartigheid van de superieure geest. Volgens de advertentie in de Leydse Courant zouden de beschouwingen in Den Adelaar ‘te gelyk’ zedekundig en vrolijk zijn, maar een bijzondere vorm van vrolijkheid overweegt: de door een hopeloos wijsgerige Landedeling in de eerste aflevering afgekeurde cocktail van ‘gal gestort in den beker van vrolykheyt’ wordt in Den Adelaar veel geschonken.55

Weyerman verachtte in Den Adelaar op verschillende manieren. Zo worden twee scheldende marktvrouwen veracht door de proporties van hun twist tot in het absurde te vergroten. Het krakeel heet in het weekblad ‘een heerlyk zeegevegt’, de scheldwoorden worden ‘bomben en karkassen’, terwijl de plaats van handeling wordt hervormd in ‘den Oceaan van de vischmarkt, ofte (...) de Middelandsche zee van de appelmarkt’.56 Tegen een dergelijke satirische vergroting is een scheldpartij, toch al niet zo'n verheffend schouwspel, niet opgewassen.

In overeenstemming met de adelaarsfictie is een ander satirisch middel, gebruikt om de verachting van de mens en ‘deszelfs Bedryven’ te accentueren: het veelvuldig optreden van vogels in de elf afleveringen van Den Adelaar. Nader onderzoek heeft uitgewezen dat in de 88 pagina's van het weekblad liefst 62 vogelnamen voorkomen. Die 62 vogelnamen behoren toe aan 36 verschillende vogels. In het onderzoek is de adelaar niet meegeteld. De meeste vogels verbeelden mensen. De wereld in Den Adelaar wordt door de vele vogelnamen en het leiderschap van de adelaar een angstig Avifauna. De satirische verkleining van de wereld tot een volière en de mens tot een vreemde vogel geeft uitdrukking aan verachting.

Beide procédés lijken niet typerend voor Den Adelaar alleen, maar eerder een kenmerk van Weyerman's satire in het algemeen. Of zelfs dat niet: vergroting en verkleining zijn eigen aan de satire. De reductie van de wereld tot een vogelkooi komt in het werk van Weyerman veel meer voor: in 88 pagina's Rotterdamsche Hermes worden 52 vogelnamen (van 36 verschillende vogels) aangetroffen, in 88 pagina's Den Vrolyke Tuchtheer bedraagt het aantal vogelnamen zelfs 108 (en het aantal verschillende vogels 43).57 Ook voor later werk is de betekenis van de vogelmetafoor al vastgesteld.58 De satirische verkleining van de mens tot een vogel in Den Adelaar is dus niet uniek in het werk van Weyerman, maar door het optreden van de adelaar als ‘hoofdredacteur’ wint de vogelmetaforiek wel aan noodzakelijkheid.

In Den Adelaar - en in Weyerman's andere weekbladen - karakteriseren de vogelnamen doorgaans de mens in zijn slechte eigenschappen. De erotische hoofd- of bijbetekenis van sommige vogelnamen is bij Weyerman favoriet: ‘duyven’ zijn bij hem vaak lichte vrouwen en een ‘koekoek’ is altijd een bedrogen echtgenoot. Meestal is de vogelmetaforiek origineler en subtieler. Het idee van de wereld als volière wordt in het weekblad versterkt door de gevleugelde eerste alinea's van enkele afleveringen. In de tweede aflevering waarschuwt de ‘Adelaar’ enkele ‘gekuyfde Kievitten’ dat hij tussen hun ‘veders’ komt ‘insnorren’. In het begin van de derde aflevering bevindt ‘den Adelaar’ zich andermaal in vrouwelijk gezelschap: met vijf dames is hij aan het ‘papegaaien’ tot er ‘een sesde spegt’ komt ‘flodderen in het salet’. De daaropvolgende aflevering opent andermaal met een scène waarin de adelaar in gezelschap van vrouwelijke vogels, in dit geval ‘exters’, verkeert.

In de elf overgeleverde afleveringen van Den Adelaar treffen enkele thema's. Die thema's hangen nauw samen en houden sterk verband met Weyerman's benarde positie in Vianen. Het geringe aantal afleveringen van het weekblad maakt de bundeling compact en overzichtelijk, toch lijkt me de thematische samenhang niet louter produkt van de geringe omvang.

