Volk. Jaargang 4

[p. 230]

P. van de Velde: Moeder

Je hebt ons maandenlang gedragen
- gelijk een blijde tijding
die men vertellen moet -
en al die dagen
met jouw illusies en je bloed
gevoed.

Toen wij gescheiden werden van je hart,
- je droeg je pijnen als een zegevlag -
heb jij verlangend onzen naam genoemd.
Zoo dezen van een nieuwe wereld,
die gij reeds liggen wist
en zag.

Wij hebben minne en melk gedronken aan je borst.
Ons eerste woord
heeft je bekoord
meer dan je lievelingsroman.

Wij leerden loopen aan je hand
- een kleine dronkenman
op aarzelenden voet -
steeds ander' wond'ren te gemoet.

Je waart de blonde fee,
die alle bergen wijken deed.
je woning was de havenstad,
waar bonte booten, dag aan dag,
het nieuws uit verre streken brachten.
Je stille liefde gleed
zooals een schaduw naast ons mee.

[p. 231]

II

Nu zijn wij groot en zeer geleerd.
Wij hebben talen gestudeerd
en metaphysica.
Wij meten wijs de relativiteit
van ruimte en tijd.
Doch onze ziel is een verdoemde woud,
wáár 't eenzaam is en koud.
en doode boomen staan.
Wij kunnen nimmer meer tot onze moeder gaan.

De Vrede die haar witte hoofd omkranst
kan ons niet meer genaken.
wáár staat de baken?
Wij hebben ons verschanst
in onderaardsche holen
en zoeken er het licht.
Al de einders blijven dicht.

Zij krijgt geregeld ons bezoek
en driemaal 's jaars een fraai geschenk.
Wij praten als de menschen in een boek.
Haar handen, twee verdorde blaren,
liggen doelloos in haar schoot.
Zij leest den nood
in d'armoeplooi van onzen mond
en wou het oud geloof
om onze wonden winden.

Haar hulploosheid voor ons groeit elken dag.
Dit valt haar zwaarder dan z'ons sterven zag.