Volk. Jaargang 4

[p. 38]

Albert de Longie: Apollo zingt

Voor André Demedts.

Daar reist het vogel-vlugge lied
Door gansch 't heelal, dat wakker schiet:
De zonne staarde boven de kimlijn der aarde
En dronk in gulden stralen nevels, die nog vaarden
In de groenende weiden der donkere dalen,
Die midde'in bruine en wijde bergengordels pralen.

In 't hoogland vlogen door 't ruim, als flitsende kogelen
Honderden zingende vogelen
Tégen de stem uit het Zuiden
En 't was of er ver, heel verre klokken luidden.
- Lokken met wonderen-vreemden klank -
De vogels, die door zonneglanzen blank
Voortvlogen, rilden van hoog genot
En riepen - ‘We komen! We komen, God!’ -

En toen de pijn bij werven
Zegevierde in lange, hooge halen,
Dat zij die 't hoorden, dachten te sterven,
Schudden de dennen veel flonkerende kralen
Uit hun donker loof, in blij-dansende zonnestralen,
Die gansch dien vloed tot voor de voeten stiet
Van den vaardigen God met het Lied.

Al hooger en hooger klom de zon
Naar het Zuiden, waar 't zoete zingen begon.
Dat soms in vreemde reven sneven kwam in bloemenkelken,
Welke, stengel-vast, van stervensgroot verlangen welken,
Om 't ontblaâren dadelik en te varen op de winden,
Om den Schenker van het Hooge Lied te vinden.