Den Adelaar was geen commentator van de krant: daarmee is een belangrijke vijand van samenhang onschadelijk gemaakt. De ‘faits divers’ van de actualiteit veroordelen de mercuur zo gemakkelijk tot een weekblad dat de afwisseling moet bekopen met gebrek aan samenhang. Dat is stellig een van de redenen waarom Weyerman ook al in eerdere, succesvoller weekbladen wenste te breken met de hem hinderende traditie van het nieuwscommentaar. Juist in Den Adelaar lijkt die wens, die strijdig leek met het verlangen van vele lezers, in vervulling te zijn gegaan.

Op een aantal plaatsen in het weekblad wordt verwezen naar Weyerman's domicilie: al op pagina 2 verrijst de hoofdkerk van Vianen, kort daarna gevolgd door ‘den Viaansche wachttoren van de Graaf van Sint Paul’. De adelaar kiest zelfs in Vianen posities met uitzicht. Enige afleveringen later resten er van de wachttoren nog slechts ‘puynhoopen’.59 Met die verwijzingen naar zijn verblijfplaats erkende Weyerman impliciet zijn bekende moeilijkheden: van Weyerman's afgang in 1731 waren lezers terdege op de hoogte. De sporen van Vianen - en specifiek het lot van de wachttoren - leiden naar twee belangrijk thema's in Den Adelaar: de vanitas-gedachte en het inconstantiamotief.

In het begin van de eerste aflevering wordt de ijdelheid van de menselijke strevingen gezongen. Op welhaast uitbundige wijze wordt de vergeefsheid van de uitgave van een ‘weekelyksch Papier’ benadrukt. De uitgave van een weekblad was voor een adelaar als het jagen op vliegen. Lezers, zo had de ervaring de auteur geleerd, waren ‘koffihuys staatkundigen’, muggezifters. Uiteraard gaat het hier om een bescheidenheidstopos - de lezer was dat zo vergeefse en vergankelijke weekblad al aan het lezen - en een hernieuwde poging tot lezerseducatie.

Wat in vergelijking met de nieuwjaarsboodschap van de Maendelyke Uittreksels opvalt, is de haast heidense verwerking van het vanitas-motief in Weyerman's weekblad. In het vrome maandblad wordt de klacht over de dingen die voorbijgaan gevolgd door de troostrijke gedachte van Gods onvergankelijkheid, terwijl in Den Adelaar de aardse vergankelijkheid wordt gedemonstreerd aan de weekbladen en de eeuwigheid gereserveerd is voor Hugo de Groot, Hooft, Huygens, Dousa en Vondel.

In de eerste aflevering van Den Adelaar blijkt de ‘verandering’ (‘inconstantia’) ‘de grootste Ambachtsvrouw des weerelds’; ‘den tyd is haar Agent, die allerhande zaaken ten tonneele opvoert, tot handhaaving van haare onbestendige heerschappy’.60 De tijd treedt in het weekblad behalve als ‘Agent’ ook nog op als oplossing van een ‘Raadzel’.61

Eveneens in de eerste aflevering rollen voor het eerst de ‘biljartbollen en teerlingen’ - hier nog ‘tot tydverdryf der Ottomannische Kantoorjongens en besneedene Ligtemissen’. In de afleveringen die volgen blijven de biljartballen rollen. Het meest spectaculaire optreden wordt de biljartballen gegund in de vierde en zesde aflevering. In de vierde aflevering staat een dialoog, een absurd gesprek, tussen twee broers. In het

gesprek passeren tal van kardinale ondeugden de revue: die ondeugden worden verantwoordelijk geacht voor de ontaarding van de zoon van een van beide gesprekspartners. Uiteindelijk komen alle ondeugden samen in het biljarten, dat in de beschrijving van Weyerman een poel van verderf - en even noodlottig als een oorlog - blijkt.

