Volk. Jaargang 4

[p. 10]

Jan Melis: Het Dorp

Hier in het dorp huizen de laagste lusten.
Kent gij den boer niet die zijn dochter nam,
Den bleeken schoelje die de kindren lokte,
En die er met een jaar gevang afkwam?

Hier wonen d'onafscheidbre tweelingszusters
Ondeugd en Deugd onder hetzelfde dak
Waar Asmodé zijn scherpe horens toonde
En Jezus 't brood met zijn getrouwen brak.

Maar groot en schoon rechten die 't land beploegen
Den rooden, stuggen nek naar 't zingend licht;
Bits velt de sikkelbeet het gouden koren;
Zij houden stoer de toorts omhooggericht.

De teere loten uit uw hart gesneden,
Uw blijde dochterkens van room en bloed,
Omhuppelen met zwier uw logge schreden.
Boeren, vlecht roode rozen rond uw hoed!

Moeders, in 't bitter zog van uwe weeën
Gedijt het zoete zeem, het heerlijk zaad
Dat juichend vult uw nijverige korven
En u met roode vruchten overlaadt.

Brengt koren, bloemen, zaad en rijpe peren,
De vruchten van den tak die nederbuigt,
Den jongen stier, het lam, de dartle dieren,
Luistert naar 't knallen van de zweep, en juicht!

Want zonde, ziekte, dood en dwaasheid kunnen
Den groei niet stuiten van dit sterk geslacht;
Waar honderd levens dorren, rijzen duizende
Nieuwe geboorten uit den malven nacht.

Als alle blauwe sterren myrrhe branden
Ademt het dorp en woelt zich argloos bloot,
Zijn hart klopt rustig, rhythmisch-krachtig;
Het leven overwint de dood.