Volk. Jaargang 4

De Bruidsnacht
Een leekespel

Zij is bij nacht naar 't duin gegaan,
haar ruischend bruidskleed had zij aan.
De baren gaan en keeren.

‘Ik draag een kroon op mijn blinkend haar,
het duin is donker, de sterren klaar.’

En eenzaam in zijn doodsch gebied,
ontwaakt hij en aanhoort baar lied.
De baren gaan en keeren.

‘Draagt gij een kroon op uw blinkend haar?
het duin is donker, de sterren klaar.’

Hij kwam uit de zee naar 't schuddend strand,
hij nam zijn bruid bij de bleeke hand.
De baren gaan en keeren.

‘Van minne is mij 't hart zoo zwaar,
het duin is donker, de sterren klaar.’

Toen, bij de zee, in 't geurend kruid,
werd zij zijn gekroonde bruid.
De baren gaan en keeren.

‘Het duin is donker, de sterren klaar:
wij rusten eeuwig bij elkaar.’

Hij nam haar in zijn armen mee,
hij keerde terug naar de donkere zee.
De baren gaan en keeren.