Volk. Jaargang 3

[p. 196]

Ferdinand Vercnocke: Kolga zwerft met Bouden door het duin (Episch fragment)

Stil door 't koele duin, haar wang
zijn schouder rakend, doolden zij.
En Kolga, tengere halmen
achtloos streelend, sprak,
somwijlen neerbuigend, van

Duingroen in verzengde zanden
wonderbaar levend, kruiden
zonder bloem noch blad,
vruchten vol louter water; bloemen
wit en purper langs de vloedlijn

Bloeiend als langs den weg.
Toen klommen zij door schuivend zand
omhoog, waar plotse zonne
zijdeling haar sprong vergulde,
schaduwwerpend overzee.

En Bouwden kwam,
en ving haar gulden lijf, en stond,
hoog in den lauwen landwind,
in den geur van zomp en zware aarde,
zijn geliefde land.

Zij gleed ten gronde: ‘Zie,
mijn land is schoon’. En las,
zijn ijdle hand omklemmend,
duingroen allerhande. - Helm, die zandbedolven
groeit, en 't vliedend duin

Bindt op zijn vesten. Zandzegge,
rusteloos haar webbe wevend;
en duindoorn, immer waakzaam met
gevelde spiezen. Wilg,
den windbevechter; en nauw zichtbaar,

Purperen reigersbek, wiens blad,
- een kinderhandje - 't woelziek duin

[p. 197]

 

bedaart; en (schuchtere oogen opslaand)

 

wees zij hem,

 

blauwstralend in haar doornenkraag,

 

 

 

De zeldzame distel.

 

- Oog in oog, één met de aarde,

 

sloeg hij om haar plooiend lijf

 

zijn arm, en dwong haar zwijgend aangezicht

 

ten huiverenden zoen.

 

 

 

‘Vrouw’, sprak hij, en zweeg.

 

En Kolga zag naar 't bronzen duin,

 

stil-zuchtend: ‘Schoon is 't golvend mos

 

dat in den dauw des nachts herleeft,

 

en nimmer sterft’.

Plakbrief voor de Lucifer-opvoering te Turnhout.