Volk. Jaargang 4

[p. 243]

Ferdinand Vercnocke: De Doodenhil

Zij droegen over 't strand de baar,
waarop de doode, schooner dan levend,
trilde bij eiken tragen stap.
Zij droegen door het volk de baar
met Hygd, des konings dochter.

En door het volk, kwam Alfhild, de koningin,
de moeder, die de kleine koude hand
omprangde, zoekend in 't blauwstarend oog
den blik, met naren lach de lippen
noodend tot hun lach.

Schooner dan levend, doch ijzig-stil
lag Hygd. De moeder oogen werden
groot van angst, en, ‘kent gij mij niet
kind? Wendt gij van uw moeder, mij,
uw oogen af?’

Zoo zuchtte zij, onhoorbaar haast
en schuw. En tastend grepen
bange handen in de starre leden,
als vond zij in haar kind
haar kind niet meer.

Roerloos in 't gedrang
stond Skjold, en door de stilte
dreef de lange klacht der zee,
nu loom dan luider, immerdoor.
En vrouwen leidden Alfhild verder.

Doch 's avonds, toen de stille sterren
openstraalden, ging een vrouw
als dolende, met bang gekreun
den heuvel op, waar de gewelfde tomme
Hygd, met schatten gouds, donker omsloot.

‘Ligt gij in deze klamme aarde,
kind, in wind en weer, bij nacht?’
Zij jammerde, en schrok: dààr op de hil

[p. 244]

 

zat een gestalte, een man, die

 

oprijzend, met des konings stemme sprak:

 

 

 

‘Vrouw, hier vinden wij elkander

 

andermaal. Over deze tomme

 

voortaan, ligt onze weg: in deze doode

 

zijn wij herboren’. En zij daalden,

 

Alfhild, weenend in zijn arm, den heuvel af.