Volk. Jaargang 4

[p. 179]

Jan Melis: Lof der Heide

De hei, door schoolmeesters in koor bezongen
Maar door den boer moeizaam met zweet bevrucht,
Moet van dor zand vruchtbare humus worden;
Dit is de wet van 't schamele gehucht.

Reeds rijst een steenen huis tusschen de hutten,
De boekweit spreidt zijn purperrooden roem,
Een perzikboompje bloost vóór iedre woning
En in het najaar bloeit de zonnebloem.

Taai vecht de boer tegen zijn maagre velden
En klaagt zelfs niet aan 't wijf zijn stuggen nood;
Hij keert voldaan, des avonds, maar gebroken
Naar het festijn van zure melk en brood.

Hij moet de hei en 't drassig ven veroovren,
Een drang naar meester-worden drijft hem voort;
Den viking zwaait men lof in alle tonen,
Maar voor den heideboer geen enkel woord.

De schuwe meisjes met hun gele vlechten
Zijn schooner dan ooit vikingsdochter was;
Ze zijn zoo stil, in eenzaamheid vergeten,
Den honing garen zij en 't zachte was.

Zij dragen in hun groot-verwonderde oogen
Droomen zoo zuiver dat de dauwdrup schreit;
Om d'avond en den morgen elk gebeuren
Zijn zij ontroerd en kinderlijk verblijd.

[p. 180]

 

D'aarde wiegt trotsch hun huppelende schreden,

 

Hun heupen koesteren den prillen schoot

 

Waaruit de reine vrucht eens zal gedijen

 

En heerlijk rijzen in het morgenrood.

 

 

 

De heide is milder dan de vette weiden

 

Waar wrattig tiert en zweet het vratig ooft;

 

Zij die met hars en honing drenkt haar gaven

 

Wordt om haar minste gunst dankbaar geloofd.

 

 

 

Graveel en spit neerdruipend van de tronen

 

Worden gelouterd hier met strenge kracht,

 

De zonde en d'overdaad van veel geslachten

 

Weer uitgeboet; hier groeit een nieuw geslacht

 

 

 

Dat naar den roep der blauwe verten luistert

 

En nog kan zien met d'oogen van het kind

 

De wondren van het openbloeiend leven,

 

Dat strijdt en onverzoenbaar vecht, en wint.