Met het rollen van de biljartballen - in de zesde aflevering zijn we getuige van een biljartwedstrijd, een soort ‘snooker’ op leven en dood - wordt ‘beeldsprakelyk’ het thema van de ‘inconstantia’ aangesneden. Geld dat als inzet dient bij het spel wordt door de grillen van Fortuna verdeeld. De spreuk die Weyerman in de Echo des Weerelds memoreerde, bevestigt de rol van de biljartbal als embleem van veranderlijkheid, van de ‘inconstantia’: ‘Den Mensch is een Biljart kloot, die moet rollen tot hy stuyt, of buyten Boord vliegt.’62

 

Behalve de veranderlijkheid van het menselijk leven en de vergankelijkheid, de vergeefsheid van het menselijk streven - de inconstantia- en vanitas-thematiek - is er nog een belangrijk thema in Den Adelaar: de ‘Gerechtigheyt’. Het meest expliciet komt het thema van de ‘justitia’ aan bod in de vijfde aflevering, implicieter is het thema aanwezig in afleveringen over ‘repentagie’ en omkoping, de vijanden van de ‘heylige Gerechtigheyt’.63

Over hetzelfde thema had Weyerman in 1734 al vrome woorden gesproken in de ‘Opdragt’ aan Everard Francois Schimmelpenningh, een dedicatie die aan Weyerman's ‘Andwoordt’ op Eenige scherpe aanmerkingen over de Historie des Pausdoms voorafging. Schimmelpenningh was onder meer drost van de ‘Stad en Lande van Vianen’, de plaats waar Weyerman genadebrood at en voor de bijbehorende wijn de schulden hoog liet oplopen bij de plaatselijke slijter.64 J. de Vet lijkt het Weyerman niet als verdienste aan te rekenen dat hij het ‘blijkens het slot van zijn Opdragt geenszins overbodig (achtte) God in de hemel te bidden dat het de weledelgestrenge heer drost vergund zou zijn “om de waare Vrienden te (...) schiften uyt de vleyende vyanden, en nooit te willen luysteren na de laatsten, noch ooit eenig misvertrouwen op te vatten tegens de eersten.”’65 Verdienstelijk is dit optreden als ‘Kerkuil’ niet, maar misschien wel verstandig. Overigens is het nogal gemakkelijk de uit nood geboren zelfvernedering te ironiseren. Enige jaren later zou Weyerman het zere been van de burgemeester van Vianen gevoelig raken: dat was niet verdienstelijk, maar vooral zeer onverstandig.66

In de ‘Opdragt’ werd een beschouwing over gerechtigheid ten beste gegeven, die sterk geïnspireerd is door iconologische handboeken.67 Die beschouwing had alles te maken met Weyerman's moeilijke positie in Vianen. Op de bescherming van de drost wordt met vertoon van ogenschijnlijk diepgravende wijsbegeerte een dringend beroep gedaan.

In Den Adelaar stelt Weyerman opnieuw de gerechtigheid aan de orde, ongetwijfeld met hetzelfde doel. De overheid diende onder gerechtigheid vooral de bescherming van Jacob Campo Weyerman te verstaan. Wie zo om bescherming smeekt, moet wel wat te vrezen hebben. De diepgang van zijn vertogen over de gerechtigheid mag dan tegenwoordige lezers niet imponeren, belangrijker is natuurlijk of de vertogen aan Schimmelpenningh en andere verantwoordelijken bevielen.

De rechtvaardigheid wordt in Den Adelaar bedreigd door omkoping. De onrechtvaardigheid vertoonde zich als een lelijke vrouw die een met bloed besmeurd rood gewaad droeg: de zuiverheid van het recht was aangetast door omkoping. In de elfde aflevering beklaagt de geest van Brutus zich over de pest van de ‘algemeene Omkooping’; dat euvel kon slechts bestreden worden door ‘het vuur der heylige Gerechtigheyt’. Het is overigens opvallend dat Weyerman wel vaker voor hardhandige strafmaatregelen pleitte: ook sodomieten werden naar Weyerman's oordeel niet zwaar genoeg gestraft, een vuurdood zou beter passen. Of Weyerman door associatie met uiterst radicale vormen van normhandhaving hoopte zelf buiten schot te blijven - of dat hij zo zijn gezag als strenge ‘censor morum’ dacht te kunnen versterken - is moeilijk uit te maken.

