Volk. Jaargang 3

[p. 194]

Loe Maas: Legende van St. Franciscus

Een kind dat lag in een verren droom
- O mildheid van den perzikboom

Die langs den weg te sneeuwen staat
Zijn God - geschonken overdaad! -

Zag Sint Franciscus in donkere pij
Zingend trekken van wei tot wei,

Op iederen voet en in iedere hand
Het bloed - begin van een wonderen brand.

De maan, nog wit van het paradijs,
Volgde in stilte de droeve wijs:

‘Uw liefde vindt geen antwoord, Heer.
En slaat de nachtegaal al een keer,

Die soest weer in!’ En waar hij kwam,
Franciscus - dauw en zomervlam -,

Daar stonden de hoeven in witten pronk
Als kinderen, klaar voor den voorjaarsbronk.

De heuvelen knielden en sprongen weer op
Lijk lammeren, blij, met den Mei in den kop.

De nacht was stilte, de stilte geluid
Van geboren wordend zomerfruit.

En Franciscus, bloem en hemelsche vaas,
Trok door de dorpen den weg naar de Maas,

En vulde de dalen van hof tot hof
Met den honinggeur van zijn Liefde-lof.

En waar langs den oever een gaping was
Van pluimzwaar riet rond een blauwen plas

Daar vond hij in 't water teruggespeeld
Zijn eigen verwonderd Franciscus-beeld.

‘Mijn broederken’, riep hij jubelend uit,
En sneed van riet zich een kinderfluit

[p. 195]

 

En blies zijn lippen vol kersenrood,

 

En blies het geluid van de stilte dood.

 

 

 

Hun eender lied werd een zachte bries

 

Die ver en wit tot een hymne wies.

 

 

 

Een merel, die sliep in een popel, schrok

 

Van een onverwacht geluid-gelok

 

 

 

Van merel, en zag met een schemer-oog

 

Hoe 'n visch, die groen in het riet lag, bewoog

 

 

 

In 't rimplende water en brak het beeld

 

Waarmee die Dwaas zijn lied had gespeeld.

 

 

 

O, bang besef! O, bleeke pijn

 

Van een afgebroken min-refrein!

 

 

 

Weer dwaalde Franciscus alleen in den nacht.

 

Maar zijn rietfluit peep de droeve klacht

 

 

 

Die woei van Maastricht tot Cadier en Keer:

 

‘Amor non amatur, Heer!’

 

 

 

Maastricht.

Vignet
R. LENS