Volk. Jaargang 3

[p. 341]

Ferdinand Vercnocke: Kolga roept tot Bouden uit den Zomernacht
(Episch fragment).

Laag, en kijkend van ter zijde,
spiegelde de maan
haar sluier van bleeke sterren
in den vloed, die haast onhoorbaar
ademde.

En aangleed, donker
doch met branding voor hem uit
van vuur, groen-vlammend in den nacht,
nader en nader, tot de duinwand glom
met onderzeeschen schijn.

Bijwijlen door het duin
waaide 't koel gegeur van zee
en drijvend wier;
en telkens lager over 't water
zocht de maan haar bevend beeld.

Doch donkere golvenringen
ruischten tot een rad van vuur,
plotseling, waar Kolga zwom,
langzaam, met onaardsch gefonkel.
En zij zong een lied.

‘Zwoel is de nacht,
en koelend laaft de zee
het dorstig duin. Ontwaak.
Kom uit den zwoelen nacht,
zwem door de diepe zee’.

‘Kom, de bloode maan
aarzelt op den verren rand
der zilveren zee.
Kom door den zwoelen nacht,
zink in de diepe zee’.

[p. 342]

 

Donker over 't duin

 

kwam Bouden, wringend van zijn borst

 

't ontknoopte wambuis. Wadend

 

plonsde hij, dat baren vlamden,

 

en zwom.

 

 

 

Kolga zweeg, en zij aan zijde

 

zwommen zij. Hij, stoeren arm en nek,

 

zij, drijvend haar en rilde leden.

 

Toen zeeg de maan

 

geruischloos neer in zee.