Woeker is ongerechtigheid: de ongelukkige die als slachtoffer van het noodlot, de ‘inconstantia’ van de wereld, met schulden beladen is, moet om zijn eerste schulden te delgen bij woekeraars lenen en zal allengs grotere schulden maken. Zo wordt de kleine schuldenaar uiteindelijk tot wanhoop en misdaad gedreven. De woeker - ofwel de ‘repentagie’ - wordt geportretteerd in twee afleveringen van het weekblad. In de vijfde aflevering treedt een woekeraar op die de ‘Smous Ravensaas’ genoemd wordt en in de negende aflevering verschijnt een hele reeks, overwegend ‘Hoogduytsche joden’ op het toneel om de dubieuze woekerpraktijken uit te voeren. Het onmenselijke van de woeker wordt in Den Adelaar met verachting tegemoet getreden. Die verachting, die bijna vanzelfsprekend een antisemitisch karakter aannam, krijgtbij Weyerman gestalte in een beproefde metafoor: de woekeraar wordt verbeeld als wolf.68 De bloeddorst van de wolf verwijst naar de meest ‘onmenselijke’ kanten van de mens. In de Echo des Weerelds weerklinkt Hobbes' bekende adagium: ‘Den Mensch verstrekt een Wolf aan den Mensch’.69

Met zijn kritiek op de omkoping - in de mond gelegd van de geest van Brutus - poseert Weyerman als een moralist die de ‘heylige Gerechtigheyt’ tot maatstaf heeft verheven.70 Eigenbelang is evenzeer in het geding. Op de rechtvaardigheid hoopte hij een beroep te kunnen doen en voor de afhankelijkheid van woekeraars had hij vrees. Weyerman's schuldeisers in Vianen en daarbuiten zullen niet erg onder de indruk zijn gekomen van de kritiek op de woeker en de verheerlijking van de ‘justitia’. In Vianen liepen de schulden hoog op van de man die als adelaar scherp zei te zien en wiens gedachten een hoge vlucht namen: zijn afhankelijkheid nam van maand tot maand toe.

 

Het onvoltooide Turkse sprookje, ‘De ondankbare Fatima’ in de tiende aflevering, is op het eerste gezicht nogal raadselachtig. In het manuscript, dat door Arendsoog ontcijferd zou zijn en nu in Den Adelaar afgedrukt werd, wordt verhaald van de lotgevallen van een ‘Dervis’. Deze ‘Dervis’ is een vrolijke vertaler, die het verzoek krijgt om in ruil voor geld de ‘leevensbyzonderheeden’ van zekere ontrouwe Sultane publiek te maken. De ‘Dervis’, die verrassend veel trekken met Weyerman gemeen heeft, woont aan de Vechta, de opdrachtgever woont in Threcut en er is sprake van een buitenplaats aan het Kouderabs Meer. De anagrammen zijn doorzichtig: de Vecht, Utrecht en het Abcouder Meer. Het lijkt er sterk op dat Weyerman alludeert op een affaire die hem uiteindelijknoodlottig zou worden: de chantage van de Abcouder wedu-

we Bruynsteen, die als Koriska geportretteerd dreigde te worden, inclusief een schets van haar ‘leevensbyzonderheeden’, indien zij niet met enige zilveren kandelaars over de brug kwam.71 Reageert Weyerman op de geruchten over deze affaire? En relativeert hij deze pijnlijke episode als ‘een grapje’? Of belijdt hij onschuld en verwijst hij naar een Utrechtse opdrachtgever?

 

Het laatste thema dat ik aan de orde wil stellen, is de strijd met De Hollandsche Spectator. Enige samenhang met de hiervoor besproken thema's - vanitas, inconstantia en justitia - valt moeiteloos te ontdekken. Op de eerste pagina van het weekblad wordt de vergeefsheid van het schrijven van een ‘weekelyksch Papier’ in direct verband gebracht met de gemiddelde stompzinnigheid van de tegenwoordige lezers: het zijn zeurpieten, ‘koffihuys staatkundigen’, ‘theeklappeyen’ en vooral ‘partydige, en met den styl der loodzwaare Beschouwers vooringenomene leezers’. De Beschouwer, met wie de lezers zo geheel ten onrechte dweepten, is uiteraard De Hollandsche Spectator. Zoals Fortuna schenken de lezers hun gunsten blind; de zotte veranderlijkheid van de lezers veroordeelt de weekbladschrijver, die toch al niet voor de eeuwigheid schrijft, tot een wel erg smalle marge. Het is in de ogen van Den Adelaar een zaak van eenvoudige rechtvaardigheid dat de grote tekorten van De Hollandsche Spectator worden aangewezen. Van veel vertrouwen in een goede afloop getuigt de geseling van de tegenwoordige lezer niet: het optreden van Den Adelaar voor verachtelijke lezers die de beroerde stijl van het concurrerend weekblad waarderen, lijkt tot mislukken gedoemd. Den Adelaar moest vliegen vangen.

