Volk. Jaargang 3

[p. 267]

M.L. Peeters: Het Licht

O, dat dit licht nu aan mijn oog mocht leven
in dezen diepen nacht,
want immer heb ik naar dit licht gewacht
en immer ben ik van dit licht gebleven
wat gij me hadt gevraagd ervoor te zijn:
een bleeke, smalle vlam, die eenmaal even
van haar doortrild zou zijn.

En immer lag ik naar uw lied te luistren,
als in den bangen nacht
de bloemen en de winden kwamen fluistren
van ééns een dageraad
die, onverwacht,
zoo zonder zin, zoo zonder overgang,
aan 't einde van ons wegen staat.

O, laat me daarom nu heel even
van dit wit licht doorhuiverd staan,
zoodat ik steeds vergeefs niet lag te luistren
naar uwen adem en uw lied,
als uwe bloemen en uw winden kwamen fluistren
de groote huivring van dit witte licht;
maar eens mijn oogen in de diepte staan te huivren
om dit aanschouwen, zonder zin en zonder overgang
van aangezicht tot aangezicht...