Volk. Jaargang 3

[p. 266]

M.L. Peeters: Moeder

Gij die me uit de diepten bracht
van amper een herinnering
aan een gelaten schreeuw en wat verbleekte bloed,
hebt nu het schoonste schoon tot mij gebracht
waarvan ik zingen moet.

Want immer sliep ik in de verte van een land
waar ik mij nimmer op bezinnen kan:
't verenigd zijn van een doorvlamde brand
van vrouw tot man.

En wat zoo gauw de grenzen overslaat
van een gemoed dat vastgeketend ligt
aan wat het eenmaal vol bezat:
het berstensree genot van een voldragen vrucht -
heeft nu zijn ogen als een wild gebed op U gericht
en als een uitgelaten liefde zàt.

Ik heb U lief om het volmaakt gebed
waarmee Ge mij omsnoerde toen ik diep
ter warmte van Uw schoot geworteld lag,
en dat mij opriep en mij aantrok als een lied,
tot ik ontwaakte uit mijn diepen slaap, en riep,
en aan Uw ogen en Uw hart gekluisterd lag...

Uit ‘Rond het Gehucht’