De kritiek op De Hollandsche Spectator geldt de stijl, en daarnaast het gebrek aan ‘vinding, geest, en oordeel’. Deze laatste trits keert in de kritiek van Weyerman op het blad van Van Effen terug.72 De meest uitgebreide aanval op De Hollandsche Spectator is te vinden in de zevende aflevering van Den Adelaar die op maandag 11 april 1735 verscheen. Op 8 april van dat jaar was nummer 360 van De Hollandsche Spectator verschenen: dat was het allerlaatste nummer en in dat nummer werd afscheid genomen. De zevende aflevering van Den Adelaar zong dus het requiem van De Hollandsche Spectator: de valse toon van de verachting was daarin prominent aanwezig. In deze aflevering worden de lezers in twee groepen ondergebracht: ‘de bequaame leezers’ en ‘die geenen die naauwelyks konnen spellen’, respectievelijk de lezers van Den Adelaar en die van De Hollandsche Spectator. De kwaliteiten van Weyerman's weekblad worden niet breed uitgemeten - dat zou erg onbescheiden zijn -, maar uit de kritiek op het concurrerend blad mocht afgeleid worden dat in Den Adelaar heel wat verhevener normen golden. Een staaltje van Weyerman's kritiek:

Ik noem by uytmuntendheyt het weekelyks papier van den Hollandschen Spektator, een weekelyks schrift, volgens bericht, onderschraagt by een viertal schryvers, welke penhelden hunne knieschyven toevouwen, op de wyze der Asiatische kameelen, onder den muylezels sadel bestapelt met die zwaarmoedige weekelyksche vracht, alleenlyk om te voldoen aan den smaak en de bevatting der spellende leezers.73

Als verdediger van De Hollandsche Spectator schuift Weyerman in Den Adelaar zijn kapper naar voren. Nu niet bepaald iemand aan wie men een subtiel literair oordeel toevertrouwt. De kapper, die satirisch opgeblazen wordt tot ‘den Surintendant van myn baard’, acht Den Adelaar te duister. Een dergelijk verwijt had Weyerman vanaf zijn Rotterdamsche Hermes achtervolgd.

In Den Adelaar bestaat het weerwoord op het kapperlijke vonnis uit een beschuldiging aan het adres van het lijfblad van kappers: De Hollandsche Spectator was al te ‘doorschynent’ en in vergelijking daarmee moest een weekblad van kwaliteit al snel duister heten. Nadat de kapper zo afgedroogd is, richt Den Adelaar zich direct tot zijn concurrent:

Ey lieve zeg ons eens, geduchte Spektator, wat nut, wat vermaak vervat een verstaanbaar weekelyks schrift, wanneer deszelfs schryfwyze en stoffe zo loom en dof nederdaalen op de bevatting der leezers, gelyk als een lap vermolsemt loot, die by een stormwind uyt den toren geschaakt, plompverlooren nedervalt voor de klompen eens boerekosters op een onbevloert kerkhof?74

Heer Spectator antwoordde niet meer. Het einde van De Hollandsche Spectator voedde Weyerman's hoop op succes en daarmee op afbetaling van schulden, op financiële en morele rehabilitatie. Hij onderschatte daarbij de mate waarin Van Effen met zijn weekblad intussen school gemaakt had. Het type weekblad dat Weyerman schreef was met Weyerman zelf uit de mode geraakt. De satire van Weyerman - men had er jaren van genoten, maar het lachen was vergaan toen de schrijver zijn gezag verspeelde. Nu heette deze satire smakeloos.

