Volk. Jaargang 4

[p. 114]

Fred Germonprez: In Memoriam

Mijn broer, die lente waart, nooit zomer werd,
in vollen groeiensbloei werd neergesmakt
lijk bloesem die tot vrucht niet botten mocht
maar vóór het rijpen reeds werd stuk geknakt;
wiens lijdend lijf toch 't leven, leven wou
doch stierf en stervend nog naar leven zocht,
wiens hart de liefde zoo had lief gehad
en ziek de liefde niet meer lieven mocht!...

Steeds bleef het leed fideel als beeld gekapt
in hard verstaald gelaat van bleek asceet,
wijl pijn de hoop het hopen had verleerd
en jij stoïek den zwaren kruisweg deed.
En toen de dood je eindelijk bezocht
ontving je hem gelijk een kameraad...
en groot bleef j'in je sterven als de zon
die grandioos blijft spijts ze onder gaat.