Volk. Jaargang 3

[p. 250]

J. Verbraecke: De Stoeltjeszetster

Het werd van hare jeugd af zoo geschikt
Dat 's om de centen door de kerk zou dwalen.
Haar handen groeiden tot twee kleine schalen,
Waarop haar oogen stonden neergeblikt.

Meer dan één vrijer, toen ze jong was, zou
Misschien op haar trouwlustig zijn geworden;
Maar ach, ze zagen hoe haar blos verdorde,
Hoe vlug ze krom werd en een oude vrouw.

Haar almaar slependen en tragen tred
Heeft het plaveisel van de kerk gesleten,
Ze heeft den glimlach om haar mond vergeten,
En dient tot last voor vromen in gebed.