Van de elf verkooppunten van Den Adelaar, vermeld op de laatste pagina van iedere aflevering, waren er zeven die deel hadden uitgemaakt van de reeks van twaalf adressen, waar De Hollandsche Spectator verkocht werd. Het distributienet van beide weekbladen vertoonde een belangrijke overlapping: de kansen voor Den Adelaar om te herrijzen uit de as van De Hollandsche Spectator waren bijgevolg niet slecht. Het komt me voor dat Weyerman deze kansen zelf ruïneerde door zo opzichtig de strijd met De Hollandsche Spectator aan te gaan: hij kon moeilijk de opvolger worden van auteurs die hij zo hardhandig over de kling had gejaagd. Met zijn kritiek schaadde hij de kansen als erfopvolger. Het lijkt erop dat Weyerman dat ook niet wilde: hem hoorde de kroon en De Hollandsche Spectator had hem die genomen. Nu was het tijd het onrecht te herstellen. Daarbij miskende Weyerman dat De Hollandsche Spectator een nieuwe norm geschapen had: weekbladjournalistiek was voortaan spectatoriale journalistiek, scherpe satire en ‘beeldsprakelyke’ stijl waren daarbij taboe. Sinds 1731 was het domein van het ‘weekelyks schryven’ in twee gebieden verdeeld: de satirische bladen in de mercuren-traditie van Doedyns en Weyerman werden onderscheiden van de strikte navolgers van Addison, Steele en Van Effen zelf. Dat Weyerman deze scheiding niet accepteerde, is te begrijpen: toen hij met schrijven begon, was er geen onderscheid en het sindsdien getroffen onderscheid zal hem gekunsteld zijn voorgekomen. Den Adelaar was een laatste kans op herstel van het verloren terrein: die kans kon Weyerman niet grijpen omdat hij het niet wilde, en hij wilde hem niet grijpen omdat hij het niet kon.

Niet Den Adelaar trad in de voetsporen van De Hollandsche Spectator, maar het blad dat in de elfde en vermoedelijk laatste aflevering van Den Adelaar als volgt gedoodverfd wordt:

het weekelyks papier gedoopt den Schertser, een schrift noch wel zo zinryk als de vertelling van Tondalus en zyn Koe, en al ommers zo vrolyk als een uythangbort van het Vagevuur.75

In dezelfde aflevering moest worden erkend dat de uitgave van Den Adelaar ‘versloft’ was: vertraging was geen goed teken. Op die vertraagde aflevering volgde bij mijn weten geen nieuwe aflevering meer.

De eerste aflevering van De Schertser verscheen op maandag 11 april. Dat was dezelfde dag waarop de zevende aflevering van Den Adelaar verscheen: de aflevering waarin met De Hollandsche Spectator afgerekend werd. En het was onmiddellijk na het verscheiden van De Hollandsche Spectator. Het nieuwe weekblad werd uitgegeven door Jacobus Loveringh, ‘Boekverkoper tot Amsterdam in de Kalverstraat, naest het Heeren Koffyhuys’.

Loveringh, de uitgever van De Schertser, stond in de lijst van verkooppunten van Den Adelaar als eerste vermeld. De in een lijst van verkooppunten eerstgenoemde ‘boekverkoper’ geldt vaak als de ‘uitgever’. Als dat ook voor de lijst in Den Adelaar geldt, dan hebben we te maken met een bijzondere situatie: Loveringh gaf Den Adelaar en De Schertser uit. Omdat precieze gegevens ontbreken, blijft de dubbelrol die ik hier aan Loveringh toeschrijf, vanzelfsprekend een hypothese. Gesteld dat deze voorstelling van zaken juist is, dan is Loveringhs initiatief om vanaf 11 april een nieuw blad uit te geven op zijn minst opmerkelijk. Zo deed hij een ander blad uit zijn fonds, Den Adelaar, concurrentie aan. Of wilde hij wel eens zien welke traditie het sterkst bleek?

In fondslijsten van Loveringh komt Den Adelaar niet voor. Maar dat zegt weinig: het weekblad telde slechts elf afleveringen en was vanwege die geringe omvang als boek onverkoopbaar. De Schertser redde het wel en komt in boekvorm op Loveringhs fondslijsten voor.76 Wat zeer te denken geeft, is het volgende: van de veertien verkooppunten van De Schertser waren er negen, die ook voorkwamen op de lijst van elf van Den Adelaar. Het nieuwe blad van Loveringh maakte grosso modo van hetzelfde circuit gebruik.

Als er al van een strijd om de opvolging van De Hollandsche Spectator gesproken kan worden - al dan niet binnen het fonds van uitgever Loveringh -, dan werd die strijd glansrijk gewonnen door De Schertser. Dat Den Adelaar nog wel enige gevechtskracht had, blijkt uit de aanval die in de elfde aflevering op De Schertser ondernomen werd. Het was tevens de laatste aflevering.

