Volk. Jaargang 3

[p. 124]

Ferdinand Vercnocke: Dageraad in het duin
Episch fragment

Donker, doch goud-omrand,
- 't was ochtend, lag het duin.
Zij rustten; talloos op den vloed
sluimerden meeuwen. En wenkend, riep Kolga
namen, zangerig en droomvreemd:

‘Meeuwen, riep zij, die op veder-armen
klimt in leege luchten, in den stormwind
roerloos hangt, en dalend,
pluimlicht als scheepjes
drijft en roeit, ontwaakt!’

Loom den slaperigen vleugel
ontvouwend, stegen zij op.
Trage mantelmeeuwen, groot,
als arenden grauwgewiekt, helwit
van borst; en glimmend in hun rusting,

Hoofsche zilvermeeuwen; en zwartkopjes,
wegkrijtend voor havelooze
bruinvlerken, die laag op 't waterdeinen
aanzweefden; en sneppen, zeezwaluwen,
allen schuinwervelend, om

Bouden en Kolga, opkijkend, stil
in 't waaierend geruisch
van vele vleugelen. Toen
golfden zij in lange kronkellijnen
weg, neerstrijkend op den vloed.

Hooger klom de zon, tot
lichtbundels, brekend over 't duin,
de nachtschaduwen verslonden;
en witte meeuwen, één na één,
straalden in 't morgenlicht.