Volk. Jaargang 3

[p. 283]

Rene Verbeeck: De Vrouw

U brengen de mannen brood, vuur en zout
uit het veld, de mijn en van het strand,
zij bouwen u een huis uit hout en steen
en geven u een naam, een vaderland;

uit het smeden en vijlen van iedren dag,
den tooverglans van een verre werelddeel,
uit uren van waterklaar geluk
hangen ze aan uw hals een klein juweel;

Zij luisteren in den avond als gij zingt,
gij wordt in uw lied onvatbaar voor hen,
een vluchtig wezen, en zij denken bang:
zijt gij een vogel of een dolende stem?

en gij voert hen over land en zee,
gij zijt van wonderen klank en geur vervuld,
herinneringen flitsen over een tuin,
gij staat - d'oeroude, diepe droom - onthuld:

gij zijt het witte wezen, dat het bloed
herkent, de witte vlam, die zonder smet
kon branden, de witte engel, die het bloed
bevrijden kon uit doods geduchte wet

en zij worden zeer zacht en sterk aan u
en stil als knapen aan het wonder van
uw schoot, tot den nacht van wee en angst
doorbreekt een kleine, smalle kreet: het kind,
een blije ster die aan den morgen hangt.

‘Tijdstroom’