Volk. Jaargang 4

[p. 104]

Loemaas: Korte Strofen

O God, dat onze kleine woorden
met een bleeken lach gezegd
Zooveel vreugde soms vermoorden
die ons stil was weggelegd.

Dit kwelt mij 't meest: van alle ding
dat even-blij mij schijnt te lokken,
steeds te worden weggetrokken
door een nieuwe hunkering.

Steeds heb ik met kleuren en bloemen gespeeld;
Een lied gaf ik, blij, alle wezen.
Ik meende: er werden slechts rozen geteeld:
wij hebben de doornen genezen.

Alleen te staan en onbemind
van allen die ik in gedachten
roek'loos te beminnen trachtte.
Alleen te staan en slechts den wind
de zon, de wolken en den regen
tot lief te hebben; en nooit voldaan
den avond in te mogen gaan
gezegend zacht, en zelf een zegen

voor wie mijn hunkren wou verstaan.
O ongebonden, kwellend zwerven,
en met den zomer niet te sterven
mogen, maar onbemind alleen te staan.