Volk. Jaargang 3

[p. 350]

Albe: Mijn weerbeeld

Ik ben een riet
aan uwen boord,
oneindig tij,
dat eeuwig deint,
en welk verdriet
mij ook verstoort,
'k blijf U nabij,

zoo dicht, zoo één,
als iedre pijn
haar eigen zucht
of als uw troost
mijn week geween,
één als de schijn
van meer en lucht.

Het weerbeeld wiegt
in leed en min
mijn schrale weeld;
want in uw diep,
o meer, bedriegt
geen schijn den zin
geen drop het beeld.

Mijn rijs neuriet
geen liever lied
dan wat gij hoort
nu droef, dan blij...
Doorruisch het riet
aan uwen boord,
oneindig tij.