Volk. Jaargang 3

[p. 119]

Dirk Vansina: Geprevelde strophen

Ach waart Gij niet
Ach waart Gij niet
dan waar dit leven
groot verdriet.
Maar daar Gij zijt
MAAR DAAR GIJ ZIJT
is 't wonne mij en zaligheid.
Als allen twijflen
zal ik hopen.
Als allen weiflen
zal ik willen.
'k Zal wankelmoed met liedren stillen
en, zingend, beuk ik einders open!
Geven zal ik;
niet bewaren.
Zaaien zal ik;
niet vergàren.
Minnend zal ik
leven baren.
Ween niet, niet Hij
treedt ons in tranen
naderbij...
Want Vreugde is Hij!
Ei Minne die verbazen zijt
geef ons genà:
als kindren te gelooven
aan Uw goddelijk hierboven...
Allelujah!
God! maak mij als de zilverberk...
hij boort zijn pruik tot aan Uw zwerk
door donker dak van mast
en zie, hoe zijne vale bast
hoe meer hij zwelt en wast
- en, berstende, verschilfert -
verbleekt, verblankt, verzilvert
en lichtend wordt en sterk.