Volk. Jaargang 3

[p. 269]

Staf Weyts: Zooals dees Avond...

Zooals dees avond is, geloof ik niet dat er nog andere waren,
en als dees herfst heb ik nimmer een gekend;
ik weet dat ik hier ga en keer alreeds sinds vele jaren
en nog ben ik aan 't vallen van de blaren niet gewend.

En altijd komt in mij diezelfde weemoed opgerezen,
die een groote waarheid openbaart voor u en mij:
wij moeten schoon beminnen, en daarom veel vreezen,
want heel ons leven is zoo rap voorbij.

En wijl niemand het ons kan voorzeggen
hoe lang wij op dees aarde zullen samenzijn,
laat ons stilzwijgend de handen in elkander leggen,
en luisteren naar ons hart dat kreunt van groote pijn.

En kreunend bidt, - terwijl ons oogen
den afstand meten die ons van de sterren scheidt, -
opdat wij éénmal in dat ander land geraken mogen,
en daar gelukkig wezen, voor altijd.