Volk. Jaargang 3

[p. 284]

Jan Vercammen: Uit ‘Het doode Kindje Eric’

Want generzijds den stroom door onze gouwen
rilden de najaarsboomen aan uw kleinen kreet,
en toen verweefden onze haastige getouwen
de wol van onze schapen voor uw warme kleed.

Toen allen bogen in gedachtenis der dooden
heeft zich uw moeder aan uw leven hooger opgericht,
terwijl haar zachte palmen u de wijde wereld boden
in hun gespreide palmen, die verdronken in uw licht.

Maar ik ben dezerzijds den stroom gebleven.
Wat later zongen onze kinderen een oud mottet
in een zeer witten nacht, den hoogdag van het leven:
toen kwam uw donkren dood staan wachten aan uw bed.

(Privé-uitgave 1936)