Volk. Jaargang 4

[p. 262]

Bert Peleman: Ballade van den rooden mantel

Hij zei dat hij zijn mantel rood zou kleuren:
rood als heur haren en heur dartlen mond.
Hij dreigde haar het hart als een meloen te scheuren,
daar hij de kleur van bloed de schoonste vond.

Want van de heldre rij dier spaansche wijnen,
was er niet één die hem de bloedkleur schonk,
zoodat men om zijn oogen iets zag kwijnen,
wanneer hij bitter aan zijn borrel dronk.

Hij zag hoe iemand plots de lichten doofde
en schrok omdat de nacht zoo helder was;
doch wijl hij trouw de vuren harer oogen loofde,
snoof hij om haar den geur van bloed en asch.

Zij sprak: Zie hoe het groote huivren nadert...
In bei haar oogen barstte een ster uiteen.
Doch van het vuur dier ster werd hun gelaat dooraderd,
zoodat het hart hen door de hersens scheen.

Hij zei dat hij zijn mantel rood zou kleuren,
rood als heur haren en heur dartlen mond.
Doch toen hij plots haar hart wou openscheuren
schrok hij om 't bloed dat in haar oogen stond.