Volk. Jaargang 4

[p. 269]

Loemaas: Voorjaar

Uit den sluimer van een vergeten dag
- weggedoezeld tusschen doove wanden -
op te staan, en met een zuivren lach
in een plotsen zomer los te branden.

Als gouden regen, zonder schroom,
en één te zijn met den geur van de aarde
en één te zijn met de lust van den boom
waar lauw en speelsch een wind door waaide,

En, opgelost in 't zinderend licht
lijk de reuk van een ontbloeide linde,
goed te zijn en alom dicht
bij de kleine menschen, de dorren, blinden,

De angstigen die den troost van een lied
noch ook de rust van 't licht meer weten;
o, goed te zijn daar 't niemand ziet
gelijk een vrouw, welhaast vergeten.

En d'eigen vreugde in al de dingen
in iedre hand, in iedren mond
oneindig te zien openspringen!
O, voorjaar waar 'k mij zelf weer vond!