Voorbeeldig vertellen

Middelnederlandse exempelen

[p. 63]

Het joodse jongetje

Meester Albertus vertelt ons in een exempel, dat eens in een barre winter in een stad een aantal christenkinderen te zamen waren, die om zich te vermaken aan de zeekust gingen spelen en in een schip klommen. Onder die kinderen was ook een kind van joodsen bloede, dat mee wilde in het schip. De christenkinderen wilden dat liever niet, maar het joodse kind hield vol en klom ook aan boord. De kinderen gingen spelevaren tot ze het koud kregen en aan land wilden gaan. Ze beraamden toen een plan om het joodse kind niet aan land te brengen, maar achter te laten in het schip. Ze klommen in een ander schip en voeren aan wal, het jochie alleen latend.

Toen het joodse jongetje zag dat de anderen hem in de steek hadden gelaten, was hij zeer verdrietig, en wist hij niet wat te doen. Hij kreeg het ontzettend koud, en werd bijzonder bang, want het werd donker en zou weldra nacht zijn. Het kind begon te huilen, te jammeren, en om hulp te roepen; maar niemand hoorde hem. Maar na een poos zag hij hoe vanaf de ene kant van het schip een beeldschone vrouw op hem toekwam, zeer kostbaar gekleed in een wondermooie mantel van blauwe kleur... De vrouw kwam naar de jongen toe en vroeg: ‘Mijn lieve zoon, waarom ben je zo verdrietig en ontroostbaar?’ Hij antwoordde: ‘Omdat ik hier alleen ben achtergelaten, en bang ben van kou en ontbering te sterven.’ De zachte moeder der barmhartigheid - want zij was het - werd geroerd tot medelijden, deed haar mooie mantel af, sloeg die het kind om en wikkelde het daarin, om zijn verkleumde ledematen een beetje te verwarmen. Ze leidde het jongetje naar binnen in het schip, waar ze dank zij Gods goedgunstigheid een behaaglijk houtvuur aantroffen. Zij liet hem bij het vuur zitten, en maakte het hem zo gerieflijk mogelijk, terwijl ze zelf bij hem plaatsnam.

Het kind keek voortdurend naar de dame, en verbaasde zich over haar buitengewone schoonheid. En zij vroeg hem: ‘Wat

[p. 64]

denk je, zou je mij wel als moeder willen hebben?’ Het jongetje antwoordde: ‘Ja zeker, mevrouw, als dat eens waar mocht zijn! Ik heb nog nooit zo'n mooie moeder gezien als U bent.’ Toen zei Onze Lieve Vrouw: ‘Voortaan zal ik jouw moeder zijn, en jij mijn kind. Maar dan moet je mij wel gehoorzamen en leven zoals je Verlosser dat wil.’ Het kind zei dat het alles wilde doen wat zij hem opdroeg. Zo bracht de maagd Maria de nacht bij de jongen door. 's Ochtends vroeg bracht zij hem aan land, en leidde hem naar het kartuizerklooster vlak bij de stad. Ze sprak: ‘Zoon, ga hier naar binnen; ik heb in dit klooster veel vrienden die je goed zullen ontvangen.’ Hierna nam ze innig en met lieve woorden afscheid van hem, en ging weg. Het kind ging het klooster binnen en vertelde de broeders wat hem was overkomen. De broeders stelden hem allerlei vragen, en begrepen toen terdege dat het Maria, Gods moeder was geweest. Ze namen de jongen in hun midden op, maakten hem vertrouwd met het christelijk geloof, en doopten hem. Kort daarna trad hij toe tot het klooster, en werd zeer deugdzaam en zelfs een vooraanstaand priester. En hij was in het bijzonder toegewijd aan de dienst van Onze Lieve Vrouw, indachtig de grote liefde die zij hem had betoond.