In tegenstelling tot Den Adelaar presenteerde het nieuwe blad zich als opvolger van De Hollandsche Spectator. De ‘timing’ van de eerste aflevering van De Schertser wijst daar al op. In een advertentie in de Amsterdamsche Courant wordt de suggestie van ‘opvolging’ versterkt door de mededeling dat het nieuwe ‘Weekelyks schrift’ ‘op het zelfde Formaet van de Hollandsche Spectator’ uitkomt. Het bibliografisch formaat

van De Hollandsche Spectator en De Schertser stemt overeen: octavo in vieren. Het wijkt af van het bij Weyerman's weekbladen gebruikelijke kwarto.77

In de eerste aflevering van De Schertser, die van 11 april, wordt op indirecte wijze de eventuele concurrentie van Weyerman en Den Adelaar bestreden. Er wordt kritiek geleverd op hoogvliegend moralisme: op de eerste pagina laat De Schertser voor de goede verstaander via twee ‘gevleugelde’ metaforen weten op wie gedoeld wordt. Later in die aflevering is de verwijzing nog duidelijker waar een concurrent bestraffend wordt toegesproken: die concurrent zou gezegend zijn met sterkere ogen dan die van de gewone stervelingen, verder zou hij van de inkomsten ‘zyner Weekelyksche Schriften’ moeten leven en niet langer in staat zijn ‘om zyn vorige rol op het Toneel der Weereld’ te spelen. Waar dan ook nog over de concurrent beweerd wordt dat hij zich verbeeldt medemensen op klippen te moeten wijzen waar hij zelf schipbreuk op heeft geleden, dan is het onvermijdelijk daarbij aan Jacob Campo Weyerman te denken.78

Het oordeel van De Schertser werd kennelijk door velen gedeeld. Lezers zochten naar een opvolger van De Hollandsche Spectator en vonden die tot en met eind mei 1736 - 60 nummers lang - in De Schertser. De hoogmoed van Den Adelaar kwam na elf weken voor de val. Daarmee werd de spectatoriale variant van de ‘weekelyksche Schriften’ de dominante vorm, terwijl de satirische weekbladen goeddeels van het toneel verdwenen. Het zou echter onjuist zijn uit de scheiding der geesten, die in 1731 gestalte kreeg en in 1735 een feit was, te besluiten dat er voordien geen eenheid heeft bestaan: tot 1731 bestond er één genre, dat van de ‘weekelyksche Schriften’, een preciezer genrebesef ontbreekt. Nadien vindt uit polemische overwegingen specificatie plaats.

 

Terwijl Weyerman Den Adelaar publiceerde, verzamelde het Hof van Holland belastend materiaal. Het Turkse sprookje ‘De ondankbare Fatima’, te vinden in de tiende aflevering van Den Adelaar, lijkt een reactie op de gerechtelijke actie. Uiteindelijk kwam het tot een proces en Weyerman werd wegens smaad en chantage tot levenslang veroordeeld. Hoogmoed en geldgebrek eisten hun tol.

In de Rotterdamsche Hermes verkoos Weyerman voor een volgend leven de hoge roekeloze vlucht van de arend boven het routineuze rooftochtje - om een mager muizenmaal - van de kerkuil. In de Adagia van Erasmus had Weyerman gelezen dat de vergelijking van een arend met een nachtuil de ongerijmdheid bij uitstek was: ‘Aquilam noctuae comparas’. De nachtuil gold als een ‘jammervogel’ bij de Egyptenaren, als een bode van de dood.

Die ongerijmdheid werd pijnlijk werkelijkheid in het leven van Weyerman. Het verlangde leven van Den Adelaar duurde elf afleveringen. De adelaar bleek een ‘jammervogel’. Gevangen op de Voorpoort in Den Haag nam de ziel van Weyerman een laatste gedaante aan: die van kerkuil. Volgens biograaf Kersteman dresseerde de gekooide satiricus in gevangenschap muizen, hij hield ze in elk geval goed in het oog. Serviele en vrome werkjes, produkten van zijn penitentiaire carrière, vormen het wrede bewijs van Weyermans uiteindelijke metamorfose van adelaar in kerkuil. Het zou bijzonder wreed - en uiterst ongerijmd - zijn om in het geschiedverhaal van de

‘weekelyksche Schriften’ Weyerman andermaal te kooien en wel in een bizarre ‘status aparte’.


Vorige Volgende

Over dit hoofdstuk/artikel

titels


auteurs