Volk. Jaargang 3

[p. 245]

Albert Westerlinck: Aandachtig Lied

O niet vergeefs te gaan met zacht-gedempte schreden
aan Uwe milde hand maakt mijn verwachting zoet.
Zie waar de bloemen met de stervenskrampen streden
vlekt nu op ieder blad het zaad van brandend bloed.

Laat mij dit schamel deel: mij niet vergeefs te breken
aan Uwe herfsten, aan der menschen zorg en pijn;
aan mensch en dier en bloem de droomen uit te spreken
waarin de dooden van ons hart steeds levend zijn.

De eenzaamheid groeit stil als gras voor onze voeten
als schaduw aan het raam, als bloemen in de zon.
Laat mijn herinnering de laatste pijn verzoeten
aan deze warme wijnen van mijn Libanon:

de wijsheid die ik in mijn derven heb geborgen
het kinderlijk geloof dat uit mijn zorgen groeit.
Ik zing in iedre nacht de vreugde van een morgen,
die fonkelt in herboren bloed, van pijn doorgloeid.

Lang zoekt een mensch om eens den zin van al te vinden
dat komt en gaat op deze rustelooze aard.
De laatste woorden van de monden die mij minden
die zij nog snikken voor hun schreiend hart ontvaart

heb ik als sleutels van 't geheim in mij bewaard.
De zoete taal der Hostie met de vloek der zonden
heb ik beluisterd als een dwaze onvervaard.
Ik juichte om de pijn en waschte mijne wonden

maar nooit heb ik den zin van mijn geluk gevonden
in alle wijsheid die 'k bij menschen heb vergaard.
Ik ben door U aan aller nood en pijn gebonden:
een moeder die hen telkens weer in weeën baart.

Uit ‘Bovenzinnelijk Verdriet’